ff alles achter elkaar ;P
proloog
Met een klap smeet ik de deur van mijn kamer achter me dicht.
Wat haatte ik dat kind!
Ik liet mezelf op mijn bed vallen.
Beneden liep Daniëlle te schreeuwen en te krijsen om haar toetje.
Mijn oog viel op de mijn pen.
Mijn magische pen, de pen die alles wat ik opschreef werkelijk maakte.
Alleen was hij bijna leeg.
Maar wat boeide het als hij leeg zou zijn?
Ik pak een blaadje en schreef: Daniëlle heeft nooit bestaan.
Hoofdstuk 1
woedend
Opeens werd alles koud, het was alsof de hele wereld een grote vriezer was geworden, alles leek er koud en kil uit te zien.
Maar het volgende moment zag alles er weer normaal uit.
De kou was net zo abrupt gegaan als hij gekomen was.
Toen bedacht ik opeens iets.
Klom op een stoel en pakte een reusachtig boek dat ik bovenop mijn klerenkast had verstopt.
Volgens Sterre hadden de elfen dit boek duizenden jaren geschreven.
Voorzichtig blies ik het stof er af.
Op de kaft stond een gouden ganzenveer en een potje bloedrode inkt.
Handleiding voor de drager van de pen.
Stond er met grote letters op.
Ik legde mijn hand op het slot.
“Ik, de drager van de pen zal alleen maar goede bedoelingen hebben met de inhoud van dit magische boek.” Fluisterde ik.
Het roestige slot draaide open.
Ik zocht in de inhoud naar het hoofdstuk ‘Voorwaarden’
Na een tijdje gebladerd te hebben vond ik het.
In hele kleine lettertjes stond onder aan de bladzijde:
Als iets “Weg” geschreven, of verwijderd word komt datgene in het Land van de Vergetenen terecht.
Om beide werelden in evenwicht te houden word er ook iets vanuit het Land van de Vergetenen naar de wereld van de verwijderde toegestuurd.
Geweldig...
Nu Daniëlle weg was kreeg ik er iemand anders voor terug.
Ben benieuwd wie of wat er naar de aarde verstuurd is.
Ik rende naar beneden.
Toen ik voor Daniëlles deur stond hield ik mijn adem in voor ik hem open deed.
De kamer zag er niet uit alsof hij van een klein meisje van zes jaar was.
Integendeel, al het speelgoed, prentenboeken, tekeningen en spelletjes waren weg.
In plaats daarvan was de vloer bezaaid met kleding, alleen zou die kleding veel te groot zijn voor Daniëlle, dat zag je meteen.
Zelfs voor mij waren ze te groot.
Ik stapte naar binnen en bekeek de rest van de kamer.
De kast waarin al Daniëlles poppen hoorden te liggen was verdwenen.
Op die plek stond nu een kaptafel bezaaid met make-up.
De meest rechtse muur was nu een en al spiegel, en de boekenkast lag vol met spul om je haar er goed uit te laten zien.
In de hoek stond een reusachtig tv-scherm.
Ik voelde een steek van jaloezie.
Hoezo had zij wel een tv en ik niet?
“Wat doe jij in mijn kamer?” Klonk het opeens achter me.
Ik sprong op.
In de deuropening stond een meisje van een zeventig, lichtblonde krullen die tot halverwege haar rug reikten, helderblauwe ogen, een sneeuwwitte huid en stralende witte tanden.
Het was alsof ik naar een oudere versie van mezelf keek.
Zij was degene die terug gestuurd was vanuit het Land van de Vergetenen.
“Ik was benieuwd hoe Daniëlles kamer er uit zou zien.”
Ze keek even van haar stuk gebracht te zijn.
“Waarom werkt de spreuk niet op jou?”
“Spreuk? Hoezo dat?”
“Nou, om geen onrust te brengen in de wereld waarin je verschijnt spreek je er een spreuk over uit zodat iedereen denkt dat je er altijd al geweest bent.”
“Aha...”
“Maar waarom werkt hij niet op jou? Ben je een elf of zo dat die spreuk niet op je werkt?”
ik schudde mijn hoofd
“Geen elf, geen vampier, geen halfgod, geen weerwolf gewoon een volbloed mens. En jij?”
“Ik ben een vampier met een heel goede zelfbeheersing.”
Ik deed een stapje achteruit.
Zelfbeheersing of niet, vampiers zijn gevaarlijk.
“Maar je maar geen zorgen, ik heb genoeg gegeten voor de komende zeven eeuwen.” Zei ze lachend.
“Hoe heet je eigenlijk?”
“Ik ben Kath, dertien, en de baas hier in huis.” Zei ik vastbesloten. “En jij?”
ze proestte het uit.
“Jij? De baas in huis? Daar moet dringend wat aan veranderen. Ik ben trouwens Vanessa, vierhonderdtweeëndertig, en de nieuwe baas hier in huis.”
