Ze liep naar binnen en leunde tegen de muur, terwijl Elizabeth doorpraatte, steeds pessimistischer. Ze zweeg verschrikt toen het meisje opsprong.
“Hoezo zijn wij niet beter dan een domme weerwolf? Die wezens moorden voor hun plezier! Wij moorden om onze maatschappij te beschermen! En als er dan eentje doodgaat, oké. Maar we redden elke dag wel ongelooflijk veel nietsvermoedende mensen in de steden en dorpen die anders als vampierfood hadden gediend!”
Elizabeth kromp in elkaar. “Dus het is oké om tieners te laten vechten, een monster van ze te maken? Alleen omdat we onze ouders kwijt zijn? Waarom moeten wíj vechten? Er zijn genoeg volwassenen die sterker zijn! We hebben niet eens een keus!” Dat iedereen haar had gezegd dat ze zich daarbij moest neerleggen, betekende niet dat ze daar al aan toe was. “We hebben niet eens een toekomst meer! Trouwens, wat heeft het nog voor nut om te vechten, als de kosten zo groot zijn. Het is een beter idee om gewoon allemaal zelfmoord te plegen en dan zijn we van deze shitzooi af!”
Ze beet op haar lip. Ja, ze was pessimistisch maar waarom alles van de zonnige kant bekijken als haar hele toekomst vergooid was, omdat ze perse tegen die stomme beesten moest vechten. Dat haar ouders dood waren, was al erg genoeg en ja, ze wás kwaad, maar dat betekende nog niet dat ze persoonlijk wraak wilde nemen. Nou ja, dat wílde ze wel, ze wist gewoon bijna zeker dat ze het niet kon.
“We worden zelf tot beesten opgeleid, moordmachines. Emoties mogen niet getoond worden, je mag niet zwak zijn, niet om anderen geven, want dat maakt je allemaal zwak. Alsof dat zo leuk is. Dan ben ik nog liever dood.”
hunting secrets [2.0]
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Toen het meisje in elkaar kromp en begon te zeiken over het feit dat een stel tienders werd opgeleid tot moordmachines zuchtte ik diep en liep naar het raam
"Waarom uitgerekend wij hiervoor gekozen worden weet ik niet. maar wat ik wel weet is dat we het gewoon moeten doen. als we al die wezens hun gang laten gaan zijn we binnen de kortste keren allemaal dood. en we zijn geen beesten! ik zit hier bijna een jaar, en wil je mij soms een beest noemn?!" dreigend kwam ik op haar af terwijl ik mijn mes uit mijn zak viste. "jij wilde dood? daar kan ik binnen 2 seconde voor zorgen!"
"Waarom uitgerekend wij hiervoor gekozen worden weet ik niet. maar wat ik wel weet is dat we het gewoon moeten doen. als we al die wezens hun gang laten gaan zijn we binnen de kortste keren allemaal dood. en we zijn geen beesten! ik zit hier bijna een jaar, en wil je mij soms een beest noemn?!" dreigend kwam ik op haar af terwijl ik mijn mes uit mijn zak viste. "jij wilde dood? daar kan ik binnen 2 seconde voor zorgen!"
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Met een zucht liep het meisje naar het raam.
“Waarom uitgerekend wij hiervoor gekozen worden, weet ik niet. Maar wat ik wel weet, is dat we het gewoon moeten doen. Als we al die wezens hun gang laten gaan, zijn we binnen de kortste keren allemaal dood. En we zijn geen beesten! Ik zit hier bijna een jaar. En wil je mij soms een beest noemen?!”
Dreigend kwam ze op Elizabeth gelopen, die achteruit kroop, en angstig naar het mes keek. “Jij wilde dood? Daar kan ik binnen twee seconden voor zorgen!”
Ze was een lafaard, dat wist Elizabeth best. Maar het boeide haar niet meer. Ze wilde niet moorden, punt uit.
“Vermoord me maar,” mompelde ze, “doe maar. Dan ben ik van dit alles af.” Ze was niet bang voor de dood.
Op de binnenplaats werd het te druk naar Lyari's zin dus liep ze richting de barakken, waar meestal niemand was overdag. Ze wilde zich net bij een van de deuren oprollen, toen er uit een kamer verderop geschreeuw klonk. Puur uit nieuwsgierigheid sloop ze erheen en keek om het hoekje. Een mensenmeisje bedreigde een ander mensenmeisje. Ach, wat een sukkels. Rustig ging ze in de deuropening zitten en begon haar pootjes te wassen, terwijl ze met samengeknepen ogen naar het tafereel keek.
“Waarom uitgerekend wij hiervoor gekozen worden, weet ik niet. Maar wat ik wel weet, is dat we het gewoon moeten doen. Als we al die wezens hun gang laten gaan, zijn we binnen de kortste keren allemaal dood. En we zijn geen beesten! Ik zit hier bijna een jaar. En wil je mij soms een beest noemen?!”
