ik liep rustig naar de 'uitgang' en sprong naar beneden.
ik stampte een keer zachtjes op de grond en er schoot ongeveer tentvorming ijs uit de grond. "klaar" zei ik triomfantelijk glimlachend.
ik bond mn lange blauwe haren even omhoog in een staart waardoor er geen haren meer voor mn gezicht hingen.
Destroyed Earth
-
Amroth
- Admin
- Berichten: 4815
- Lid geworden op: 25 mei 2012, 16:50
Met grote ogen keek ik toe hoe die ijstent uit grond schoot, en ik maar denken dat ik hier de magische gaven had (andere nog niet ontdekt, denk nog steeds dat ik een mens ben)
When you face difficult times, know that challenges are not sent to destroy you. They're sent to promote, increase and strengthen you.
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Iedereen sprong uit de wagen, zelf bleef Elizabeth maar zitten. Spullen werden uitgepakt, er klonk gekraak buiten en ze vermoedde dat het die blauwharige elvin weer was die iets uit de grond getoverd had. Terwijl al die stomme mensen ernaar stonden te staren en bij wijze van spreken om haar handtekening vroegen, deed Elizabeth het verband los om haar verhaal heel te houden. Zodra dat geregeld was en alles er precies zo uitzag als een paar minuten geleden, schoof ze voorzichtig de wagen uit en zette haar goede been op de grond. Goed, straks zouden ze waarschijnlijk gaan eten, daarna slapen en dan zou ze 's nachts Lucius opzoeken. De dorst maakte haar gek dus besloot ze zich een beetje af te sluiten van de rest, want tja, zij was ook niet perfect. Bovendien had ze haar ouders verloren, dat was ook niet niks.
In afwachting van wat komen ging, plofte ze voor een boom neer en leunde achterover met haar hoofd, ogen half gesloten. Die brandende dorst, ze hoopte maar dat er vanavond een goede prooi te vinden was. Ze kon nog niet van deze groep drinken, dat zou té obvious zijn omdat ze er nog maar net was en elven er overduidelijk uitzagen als een elf.
Die man zou wel komen als ze iets moest weten, of als hij weer zorgzaam wilde zijn. Ze bedacht zich dat ze nog steeds zijn naam niet wist, maar om eerlijk te zijn interesseerde dat haar niet zoveel. Het zou niet lang duren tot ook híj het stomme van zijn beslissing om haar te helpen in zou zien.
Zodra iemand 'eten' riep, trok ze zichzelf onhandig overeind en hinkte naar de tent toe, waar het werd uitgedeeld. Zwijgend nam ze haar bord aan, liep naar de deken zonder naambordje en ging daar zitten, zichzelf concentrerend op de ranzige geur van het eten in plaats van de mensen om haar heen. Het smaakte verschrikkelijk, maar het was te doen.
Elizabeth spitste haar oren toen ze gemompel naast zich opving van twee personen.
"Weet je zeker dat ze wel mens is? Misschien is ze wel gebeten."
"Abe heeft haar geholpen, dus ik denk het?"
"Maar hij heeft niet gecontroleerd."
Ze voelde hun blikken en keek vragend op, met rode ogen van het huilen. De twee leken even van hun stuk gebracht maar eentje herstelde zich al snel en liep op haar af. Ze deinsde 'angstig' achteruit en keek hem met grote ogen aan. "Wat heb ik gedaan? Ik zit alleen maar te eten!" vroeg ze met een bange ondertoon, en kroop in elkaar. "Laat me gewoon met rust!"
Het zou slecht kunnen aflopen als er nu niemand ingreep, aangezien zij niets kon doen, dan was haar plan meteen mislukt.
In afwachting van wat komen ging, plofte ze voor een boom neer en leunde achterover met haar hoofd, ogen half gesloten. Die brandende dorst, ze hoopte maar dat er vanavond een goede prooi te vinden was. Ze kon nog niet van deze groep drinken, dat zou té obvious zijn omdat ze er nog maar net was en elven er overduidelijk uitzagen als een elf.
Die man zou wel komen als ze iets moest weten, of als hij weer zorgzaam wilde zijn. Ze bedacht zich dat ze nog steeds zijn naam niet wist, maar om eerlijk te zijn interesseerde dat haar niet zoveel. Het zou niet lang duren tot ook híj het stomme van zijn beslissing om haar te helpen in zou zien.
Zodra iemand 'eten' riep, trok ze zichzelf onhandig overeind en hinkte naar de tent toe, waar het werd uitgedeeld. Zwijgend nam ze haar bord aan, liep naar de deken zonder naambordje en ging daar zitten, zichzelf concentrerend op de ranzige geur van het eten in plaats van de mensen om haar heen. Het smaakte verschrikkelijk, maar het was te doen.
Elizabeth spitste haar oren toen ze gemompel naast zich opving van twee personen.
"Weet je zeker dat ze wel mens is? Misschien is ze wel gebeten."
"Abe heeft haar geholpen, dus ik denk het?"
"Maar hij heeft niet gecontroleerd."
Ze voelde hun blikken en keek vragend op, met rode ogen van het huilen. De twee leken even van hun stuk gebracht maar eentje herstelde zich al snel en liep op haar af. Ze deinsde 'angstig' achteruit en keek hem met grote ogen aan. "Wat heb ik gedaan? Ik zit alleen maar te eten!" vroeg ze met een bange ondertoon, en kroop in elkaar. "Laat me gewoon met rust!"
Het zou slecht kunnen aflopen als er nu niemand ingreep, aangezien zij niets kon doen, dan was haar plan meteen mislukt.
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14