hunting secrets [2.0]
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Prima. Intro's worden niet heel lang though; bijna vakantie, dus ik heb de aandachtsboog van een mug.
Neil
Met een voldaan gevoel stapte hij van de stormbaan af. Uitgeput, maar voldaan, zoals je je nou eenmaal voelde na een intensieve sportsessie, waar dit voor hem op neer kwam.
Bedekt met zweet, modder en schrammen liep hij terug naar de barakken, om te gaan douchen; hij kon moelijk zo over het terrein blijven lopen.
In de douche kleedde hij zich haastig uit, onderzocht geroutineerd zijn lichaam op teken of andere insectenbeten - je wist maar nooit en je kon binnen een dag doodziek zijn als iets verkeerds je beet - waarna hij de douche opendraaide en onder de hete straal stapte. Hij sloot zijn ogen en genoot van het warme water op zijn vermoeide lijf.
Toen hij klaarwas stapte hij schoon er weer onder weg. Hij droogde zich af en bond de handdoek om zijn middel, terwijl hij naar de slaapzaal slofte. Hij trok schone kleren aan en ging weer naar buiten. Hij nam niet veel initiatief hier, op het trainen na. Hij was hier omdat hij zo een veilig onderkomen had en als hij iets moest doen kreeg hij toch wel orders. Hij ging op een zwerfkei zitten en rekte zich ontspannen uit.
Tia
De wind speelde losjes met haar donkerblonde haar, het voor haar ogen blazend. Een lichte steek van irritatie zorgde er voor dat ze uit de zak van haar jeans een elastiekje pakte en haar haren in een losse staart bond. Tia was praktisch, niet ijdel.
Op haar rug zaten een boog en een pijlenkoker bevestigd. Aan haar heup hing een grote dolk. Tia kon best de aanval inzetten, maar was desondanks meer een sluipmoordenaar. Twee kilometer terug lag dan ook een mens in het gras, dood. Tia begaf zich vlug dieper het bos in, op weg naar haar hide-out. Tot ze iets hoorde. Ze hield stil en klom snel in een dichtbebladerde boom, zich doodstil ophoudend. Camouflage was iets wat bij de kunsten van de sluipmoord hoorde en zij beheerste het. Het was slechts een mede-elf, zo te zien, maar toch wachtte Tia tot ze voorbij was. Ze was hier op onderzoek, niet om vrienden te maken en deze elf had geen strijder geleken.
Uiteindelijk trok ze verder. Ze zocht een kamp, een groep wezens met dezelfde belangen als zij. Ze was geen rogue, ze was veel geschikter als lid van een tactisch en snel handelend team. Ze was dan ook een goede aanwinst voor een team, al was vriendschap iets waar men niet snel op hoefde te rekenen. Professionaliteit, dat was de sleutel tot overleven. En bondgenootschappen.
Neil
Met een voldaan gevoel stapte hij van de stormbaan af. Uitgeput, maar voldaan, zoals je je nou eenmaal voelde na een intensieve sportsessie, waar dit voor hem op neer kwam.
Bedekt met zweet, modder en schrammen liep hij terug naar de barakken, om te gaan douchen; hij kon moelijk zo over het terrein blijven lopen.
In de douche kleedde hij zich haastig uit, onderzocht geroutineerd zijn lichaam op teken of andere insectenbeten - je wist maar nooit en je kon binnen een dag doodziek zijn als iets verkeerds je beet - waarna hij de douche opendraaide en onder de hete straal stapte. Hij sloot zijn ogen en genoot van het warme water op zijn vermoeide lijf.
Toen hij klaarwas stapte hij schoon er weer onder weg. Hij droogde zich af en bond de handdoek om zijn middel, terwijl hij naar de slaapzaal slofte. Hij trok schone kleren aan en ging weer naar buiten. Hij nam niet veel initiatief hier, op het trainen na. Hij was hier omdat hij zo een veilig onderkomen had en als hij iets moest doen kreeg hij toch wel orders. Hij ging op een zwerfkei zitten en rekte zich ontspannen uit.
Tia
De wind speelde losjes met haar donkerblonde haar, het voor haar ogen blazend. Een lichte steek van irritatie zorgde er voor dat ze uit de zak van haar jeans een elastiekje pakte en haar haren in een losse staart bond. Tia was praktisch, niet ijdel.
Op haar rug zaten een boog en een pijlenkoker bevestigd. Aan haar heup hing een grote dolk. Tia kon best de aanval inzetten, maar was desondanks meer een sluipmoordenaar. Twee kilometer terug lag dan ook een mens in het gras, dood. Tia begaf zich vlug dieper het bos in, op weg naar haar hide-out. Tot ze iets hoorde. Ze hield stil en klom snel in een dichtbebladerde boom, zich doodstil ophoudend. Camouflage was iets wat bij de kunsten van de sluipmoord hoorde en zij beheerste het. Het was slechts een mede-elf, zo te zien, maar toch wachtte Tia tot ze voorbij was. Ze was hier op onderzoek, niet om vrienden te maken en deze elf had geen strijder geleken.
