De kronieken van Amroth 1
Geplaatst: 13 sep 2013, 20:14
Wanneer de laatste druppels hoop uit je vloeien ben je meestal je ingrediënten kwijt voor nieuwe hoop, wees er zuinig mee.
Het was een verontrustende duistere nacht, donkere wolken hingen boven Het Londen van de 19e eeuw, de regen ontnam mijn zicht en maakte me doorweekt maar dat maakte me vrij weinig uit, dapper en enthousiast liep ik verder door de Columbia Market op naar de Columbian Street daar zou ik iemand ontmoeten die me kon helpen aan een baantje, het was een vreemd figuur, een boom van een vent van ik schat 40 jaar oud met een typisch Engels pak, een bolhoed en een snor die ik maar niks vond maar goed hij zou me aan een baan helpen.
Ik ontmoete hem deze middag toen ik stond te treuzelen bij een fruitkraampje om er wat te jatten, de man keek me glimlachend aan "Je denkt werkelijk dat je kunt ontkomen als je hier wat steelt?" Stomverbaasd gaf ik de man stilletjes antwoord "Nee maar ik moet toch wat te eten hebben of niet soms?" "Daar heb je gelijk in kerel, maar is een stuk brood niet stukken beter?" "Ja wel maar bij de bakker pakken ze me zo en dan sturen ze me weer een weeshuis in of nog erger een of ander gezin dat 'medelijden' met me heeft" ik was onder de indruk van deze vent normaal gesproken zou ik nooit zo praten met een vreemdeling en al helemaal niet met goedgeklede mensen die een bolhoed dragen "Zal ik anders een stuk brood voor je kopen?" "Dat zou ik erg waarderen meneer" "Kom maar mee dan" mijn verbaasdheid werd onderdrukt door een of andere voor mijn zintuigen niet significeren bron, Waarom zou ik een goedgekleede man volgen die een brood voor me wou kopen? Kwam het door het feit dat ik al de hele dag niks gegeten had? Nee dat zou niet kunnen want mijn geest was behoorlijk sterk.
Enkele theoriën schoten door mijn hoofd maar al gauw kwam er een stemmetje in mijn hoofd dat zei "Ga mee idioot, profiteer er van en als ie wat naars van plan is dan mep je hem gewoon dood".
Ik volgde de man naar de dichtstbijzijnde bakkerij en ging voor de deur wachten voor het geval de bakker me zou herkennen.
Toen de man de bakkerij uit liep gaf hij me een zak met broodjes er in terwijl ik de zak met broodjes aanviel begon de man weer een dialoog met mij "Hoe bevalt het leven op straat?" "Mwah het gaat wel" antwoorde ik kortaf met een stuk brood in mijn mond en daarna hielden we nog een heel gesprek, de vreemde man heette blijkbaar Jacques en werkte als ronselaar, iemand die mensen aan een baantje hielp.
Met die gebeurtenis in mijn gedachte draaide ik een steegje in, ik moest bij een krot zijn waarbij een uithangbord hing met de tekst "Boekhandel en Antiekzaak Smith", lezen had ik geleerd in het weeshuis van mijn vriendin Sarah, Sarah was een pienter meisje dat geboren was op een piratenschip dat de Atlantische ocean teisterde haar moeder stierf enkele jaren na haar geboorte toen het schip getroffen werd door een verschrikkelijke storm, zij, haar vader en nog een paar mannen werden opgepikt door een Engels koopvaardijschip haar vader en zijn kameraden werden in de cel gegooid en zij werd naar een Weeshuis in Londen gebracht, het Weeshuis waar ik destijds het leven van de nonnen zuur maakte.
Ik en Sarah konden het al gauw goed met elkaar vinden en binnen de kortste keren werden we de straat opgegooit, nou ja ik werd de straat opgegooid Sarah werd geaddopteerd door een stel dat naar Brits-Indië of zo iets dergelijks vertrok.
Een klein beetje zenuwachtig klopte ik drie maal op de deur wachte ik een tel en klopte ik nog een keer om vervolgens nog een tel te wachten en weer drie keer te kloppen, de deur werd geopend en Jacques keek me glimlachend aan en liet me naar binnen...
zal ik verder gaan?
