Het land van de vergetenen.

[Kat]

♦ Hoofdstuk 1: woedend ♦



Met een klap smeet ik de deur van mijn kamer achter me dicht.
Wat haatte ik dat kind!
Ik liet mezelf op mijn bed vallen.
Beneden liep Daniëlle te schreeuwen en te krijsen om haar toetje.
Mijn oog viel op de mijn pen.
Mijn magische pen, de pen die alles wat ik opschreef werkelijk maakte.
Alleen was hij bijna leeg.
Maar wat boeide het als hij leeg zou zijn?
Ik pak een blaadje en schreef: Daniëlle heeft nooit bestaan.
Opeens werd alles koud, het was alsof de hele wereld een grote vriezer was geworden, alles leek er koud en kil uit te zien.
Maar het volgende moment zag alles er weer normaal uit.
De kou was net zo abrupt gegaan als hij gekomen was.
Toen bedacht ik opeens iets.
Klom op een stoel en pakte een reusachtig boek dat ik bovenop mijn klerenkast had verstopt.
Volgens Sterre hadden de elfen dit boek duizenden jaren geschreven.
Voorzichtig blies ik het stof er af.
Op de kaft stond een gouden ganzenveer en een potje bloedrode inkt.
Handleiding voor de drager van de pen.
Stond er met grote letters op.
Ik legde mijn hand op het slot.
“Ik, de drager van de pen zal alleen maar goede bedoelingen hebben met de inhoud van dit magische boek.” Fluisterde ik.
Het roestige slot draaide open.
Ik zocht in de inhoud naar het hoofdstuk ‘Voorwaarden’
Na een tijdje gebladerd te hebben vond ik het.
In hele kleine lettertjes stond onder aan de bladzijde:

Als iets “Weg” geschreven, of verwijderd word komt datgene in het Land van de Vergetenen terecht.
Om beide werelden in evenwicht te houden word er ook iets vanuit het Land van de Vergetenen naar de wereld van de verwijderde toegestuurd.

Geweldig...
Nu Daniëlle weg was kreeg ik er iemand anders voor terug.
Ben benieuwd wie of wat er naar de aarde verstuurd is.
Ik rende naar beneden.
Toen ik voor Daniëlles deur stond hield ik mijn adem in voor ik hem open deed.
De kamer zag er niet uit alsof hij van een klein meisje van zes jaar was.
Integendeel, al het speelgoed, prentenboeken, tekeningen en spelletjes waren weg.
In plaats daarvan was de vloer bezaaid met kleding, alleen zou die kleding veel te groot zijn voor Daniëlle, dat zag je meteen.
Zelfs voor mij waren ze te groot.
Ik stapte naar binnen en bekeek de rest van de kamer.
De kast waarin al Daniëlles poppen hoorden te liggen was verdwenen.
Op die plek stond nu een kaptafel bezaaid met make-up.
De meest rechtse muur was nu een en al spiegel, en de boekenkast lag vol met spul om je haar er goed uit te laten zien.
In de hoek stond een reusachtig tv-scherm.
Ik voelde een steek van jaloezie.
Hoezo had zij wel een tv en ik niet?
“Wat doe jij in mijn kamer?” Klonk het opeens achter me.
Ik sprong op.
In de deuropening stond een meisje van een zeventig, lichtblonde krullen die tot halverwege haar rug reikten, helderblauwe ogen, een sneeuwwitte huid en stralende witte tanden.
Het was alsof ik naar een oudere versie van mezelf keek.
Zij was degene die terug gestuurd was vanuit het Land van de Vergetenen.
“Ik was benieuwd hoe Daniëlles kamer er uit zou zien.”
Ze keek even van haar stuk gebracht te zijn.
“Waarom werkt de spreuk niet op jou?”
“Spreuk? Hoezo dat?”
“Nou, om geen onrust te brengen in de wereld waarin je verschijnt spreek je er een spreuk over uit zodat iedereen denkt dat je er altijd al geweest bent.”
“Aha...”
“Maar waarom werkt hij niet op jou? Ben je een elf of zo dat die spreuk niet op je werkt?”
ik schudde mijn hoofd
“Geen elf, geen vampier, geen halfgod, geen weerwolf gewoon een volbloed mens. En jij?”
“Ik ben een vampier met een heel goede zelfbeheersing.”
Ik deed een stapje achteruit.
Zelfbeheersing of niet, vampiers zijn gevaarlijk.
“Maar je maar geen zorgen, ik heb genoeg gegeten voor de komende zeven eeuwen.” Zei ze lachend.
“Hoe heet je eigenlijk?”
“Ik ben Kath, dertien, en de baas hier in huis.” Zei ik vastbesloten. “En jij?”
ze proestte het uit.
“Jij? De baas in huis? Daar moet dringend wat aan veranderen. Ik ben trouwens Vanessa, vierhonderdtweeëndertig, en de nieuwe baas hier in huis.”
Ze schonk me een valse glimlach.
“Dat word je niet! Of ik pak mijn pen en ik schrijf je weer terug.”
Ze haalde iets uit haar zak.
“Bedoel je deze pen?”
“Huh, wie, hoe, waar, wanneer..? Hoe kom je aan mijn pen?” wist ik uiteindelijk uit te brengen.
“Je liet hem rondslingeren, dus ik ruimde hem voor je op.”
“Ik liet hem helemaal niet rondslingeren, jij stal hem uit mijn kamer!”
“Vind je stelen niet een beetje een groot woord? Ik noem het liever lenen zonder toestemming of terugbrengen.”
“Dat noemen ze hier dus stelen.”
“Kan ik het helpen dat jullie het hier stelen noemen. Ik noem het lenen dus is het lenen.”
Opeens stond ze achter me en duwde me haar kamer uit.
Woedend stampte ik mijn kamer weer in.
Die vampier daar beneden moest onmiddellijk weg!
Ik pakte mijn pen en schudde er mee.
Er was nog een heel klein druppeltje inkt over.
Vast niet genoeg om Vanessa weg te wensen en Daniëlle terug te wensen.
Dus ik pakte het blaadje weer en schreef zo klein als ik kon:
Portaal naar Land v d Vergetenen.
Er was een witte lichtflits en toen stond er ineens een raam in mijn kamer.
Ik stak mijn hoofd er doorheen en keek naar een grote, grijze stadsmuur.
Hij was omgeven door een gracht met grijs water, met grijze vissen.
De lucht, de wolken en de zon waren ook grijs.
Ik wist niet veel, maar wat ik wel wist was dat ik Daniëlle terug moest halen.
En dan maar hopen dat Vanessa dan vanzelf verdwijnt...
Maar dat is een zorg voor later.



Tis nog niet af... ben er vanmorgen aan begonnen.
is het iets?