Uiteindelijk trok ze verder. Ze zocht een kamp, een groep wezens met dezelfde belangen als zij. Ze was geen rogue, ze was veel geschikter als lid van een tactisch en snel handelend team. Ze was dan ook een goede aanwinst voor een team, al was vriendschap iets waar men niet snel op hoefde te rekenen. Professionaliteit, dat was de sleutel tot overleven. En bondgenootschappen.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
tim de grote
- Ere Inwoner
- Berichten: 5420
- Lid geworden op: 19 jan 2013, 10:55
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Vanessa:
Ik liet mijn boog op de grond vallen en liep naar de vampierpop om de pijlen er uit te trekken. ze zaten allemaal rond zijn hart. niet goed genoeg dus. het was pas goed als ze allemaal precies in de roos zaten. ik trok ze er uit en brak ze in 2en. Waarom kon ik het nou nooit goed genoeg doen? Ik pakte een staak uit mijn broekzak, doorboorde de pop. daarna rende ik het veld af, mijn kamer in en liet me jankend op mn bed vallen
Ik liet mijn boog op de grond vallen en liep naar de vampierpop om de pijlen er uit te trekken. ze zaten allemaal rond zijn hart. niet goed genoeg dus. het was pas goed als ze allemaal precies in de roos zaten. ik trok ze er uit en brak ze in 2en. Waarom kon ik het nou nooit goed genoeg doen? Ik pakte een staak uit mijn broekzak, doorboorde de pop. daarna rende ik het veld af, mijn kamer in en liet me jankend op mn bed vallen
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
In gedachten leunde Elizabeth tegen 'haar' barak aan, waar alle meiden en vrouwen zaten. Haar trainingsprogramma had ze al achter de rug voor vandaag en ze had het gevoel alsof haar ledematen er elk moment af konden vallen. Een krap maandje geleden was ze van het bestaan van dit kamp en wezens op de hoogte gebracht, en ook al was ze enigszins aan het leven hier gewend geraakt, ze vond het nog steeds ongezellig. Daarbij leed ze ook een eenzaam bestaan, iedereen hier was zo hard, gevoelloos en ze had niemand waar ze haar hart kon luchten. Al had ze zich ook daar al bij neergelegd, dat de rest van haar leven één uitzichtloze training was. Elizabeth was bang om te moorden, ze wist niet of ze het kon en liep de hele dag met spanning rond dat ze misschien opgeroepen werd.
Verder ging het trainen redelijk, op de spierpijn na. Haar conditie was matig, maar werd elke dag beter. Ze bleek een talent te hebben voor boogschieten, tenminste, als ze zich concentreerde. Ook messen werpen was niet al te moeilijk voor haar. Wiskunde en scheikunde waren echter een hel, het interesseerde haar niet en de helft van de tijd snapte ze er niets van. En dat steen bewerken en zo, dat was ook niet echt haar sterkste punt maar nog steeds beter dan die kundes.
Ze werd ruw uit haar wereldje getrokken toen er iemand, snikkend, langs haar heen stormde. Elizabeth's eerste gedachte was om weg te rennen voor iemand haar de schuld gaf, maar aan de andere kant was dit ook de eerste keer dat ze iemand zag 'breken', afgezien van zichzelf op haar eerste dagen, dus besloot ze voorzichtig om het koekje te kijken. Aan het einde van de hal was een open deur en ze gluurde de kamer in. Een meisje van hoogstens achttien lag op haar bed te huilen. Even aarzelde Elizabeth, maar liep toen toch de ruimte in en bleef bij de deur staan.
“Euhm, gaat het wel?” mompelde ze zachtjes, haar ogen dwaalde nerveus over het interieur.
Verder ging het trainen redelijk, op de spierpijn na. Haar conditie was matig, maar werd elke dag beter. Ze bleek een talent te hebben voor boogschieten, tenminste, als ze zich concentreerde. Ook messen werpen was niet al te moeilijk voor haar. Wiskunde en scheikunde waren echter een hel, het interesseerde haar niet en de helft van de tijd snapte ze er niets van. En dat steen bewerken en zo, dat was ook niet echt haar sterkste punt maar nog steeds beter dan die kundes.