Het was een verontrustende duistere nacht, donkere wolken hingen boven Het Londen van de 19e eeuw, de regen ontnam mijn zicht en maakte me doorweekt maar dat maakte me vrij weinig uit, dapper en enthousiast liep ik verder door de Columbia Market op naar de Columbian Street daar zou ik iemand ontmoeten die me kon helpen aan een baantje, het was een vreemd figuur, een boom van een vent van ik schat 40 jaar oud met een typisch Engels pak, een bolhoed en een snor die ik maar niks vond maar goed hij zou me aan een baan helpen.
Ik ontmoete hem deze middag toen ik stond te treuzelen bij een fruitkraampje om er wat te jatten, de man keek me glimlachend aan "Je denkt werkelijk dat je kunt ontkomen als je hier wat steelt?" Stomverbaasd gaf ik de man stilletjes antwoord "Nee maar ik moet toch wat te eten hebben of niet soms?" "Daar heb je gelijk in kerel, maar is een stuk brood niet stukken beter?" "Ja wel maar bij de bakker pakken ze me zo en dan sturen ze me weer een weeshuis in of nog erger een of ander gezin dat 'medelijden' met me heeft" ik was onder de indruk van deze vent normaal gesproken zou ik nooit zo praten met een vreemdeling en al helemaal niet met goedgeklede mensen die een bolhoed dragen "Zal ik anders een stuk brood voor je kopen?" "Dat zou ik erg waarderen meneer" "Kom maar mee dan" mijn verbaasdheid werd onderdrukt door een of andere voor mijn zintuigen niet significeren bron, Waarom zou ik een goedgekleede man volgen die een brood voor me wou kopen? Kwam het door het feit dat ik al de hele dag niks gegeten had? Nee dat zou niet kunnen want mijn geest was behoorlijk sterk.
Enkele theoriën schoten door mijn hoofd maar al gauw kwam er een stemmetje in mijn hoofd dat zei "Ga mee idioot, profiteer er van en als ie wat naars van plan is dan mep je hem gewoon dood".
Ik volgde de man naar de dichtstbijzijnde bakkerij en ging voor de deur wachten voor het geval de bakker me zou herkennen.
Toen de man de bakkerij uit liep gaf hij me een zak met broodjes er in terwijl ik de zak met broodjes aanviel begon de man weer een dialoog met mij "Hoe bevalt het leven op straat?" "Mwah het gaat wel" antwoorde ik kortaf met een stuk brood in mijn mond en daarna hielden we nog een heel gesprek, de vreemde man heette blijkbaar Jacques en werkte als ronselaar, iemand die mensen aan een baantje hielp.
Met die gebeurtenis in mijn gedachte draaide ik een steegje in, ik moest bij een krot zijn waarbij een uithangbord hing met de tekst "Boekhandel en Antiekzaak Smith", lezen had ik geleerd in het weeshuis van mijn vriendin Sarah, Sarah was een pienter meisje dat geboren was op een piratenschip dat de Atlantische ocean teisterde haar moeder stierf enkele jaren na haar geboorte toen het schip getroffen werd door een verschrikkelijke storm, zij, haar vader en nog een paar mannen werden opgepikt door een Engels koopvaardijschip haar vader en zijn kameraden werden in de cel gegooid en zij werd naar een Weeshuis in Londen gebracht, het Weeshuis waar ik destijds het leven van de nonnen zuur maakte.
Ik en Sarah konden het al gauw goed met elkaar vinden en binnen de kortste keren werden we de straat opgegooit, nou ja ik werd de straat opgegooid Sarah werd geaddopteerd door een stel dat naar Brits-Indië of zo iets dergelijks vertrok.
Een klein beetje zenuwachtig klopte ik drie maal op de deur wachte ik een tel en klopte ik nog een keer om vervolgens nog een tel te wachten en weer drie keer te kloppen, de deur werd geopend en Jacques keek me glimlachend aan en liet me naar binnen...
zal ik verder gaan?