Ze schonk me een valse glimlach.
“Dat word je niet! Of ik pak mijn pen en ik schrijf je weer terug.”
Ze haalde iets uit haar zak.
“Bedoel je deze pen?”
“Huh, wie, hoe, waar, wanneer..? Hoe kom je aan mijn pen?” wist ik uiteindelijk uit te brengen.
“Je liet hem rondslingeren, dus ik ruimde hem voor je op.”
“Ik liet hem helemaal niet rondslingeren, jij stal hem uit mijn kamer!”
“Vind je stelen niet een beetje een groot woord? Ik noem het liever lenen zonder toestemming of terugbrengen.”
“Dat noemen ze hier dus stelen.”
“Kan ik het helpen dat jullie het hier stelen noemen. Ik noem het lenen dus is het lenen.”
Opeens stond ze achter me en duwde me haar kamer uit.
Woedend stampte ik mijn kamer weer in.
Die vampier daar beneden moest onmiddellijk weg!
Ik pakte de vulling van mijn pen en schudde er mee.
Er was nog een heel klein druppeltje inkt over.
Vast niet genoeg om Vanessa weg te wensen en Daniëlle terug te wensen.
Dus ik pakte het blaadje weer en schreef zo klein als ik kon:
Portaal naar Land v d Vergetenen.
Er was een witte lichtflits en toen stond er ineens een raam in mijn kamer.
Ik stak mijn hoofd er doorheen en keek naar een grote, grijze stadsmuur.
Hij was omgeven door een gracht met grijs water, met grijze vissen.
De lucht, de wolken en de zon waren ook grijs.
Ik wist niet veel, maar wat ik wel wist was dat ik Daniëlle terug moest halen.
En dan maar hopen dat Vanessa dan vanzelf verdwijnt...
Maar dat is een zorg voor later.
hoofdstuk 2
de stad der wanhoop
ik pakte mijn jas en leesboek en stapte door het portaal heen.
Zodra ik door het portaal heen was gestapt sloot het zich achter me.
Ik vloekte.
Hoe moest ik ooit nog de terug naar mijn eigen wereld nu er geen portaal meer was?
Rustig ademhalen Kath.
De weg terug is een zorg voor later.
Eerst Daniëlle maar eens zien te vinden en haar zo ver krijgen dat ze mee naar huis komt.
En Daniëlle kennende duurt dat wel een dag of vijf.
Ik keek om me heen. Waar was ik nu weer beland?
Dit was niet de plek die ik door het raam gezien had.
Deze plek was stukken erger.
Er waren hier drie dingen die me opvielen.
Als eerste: Alles, maar dan ook alles was grijs. Van de reusachtige sterrenhemel boven me tot het kleinste zandkorreltje onder me.
Als tweede: Er groeide hier niks. En als ik niks zeg bedoel ik ook niks. Geen bomen, geen struiken, geen gras niet eens kleine onkruidplantjes die zich altijd overal een weg doorheen konden banen. Er was alleen maar zand. Vanaf mijn laarzen tot de horizon. Alleen maar zand. Grijs zand...
En als derde: ik stond onderaan een reusachtige grote grijze stenen muur. Hij deed me denken aan een oude middeleeuwse stadsmuur. Een stadsmuur betekende een stad. En een stad betekende huizen. Huizen betekenden mensen en mensen betekenden informatie. Precies wat ik nodig had. Informatie over een meisje van zes met lichtblond haar, een bleke huid en een slecht gevoel voor humor. Misschien kon ik zelfs iemand vinden die iets van de Pen af wist.
Ik keek om me heen opzoek naar een brug of een poort of iets wat daar op leek maar kon niks vinden.
Een stadsmuur moet toch een ingang hebben?
Misschien zit hij welaan de andere kant van de stad.
Dus begon ik te lopen opzoek naar de poort van deze grote grijze stad.
Ik liep, en liep, en liep maar kwam geen ingang tegen.
Het was heet, en de zon brandde.
Ik zou een moord doen voor een flesje gevuld met koel water.
De reusachtige grijze muur torende boven me uit, maar gaf me geen schaduw.
Ik was nog steeds geen ingang tegen gekomen.
Opeens stond ik stil. Was ik hier niet al eens eerder langs gekomen?
Maar dat kan niet!
Ik kon onmogelijk al een heel rondje gelopen hebben.
Ik begon sneller te lopen, alleen had ik niet het gevoel dat ik vooruit kwam.
Na een uur wanhopig gerend te hebben wist ik het zeker. Ik was hier al eens eerder geweest.
Ik had een rondje gelopen
Misschien wel meer dan een.
Misschien wel twee of drie of driehonderd!
Steeds maar het zelfde rondje, zonder ook maar iets te vinden!
