nieuw leven blazen in oude rpg's >,<
hunting secrets [2.0]
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Hoe ze uiteindelijk in slaap was gevallen, wist Elizabeth niet, maar wel dat ze helemaal geen zin had om uit bed te komen, toen Vanessa haar wakker maakte. Even vroeg ze zich af waarom die trut zich voor haar interesseerde, toen de gebeurtenissen van een paar uur geleden zich weer in haar hoofd opdrongen.
“Je hebt nog een kwartier om omgekleed en al daar te staan, anders heb je een groot probleem.”
Als een speer sprong ze van haar bed af en bleef toen besluiteloos staan. Zeggen dat ze tegen deze 'missie' opzag, was nog zacht uitgedrukt. Als er nu de duivel voor haar had gestaan, die het voorstel deed haar mee te nemen naar de hel, had ze dat met beide handen aangegrepen. Maar helaas stond die er niet en was er geen ontkomen aan. Na vijf minuten niets doen koos ze dus toch maar voor meewerken en pakte haar spullen.
Net op tijd stond ze aan het einde van de rij, zo ver mogelijk bij Vanessa vandaan als maar kon. Het geweer trilde in haar handen, en ze kon wel in haar broek plassen van angst. De commandant leek dat op te merken, en gaf een bemoedigend schouderklopje, maar het hielp niet bepaald. Niet veel later stonden ze buiten de poort, en opnieuw vroeg Elizabeth zich af hoe mensen zo ontspannen konden zijn, onder deze omstandigheden. Vanessa leek het zelfs léúk te vinden!
“Je hebt nog een kwartier om omgekleed en al daar te staan, anders heb je een groot probleem.”
Als een speer sprong ze van haar bed af en bleef toen besluiteloos staan. Zeggen dat ze tegen deze 'missie' opzag, was nog zacht uitgedrukt. Als er nu de duivel voor haar had gestaan, die het voorstel deed haar mee te nemen naar de hel, had ze dat met beide handen aangegrepen. Maar helaas stond die er niet en was er geen ontkomen aan. Na vijf minuten niets doen koos ze dus toch maar voor meewerken en pakte haar spullen.
Net op tijd stond ze aan het einde van de rij, zo ver mogelijk bij Vanessa vandaan als maar kon. Het geweer trilde in haar handen, en ze kon wel in haar broek plassen van angst. De commandant leek dat op te merken, en gaf een bemoedigend schouderklopje, maar het hielp niet bepaald. Niet veel later stonden ze buiten de poort, en opnieuw vroeg Elizabeth zich af hoe mensen zo ontspannen konden zijn, onder deze omstandigheden. Vanessa leek het zelfs léúk te vinden!
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Ik zag hoe Elizabeth aan kwam lopen. Bijna te laat. Zo te zien was ze doodsbang. ik grinnik. De commandant gaf haar een bemoedigend schouderkopje, maar volgens mij hielp het niet. Toen de hekken open gingen was ik de eerste die buiten stond en wachtte op verdere instructies. Dit werd een geweldige nacht! vampiers aan stukken scheuren en hopelijk zien hoe Elizabeth aan stukkn wordt gescheurd. ik zag het al helemaal voor me. ik checkte al mijn wapens nog even voor we echt zouden vertrekken. Er was ooit iemand geweest waarvan de wapens uitelkaar gevallen waren toen hij ze nodig hadden. sindsdien controleer ik altijd van t voren of mijn wapens goed zijn. De comandant begint aan zijn standaartpraatje over dat we soms offers moeten brengen om de wereld veilig te houden en dat we alles moeten geven om onze medemensen te beschermen en bla bla bla... ik kende dit praatje zo onderhand al uit mijn hoofd.