Dreigend kwam ze op Elizabeth gelopen, die achteruit kroop, en angstig naar het mes keek. “Jij wilde dood? Daar kan ik binnen twee seconden voor zorgen!”
Ze was een lafaard, dat wist Elizabeth best. Maar het boeide haar niet meer. Ze wilde niet moorden, punt uit.
“Vermoord me maar,” mompelde ze, “doe maar. Dan ben ik van dit alles af.” Ze was niet bang voor de dood.
Op de binnenplaats werd het te druk naar Lyari's zin dus liep ze richting de barakken, waar meestal niemand was overdag. Ze wilde zich net bij een van de deuren oprollen, toen er uit een kamer verderop geschreeuw klonk. Puur uit nieuwsgierigheid sloop ze erheen en keek om het hoekje. Een mensenmeisje bedreigde een ander mensenmeisje. Ach, wat een sukkels. Rustig ging ze in de deuropening zitten en begon haar pootjes te wassen, terwijl ze met samengeknepen ogen naar het tafereel keek.
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Toen ik zag dat er een kat in de deuropening kwam zitten pakte ik de bezem uit de hoek van de kamer en gaf hem/haar een mep ermee. "wegwezen stom beest! had ik vorige week niet gezegd dat je niet in de slaapkamers mocht komen?" ik gaf de kat nog een laatste duw met de bezem en keerde me weer tot het meisje. "Hoe heet je? welk nummer heb je gekregen en waarom zit je hier?"
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
De bezem kwam hard aan en verbaasd bleef Lyari een paar seconden liggen, om daarna op te springen, klaaglijk te miauwen en met opgeheven staart de kamer uit te lopen.
“Wegwezen stom beest! Had ik vorige week niet gezegd dat je niet in de slaapkamers mocht komen?” Ja, dat kon ze zich nog wel herinneren. Pech, ze was niet het type dat zich aan regels hield. Pesterig sprong ze dan ook de kamer ernaast in, veranderde zichzelf in een kleine muis en verschool zichzelf in een klein gat in de muur, zodat ze de twee toch nog in de gaten kon houden. Ze moesten eens weten wie ze echt was.
Elizabeth trilde, keek even achterom naar de kat die ze wel vaker rond zag lopen en had zin om het meisje een mep te verkopen toen die het dier wegjoeg. Alsof die wat zou doen. Wantrouwig keek Elizabeth haar aan toen ze haar naam vroeg. Was ze dan toch te laf om haar te vermoorden? Blijkbaar.
“Hoe heet je? Welk nummer heb je gekregen en waarom zit je hier?”
“Elizabeth, nummer 516 en waarom ik hier zit? Weet ik veel. Omdat ik mijn ouders kwijt ben geraakt aan een vampier, en ik blijkbaar toch niets meer waard ben en familie en vrienden er niet meer zijn, dus gooiden ze me maar hier, om als weerwolvenvoer te dienen,” antwoordde ze, en keek naar de muur. “Zo is iedereen hier gekomen, voor zover ik weet. Jij zal wel hetzelfde verhaal hebben.” Ze zweeg even. “Maar ja, ik betwijfel of ik van enig nut zal zijn.”
“Wegwezen stom beest! Had ik vorige week niet gezegd dat je niet in de slaapkamers mocht komen?” Ja, dat kon ze zich nog wel herinneren. Pech, ze was niet het type dat zich aan regels hield. Pesterig sprong ze dan ook de kamer ernaast in, veranderde zichzelf in een kleine muis en verschool zichzelf in een klein gat in de muur, zodat ze de twee toch nog in de gaten kon houden. Ze moesten eens weten wie ze echt was.
Elizabeth trilde, keek even achterom naar de kat die ze wel vaker rond zag lopen en had zin om het meisje een mep te verkopen toen die het dier wegjoeg. Alsof die wat zou doen. Wantrouwig keek Elizabeth haar aan toen ze haar naam vroeg. Was ze dan toch te laf om haar te vermoorden? Blijkbaar.
“Hoe heet je? Welk nummer heb je gekregen en waarom zit je hier?”
“Elizabeth, nummer 516 en waarom ik hier zit? Weet ik veel. Omdat ik mijn ouders kwijt ben geraakt aan een vampier, en ik blijkbaar toch niets meer waard ben en familie en vrienden er niet meer zijn, dus gooiden ze me maar hier, om als weerwolvenvoer te dienen,” antwoordde ze, en keek naar de muur. “Zo is iedereen hier gekomen, voor zover ik weet. Jij zal wel hetzelfde verhaal hebben.” Ze zweeg even. “Maar ja, ik betwijfel of ik van enig nut zal zijn.”
