Alex
"Ben overvallen. Verliep vrij strak." Ze fronste, keek hem even overwegend aan. Niet dat het haar iets aanging, nou ja. Aan de ene kant wel, aan de andere kant.. Dat was een van de voordelen van de tegenpartij, alles wat gebeurde, gebeurde. Niets hoefde per se vastgelegd te worden. Je kon kiezen om dingen te verzwijgen en niemand zou je ernaar vragen. Toch werd het altijd gewaardeerd als alles verteld werd. Vóóral in deze beweging.
Een overval wees vaak wel op iets. Afhankelijk wat voor types het waren. Waren het mensen die door de overheid waren ingehuurd, was het 'tof'. Dan was het logisch, was het te verklaren. Maar was het van zo'n andere tegenbeweging die zowel tegen de overheid als tegen de groep was waar Alex lid van was, mocht ze zich zorgen gaan maken.
"Het was sowieso gepland. Waarschijnlijk gewoon een boodschap achterlaten," vervolgde Riot.
"Hmm," klonk het vanuit Alex' kant. Boodschappen kregen ze zat, hadden ze vrijwel dagelijks mee te maken. Die dingen die gewone burgers niet zouden zien, waren voor de tegenpartij een grote boodschap. Iemand die bijvoorbeeld gestropt werd (lijfstraffen en doodstraffen waren weer helemaal gelegaliseerd) was vaak ook een boodschap. Een boodschap aan de tegenpartij. 'Wij zijn nog altijd de baas.'
"Ik hoop dat het die shitzooi van de overheid was," zei ze na een tijdje aarzelend. Haar gedachten uitspreken was soms... een gevaarlijk iets en ze was er nog niet helemaal aan gewend dat het hier wel toegestaan was.
"Als we een andere partij tegen de overheid en tegen ons krijgen, hebben we echt shit aan onze laars. I mean, de bedoeling is dat we uiteindelijk de overheid in handen krijgen, meer vrijheid gaan krijgen. Maar als zo'n domme debiele andere tegenpartij daar roet voor in het eten moet gooien. Hee, so be it dat we die dan om moeten brengen. Maar zij weten dan ook schijnbaar van ons bestaan en -" Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd aan.
"Ik bazel maar door, misschien heeft dit helemaal niets met ons te maken, misschien vielen ze alleen jou aan. Waren het misschien oude bekenden? Of was het tuig van de overheid?"
Toen Riot zijn shirt uitdeed, draaide ze haar hoofd weg. Dat was niet omdat ze ongemakkelijk werd van zijn lichaam, maar eerder om hem zijn privacy te gunnen. Even wierp ze een blik op het vuur waar Maya bij de rest zat. Over een half uur gingen ze eten en Alex barstte van de honger. De geuren kwamen al naar ze toe walmen en Alex was blij dat ze, omdat ze op stroopjacht was gegaan, al een klein beetje te eten had gekregen, anders was ze vandaag onmogelijk doorgekomen zonder in te storten.
Carefull where you stand.
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Riot
Hij liet het kompres zijn werk doen en hoopte dat hij kon voorkomen de volgende dag helemaal kreupel te zijn, want als de adrenaline helemaal weg was en zijn lichaam een tijd niet had bewogen zou hij het wellicht nog meer voelen dan nu.
Hij luisterde naar wat ze zei. Het was inderdaad een probleem als het een derde groepering was.
"Waren het misschien oude bekenden? Of was het tuig van de overheid?"
Hij schudde zijn hoofd en verplaatste het kompress iets naar een andere zwelling. Het stak even en hij beet op zijn lip.
"Nope, geen bekenden of lui van de overheid, voor zover ik kon zien," zei hij hees. Hij dacht na. Hij zou een aantal sowieso herkennen als hij ze weer zag.
"Tell ya what, morgen ga ik op onderzoek uit," zei hij toen kortaf. Hoe eerder ze meer wisten hoe beter. Hij hoestte en klemde toen zijn kaken op elkaar door de pijn die door zijn ribben ging. Jezus, dat deed zeer. Hij wist dat het onverstandig was morgen er op uit te trekken; ze hadden hem een lesje willen leren waarschijnlijk en als hij ze weer tegenkwam zou hij vermoedelijk een paar uur lang niet wakker worden, maar nu wilde hij weten hoe het zat ook. Desnoods zou hij samenwerken, als het echt moest. Alleen dan.
Hij merkte dat hij moe begon te worden; de adrenaline raakte uitgewerkt. Toch ging hij hier niet liggen; zelfs de mensen hier vertrouwde hij niet meer dan oppervlakkig als het erop aankwam.
Hij nam Alex kort op. Het was deels dat hij mensen niet goed kon vertrouwen omdat hij zich niet kwetsbaar op durfde te stellen, en deels wilde hij het niet, had hij zichzelf aangepraat dat daar toch niets goeds van kon komen.
mehp, geen inspi ;____;
Hij liet het kompres zijn werk doen en hoopte dat hij kon voorkomen de volgende dag helemaal kreupel te zijn, want als de adrenaline helemaal weg was en zijn lichaam een tijd niet had bewogen zou hij het wellicht nog meer voelen dan nu.
Hij luisterde naar wat ze zei. Het was inderdaad een probleem als het een derde groepering was.
"Waren het misschien oude bekenden? Of was het tuig van de overheid?"
Hij schudde zijn hoofd en verplaatste het kompress iets naar een andere zwelling. Het stak even en hij beet op zijn lip.