Ze werd ruw uit haar wereldje getrokken toen er iemand, snikkend, langs haar heen stormde. Elizabeth's eerste gedachte was om weg te rennen voor iemand haar de schuld gaf, maar aan de andere kant was dit ook de eerste keer dat ze iemand zag 'breken', afgezien van zichzelf op haar eerste dagen, dus besloot ze voorzichtig om het koekje te kijken. Aan het einde van de hal was een open deur en ze gluurde de kamer in. Een meisje van hoogstens achttien lag op haar bed te huilen. Even aarzelde Elizabeth, maar liep toen toch de ruimte in en bleef bij de deur staan.
“Euhm, gaat het wel?” mompelde ze zachtjes, haar ogen dwaalde nerveus over het interieur.
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Toen er iemand de barak in kwam hield ik gelijk op met huilen. Ze mochten me zo niet zien. Als je huilde betekende het dat je zwak was. en ik was alles behalve zwak!
Snel veegde ik mijn gezicht droog en ging rechtop zitten.
"Ik weet niet waar je het over hebt. ik voel me prima en nu wegwezen!" snauwde ik.
ik pakte het scherm dat ik gemaakt had en zette het zo neer dat mijn bed niet zichtbaar was voor de rest van de wereld en begon zonder geluid te huilen.
Snel veegde ik mijn gezicht droog en ging rechtop zitten.
"Ik weet niet waar je het over hebt. ik voel me prima en nu wegwezen!" snauwde ik.
ik pakte het scherm dat ik gemaakt had en zette het zo neer dat mijn bed niet zichtbaar was voor de rest van de wereld en begon zonder geluid te huilen.
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Het meisje veegde haar gezicht droog en ging rechtop zitten. “Ik weet niet waar je het over hebt. Ik voel me prima en nu wegwezen!” Elizabeth deinsde achteruit door de snauwerige toon en knipperde wild met haar ogen om niet zelf te gaan huilen. Ze wilde alleen maar helpen! Ze zuchtte trillerig. Zo is iedereen hier, zo word het geleerd. Zo moet jij ook denken. Wild schudde Elizabeth haar hoofd. Nee! Er moest toch nog een beetje menselijkheid in dit mens zitten? In tweestrijd staarde ze naar het scherm.
“Oké, ik ga al. Ik wilde alleen maar helpen... een mens kan toch niet altijd sterk zijn, emoties en zo. Trouwens, je hoefde me echt niet zo af te snauwen...” Haar stem trilde en ze haalde haar neus op. Best, als die stomme trut zo asociaal moest gaan doen, kon zij dat ook.
“Best, ga maar lekker lullig doen of zo. Als je dat zo leuk vindt.” Kwaad maar vooral gekwetst liep ze naar haar eigen kamer, die er ironisch genoeg naast zat en plofte op haar bed neer, met haar gezicht naar de muur, zichzelf dwingend niet te lopen janken. Uiteindelijk lukte dat, maar de brok in haar keel was nog steeds aanwezig.
“Oké, ik ga al. Ik wilde alleen maar helpen... een mens kan toch niet altijd sterk zijn, emoties en zo. Trouwens, je hoefde me echt niet zo af te snauwen...” Haar stem trilde en ze haalde haar neus op. Best, als die stomme trut zo asociaal moest gaan doen, kon zij dat ook.
“Best, ga maar lekker lullig doen of zo. Als je dat zo leuk vindt.” Kwaad maar vooral gekwetst liep ze naar haar eigen kamer, die er ironisch genoeg naast zat en plofte op haar bed neer, met haar gezicht naar de muur, zichzelf dwingend niet te lopen janken. Uiteindelijk lukte dat, maar de brok in haar keel was nog steeds aanwezig.
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Ik druk mijn kussen tegen mijn oren en probeer niet te luisteren naar wat ze allemaal tegen me zegtt. na 5 minuten sta ik op, veeg mijn gezicht droog en klop op de deur van de kamer van het meisje. "Sorry... ik had niet zo te snauwen, maar als je hier te lang zit wordt iedereen je vijand, ookal doen ze aardig tegen je. Ze proberen om een gevoelloze moordenaar van je te maken. en dat is bij mij wel aardig gelukt."
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Er klonk gestommel in de kamer naast haar en nog geen minuut later werd er op de deur geklopt.
“Sorry... Ik had niet zo moeten snauwen, maar als je hier te lang zit, wordt iedereen je vijand, ook al doen ze aardig tegen je. Ze proberen om een gevoelloze moordenaar van je te maken. En dat is bij mij wel aardig gelukt.”
Het lag niet in Elizabeths aard om mensen snel te vergeven en ze was dan ook niet van plan om voor haar een uitzondering te maken, maar met boos zijn schoot ze ook niets op. Tenslotte had ze haar excuses aangeboden.