Verslagen liet ik me in het zand vallen.
“Het zou me niks verbazen als deze stadsmuren van de stad der Wanhoop zijn.” Mompelde ik.
Ik staarde naar de wolken die voorbij dreven.
Ook deze waren uiteraard grijs...
Die daar leek wel op een reusachtig groot berenhoofd.
Het hoofd dreef over me heen.
Hij werd gevolgd door een eenhoorn, een schaap, een vogel en een muffin.
Mijn maag rommelde.
“Niet aan denken Kat!”
Mijn maag rommelde nog harder
“Hoezo denk je er wel aan om je leesboek mee te nemen maar je denkt niet aan eten?”
Ik draaide me op mijn rug en begon zandkorrels te tellen.
Die hadden hopelijk niet de vorm van lekker eten.
Rond de dertig raakte ik de tel kwijt en begon weer opnieuw.
Ik heb geen idee meer hoelang ik daar heb liggen tellen, maar ik moet in slaap gevallen zijn.
Het enige wat ik nog weet ik dat ik wakker werd van het geluid van hoeven op de straat waar ik ineens lag.
Hoofdstuk 3
Herberg de zeven elfen
Toen ik mijn ogen open deed lag ik op een straat. Langs me reden een hele hoop wagens die voortgetrokken werden door paarden. Voorzichtig ging ik staan en keek wat rond. Ik was beland in een drukke straat. De huizen waren armoeiige houten hutjes met strooien daken. Uiteraard was alles grijs…
Ik veegde het grijze stof van mijn kleren en liep de straat uit.
De straat kwam uit op een groot plein waar de markt in volle gang was. Overal stonden marktkoopmannen te roepen en er was werkelijk alles te koop. Van nieuwe hoefijzers voor je paard tot versgebakken bruine broodjes. Opeens begon mijn maag weer te knorren. Ik had echt verschrikkelijk veel honger. Maar ik had geen geld. Hoe kwam ik ooit aan geld? Misschien kon ik als straatmuzikant iets verdienen. Mijn geweldige plan had een minpuntje. Het enige instrument wat ik fatsoenlijk kon bespelen was een piano, en hoe kom ik ooit aan een piano?
Ik zuchtte. Dit was hopeloos…
Het zou me niks verbazen als dit werkelijk De Stad der Wanhoop is.
Ik ging op mijn handen staan. Als al mijn bloed naar mijn hersens stroomde kreeg ik misschien een goed idee. Ik stond op mijn handen en wachtte, en stond, en wachtte en stond. Na een uur begaven mijn armen het en viel ik in het grijze zand en staarde naar de wolken die voorbij dreven.
Hopelijk gebeurde er weer een wonder, net als vannacht.
Mijn hele lijf deed pijn van de harde stenen.
Hopelijk werd ik wakker in een zacht donzig bed en had ik een zak met goudstukken in mijn zak.
Met die gedachte viel ik in slaap.
Ik werd wakker. Maar niet op het stoffige marktplein waar ik in slaap gevallen was. Nee, ik werd wakker in een zacht, donzig, warm en grijs bed. Waar was ik nu weer terecht gekomen? Ik deed mijn ogen open en zag een klein gezellig ingericht kamertje. Er was een grijze openhaard met een grijze bos bloemen, een grijs tafeltje met een grijs geruit tafelkleed en een grijs stoeltje. Deze wereld deed me denken aan een oude zwartwitfilm. Alleen dan eentje zonder camera, zonder regisseur en zonder pauzes tussen de scènes pakte mijn schoenen die naast het grijze bed stonden en stapte uit bed.
Zodra mijn voeten de grond raakten werd er op de deur geklopt.
“eeh, binnen.” Riep ik onzeker.
De deur zwaaide open en er stapte een vrouw binnen. Ze had lang, golvend lichtblond haar en lange puntige oren. In haar handen had ze een dienblad met een beker dampende melk, een stapel met boterhammen en een schaal fruit. Ze zette het dienblad op tafel en gooide nog een blok hout op het vuur.
Mijn maag begon weer te knorren.
“Eet wat!” lachte ze. “Ik heb het niet vergiftigd hoor.”
Ze had een heldere stem. Niet te hard niet te zacht, die te hoog en niet te laag. Met andere woorden: haar stem was perfect.
aarzelend ging ik op het grijze stoeltje zitten en pakte een grijze boterham met wat volgens mij kaas was. Hij smaakte niet slecht. Hij smaakte niet naar het brood met kaas wat ik normaalgesproken at, maar hij was lekker.
Toen ik het hele dienblad leeggegeten had pakte ze het op en liep zonder nog iets te zeggen de kamer uit.
kat's 2e boek :D
-
Sa
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 388
- Lid geworden op: 13 nov 2012, 15:12
kat's 2e boek :D
Morning!