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
"Wauw... meisje nummer 516. Je kunt binnekort een missie naar een gebid vol vampiers verwachten. en hou je kop over mijn verleden.dat gaat je helemaal niks aan! mijn verleden is dood. ik ben hier opnieuw begonnen.." ik pakte haar arm en sleurde haar mee naar de plek waar de mensen zaten die dit hele gebeuren regelden.
De man die iedereen indeelde zat er. ik duwde Elizabeth naarvoren
"Ze wil heel graag haar angsten overwinnen en d beste manier daarvoor is om haar mee te sturen op de eerste beste missie. toch?"
De man die iedereen indeelde zat er. ik duwde Elizabeth naarvoren
"Ze wil heel graag haar angsten overwinnen en d beste manier daarvoor is om haar mee te sturen op de eerste beste missie. toch?"
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
“Wauw... meisje nummer 516. Je kunt binnenkort een missie naar een gebied vol vampiers verwachten. En houd je kop over mijn verleden. Dat gaat je helemaal niks aan! Mijn verleden is dood. Ik ben hier opnieuw begonnen...”
Elizabeth trok bleek weg. Missie? Vampiers? Maar ze was hier pas een maand!
Ruw greep het meisje haar arm beet, om haar vervolgens mee naar buiten te sleuren. Ze schaamde zich dood en probeerde zich los te trekken, maar dat lukte niet bepaald. Plotseling stonden ze stil en werd ze naar voren geduwd, naar een man een paar meter verderop.
“Ze wilt heel graag haar angsten overwinnen en de beste manier daarvoor is om haar mee te sturen op de eerste, de beste missie. Toch?”
“Wat? Nee, dat wil ik helemaal niet!” reageerde Elizabeth hysterisch. “Ik k-”
Nog voordat ze uit kon praten, werd er een papiertje in haar handen geduwd en deelde de man mee dat ze zich over een paar uur moest melden op dezelfde plek. Wapens zouden daar verdeeld worden. “Oh, Vanessa, en jij mag ook meekomen,” zei hij nog tegen degene die hier de oorzaak van was.
Laaiend trok ze dat Vanessa-kind mee tot ze buiten gehoorsafstand waren. “Waarom deed je dat?! Had me gewoon neergestoken, dan was ik sneller dood,” snoof Elizabeth, waarna ze haar een duw gaf en weer de barak inliep, de deur van haar kamer op slot deed en in snikken uitbarstte. Het boeide haar niet dat ze het konden horen, ze was gewoon zo verschrikkelijk bang. Een missie was al erg genoeg, nu zou dat stomme kind ook nog meegaan.
Elizabeth trok bleek weg. Missie? Vampiers? Maar ze was hier pas een maand!
Ruw greep het meisje haar arm beet, om haar vervolgens mee naar buiten te sleuren. Ze schaamde zich dood en probeerde zich los te trekken, maar dat lukte niet bepaald. Plotseling stonden ze stil en werd ze naar voren geduwd, naar een man een paar meter verderop.
“Ze wilt heel graag haar angsten overwinnen en de beste manier daarvoor is om haar mee te sturen op de eerste, de beste missie. Toch?”
“Wat? Nee, dat wil ik helemaal niet!” reageerde Elizabeth hysterisch. “Ik k-”
Nog voordat ze uit kon praten, werd er een papiertje in haar handen geduwd en deelde de man mee dat ze zich over een paar uur moest melden op dezelfde plek. Wapens zouden daar verdeeld worden. “Oh, Vanessa, en jij mag ook meekomen,” zei hij nog tegen degene die hier de oorzaak van was.
Laaiend trok ze dat Vanessa-kind mee tot ze buiten gehoorsafstand waren. “Waarom deed je dat?! Had me gewoon neergestoken, dan was ik sneller dood,” snoof Elizabeth, waarna ze haar een duw gaf en weer de barak inliep, de deur van haar kamer op slot deed en in snikken uitbarstte. Het boeide haar niet dat ze het konden horen, ze was gewoon zo verschrikkelijk bang. Een missie was al erg genoeg, nu zou dat stomme kind ook nog meegaan.
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
-
Kat
- Beste Poster Ever
- Berichten: 7415
- Lid geworden op: 17 okt 2012, 15:13
Toen ik me omgekleed had liep ik naar elizabeths kamer en bonsde op de deur. "J hebt nog een kwartier om omgekleed en al daar te staan. anders heb je een groot probleem," daarna liep ik naar de wapenopslag en pakte mijn eigen wapens. Die waren stukken beter dan die dingen die uitgedeeld werden aan dde wapenloze. misschien was dat ook de reden dat die meestal niet terugkeerden. Nou ja. wat kon mij dat schelen. als die monsters maar dood gingen en ik het overleefde was het goed. Ik keek op mijn horloge. Nog 10 minuten. ik liep alvast naar de plek toe waar we verzamelden. beter te vroeg dan te laat nietwaar?