“Kom maar binnen,” mompelde ze, met een al wat vastere stem. “En alsof ik je wat aan kan doen. Ik ben gewoon een zwak, vijftienjarig meisje dat toevallig goed kan boogschieten. Ik kan niet moorden. Ik wíl niet moorden.” Het was dom om dit te zeggen tegen een compleet vreemde die je vijf minuten geleden nog af zat te snauwen, maar Elizabeth was niet goed in dingen opkroppen en nu ze eenmaal begonnen was, boeide het haar niet dat ze dom bezig was. “Elke dag gaan er jongeren dood, jongeren met hun hele toekomst nog voor zich. En waarvoor? Een stomme oorlog. En dan noemen we ons slim en genadiger dan de wezens. We zijn geen haar beter dan ze.”
Verveeld lag de zwarte kat in het menselijke kamp, genietend van het zonnetje. De meesten negeerden haar en alleen nieuwelingen bleven verbaasd staan kijken dat er hier nog iets lag wat niet met oorlog te maken had en aaiden haar. Stiekem genoot Lyari van aandacht, sommige kattentrekjes waren nooit weggegaan. Ze respecteerden haar.
Natuurlijk, er waren die types die haar een trap wilden verkopen, maar meestal wist ze die wel te ontwijken en dan kroop ze gewoon weg in schaduw, om na een tijdje weer tevoorschijn te komen. De kleine kinderen zagen haar als een baken van hoop, en kwamen regelmatig bij haar zitten. Het gaf haar ego een boost, dat ze voor hen belangrijk was. Het feit dat ze hen hoop gaf, boeide haar niet zo.
Dit was een dag zoals alle anderen, ze ving wat nieuwtjes op, stopte die in haar geheugen en wachtte tot het nacht was, zodat ze ze weer kon rapporteren en men haar niet terugsleepte, omdat het 'gevaarlijk' was. Voor haar was het niet gevaarlijk.
“Sorry... Ik had niet zo moeten snauwen, maar als je hier te lang zit, wordt iedereen je vijand, ook al doen ze aardig tegen je. Ze proberen om een gevoelloze moordenaar van je te maken. En dat is bij mij wel aardig gelukt.”
Het lag niet in Elizabeths aard om mensen snel te vergeven en ze was dan ook niet van plan om voor haar een uitzondering te maken, maar met boos zijn schoot ze ook niets op. Tenslotte had ze haar excuses aangeboden.
“Kom maar binnen,” mompelde ze, met een al wat vastere stem. “En alsof ik je wat aan kan doen. Ik ben gewoon een zwak, vijftienjarig meisje dat toevallig goed kan boogschieten. Ik kan niet moorden. Ik wíl niet moorden.” Het was dom om dit te zeggen tegen een compleet vreemde die je vijf minuten geleden nog af zat te snauwen, maar Elizabeth was niet goed in dingen opkroppen en nu ze eenmaal begonnen was, boeide het haar niet dat ze dom bezig was. “Elke dag gaan er jongeren dood, jongeren met hun hele toekomst nog voor zich. En waarvoor? Een stomme oorlog. En dan noemen we ons slim en genadiger dan de wezens. We zijn geen haar beter dan ze.”
Verveeld lag de zwarte kat in het menselijke kamp, genietend van het zonnetje. De meesten negeerden haar en alleen nieuwelingen bleven verbaasd staan kijken dat er hier nog iets lag wat niet met oorlog te maken had en aaiden haar. Stiekem genoot Lyari van aandacht, sommige kattentrekjes waren nooit weggegaan. Ze respecteerden haar.
Natuurlijk, er waren die types die haar een trap wilden verkopen, maar meestal wist ze die wel te ontwijken en dan kroop ze gewoon weg in schaduw, om na een tijdje weer tevoorschijn te komen. De kleine kinderen zagen haar als een baken van hoop, en kwamen regelmatig bij haar zitten. Het gaf haar ego een boost, dat ze voor hen belangrijk was. Het feit dat ze hen hoop gaf, boeide haar niet zo.
Dit was een dag zoals alle anderen, ze ving wat nieuwtjes op, stopte die in haar geheugen en wachtte tot het nacht was, zodat ze ze weer kon rapporteren en men haar niet terugsleepte, omdat het 'gevaarlijk' was. Voor haar was het niet gevaarlijk.
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Ik liep naar binnen en leunde tegen de muur aan terwijll ik naar de klachten van het kind luisterde. maar toen ze zei dat wij mensen geen haar beter waren dan de wezens tegen wie we vochten sprong ik op. "Hoezo zijn wij niet beter dan een domme weerwolf? die wezens moorden voor hun plezier! wij moorden om onze maatschappij te beschermen! en als er dan eentje doodgaat, ok. maar we redden elke dag wel ongelooflijk veel nietsvermoednde mensen in de steden en dorpen die anders als vampierfood hadden gedient!"