"Nope, geen bekenden of lui van de overheid, voor zover ik kon zien," zei hij hees. Hij dacht na. Hij zou een aantal sowieso herkennen als hij ze weer zag.
"Tell ya what, morgen ga ik op onderzoek uit," zei hij toen kortaf. Hoe eerder ze meer wisten hoe beter. Hij hoestte en klemde toen zijn kaken op elkaar door de pijn die door zijn ribben ging. Jezus, dat deed zeer. Hij wist dat het onverstandig was morgen er op uit te trekken; ze hadden hem een lesje willen leren waarschijnlijk en als hij ze weer tegenkwam zou hij vermoedelijk een paar uur lang niet wakker worden, maar nu wilde hij weten hoe het zat ook. Desnoods zou hij samenwerken, als het echt moest. Alleen dan.
Hij merkte dat hij moe begon te worden; de adrenaline raakte uitgewerkt. Toch ging hij hier niet liggen; zelfs de mensen hier vertrouwde hij niet meer dan oppervlakkig als het erop aankwam.
Hij nam Alex kort op. Het was deels dat hij mensen niet goed kon vertrouwen omdat hij zich niet kwetsbaar op durfde te stellen, en deels wilde hij het niet, had hij zichzelf aangepraat dat daar toch niets goeds van kon komen.
mehp, geen inspi ;____;
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
xchevjex
- Admin
- Berichten: 6776
- Lid geworden op: 18 jun 2012, 17:25
- Naam*; shayen shilmar
- Leeftijd*; 19
- Geslacht*; vrouw
- Uiterlijk*;
- Karakter*; ze is aardig en vaak vrolijk ookal heeft ze net zo veel problemen van binnen als de meesten
- Lid van de tegenbeweging?*; ja
- Geschiedenis; toen haar ouders een keer weg waren en nooit meer terug kwamen is ze haar eigen weg gegaan toen ze had gehoord dat ze vermoord waren. ze heeft het sinds dien niet zo op de autoriteiten.
- Overig; is goed met technologie en blijft vooral in het kamp om daar dingen te doen en mensen te helpen/verzorgen en daar met haar glimlach de hoop en de moed van iedereen er in te houden ;D
- Leeftijd*; 19
- Geslacht*; vrouw
- Uiterlijk*;
- Karakter*; ze is aardig en vaak vrolijk ookal heeft ze net zo veel problemen van binnen als de meesten
- Lid van de tegenbeweging?*; ja
- Geschiedenis; toen haar ouders een keer weg waren en nooit meer terug kwamen is ze haar eigen weg gegaan toen ze had gehoord dat ze vermoord waren. ze heeft het sinds dien niet zo op de autoriteiten.
- Overig; is goed met technologie en blijft vooral in het kamp om daar dingen te doen en mensen te helpen/verzorgen en daar met haar glimlach de hoop en de moed van iedereen er in te houden ;D
trust in yourself and what you can and stop being jealous, cause you will never be like someone else
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Alex
"Tell ya what, morgen ga ik op onderzoek uit." Ze fronste, verwerkte even wat hij precies had gezegd en knikte toen. "Klinkt als een.. goed plan. Hoewel ik mijn twijfels heb over je lichamelijke toestand, maar dat is niet aan mij." Ze stond op en balde haar vuisten terwijl vlammetjes in haar ogen oplaaiden.
"Ik ga sowieso met je mee. We moeten trouwens wel voorzichtig zijn, hoewel de ouderen zich bijna nooit met ons bemoeien, kunnen ze nog wel eens een stokje voor dit plan steken. Ik ga zo naar het vuur toe en als je wilt neem ik wat te eten voor je mee. Althans, heb je eetlust?" Ze hield even haar hoofd schuin, veegde een lok witblond haar achter haar oor en keek achterom toen ze de jongen met het zwarte haar zag binnenschuifelen. Ook hij oogde gewond. Een zucht kwam over haar lippen. "Eh, Riot.. ik wil je misschien om een gunst vragen. Hoewel ik niet echt moeder ben van een van deze kinderen of ook maar in de buurt kom.. zou jij een oogje op Dante kunnen houden? Hij is een beetje losgeslagen. Laat ik het daar op houden. En ik maak me wel degelijk zorgen. Hij is merendeel van de tijd bezig met het versieren van meiden en op die manier kweekt hij medelijden maar ook op die manier vestigt hij de aandacht op de aanwezigheid van ons." Ze zuchtte en keek weer naar Riot. "Al wil ik je er niet mee belasten. Ik ga wat te eten halen, denk maar na over mijn vraag maar voel je niet verplicht." Ze liep naar het vuur toe waar nu al het eten werd uitgedeeld, hoewel Alex ervan overtuigd was dat dat pas later zou werden uitgedeeld. Ze kreeg een dubbele portie zodat ze wat aan Riot kon geven en toen ze Riot het eten had gebracht, ging ze bij het vuur bij Maya zitten. Ze zou zometeen wel weer terug naar Riot gaan.
Dante
Het vuur wierp grote schaduwen op de muren achter de groep kinderen. De leider, althans, het meisje wie hij voor de leider hield, stond bij Riot, die er niet echt best uit zag. Nou ja. Riot, care. Dante keek op naar de man die zo onbevreesd kon zijn. Natuurlijk zou Dante dit nooit hardop uitspreken en zou hij nooit willen zeggen dat hij Riots onwillekeurige houding na probeerde te bootsen, maar stiekem was dat in dit geval wel het geval. Dante was nog altijd zichzelf en had genoeg dingen die hij niet na ging doen, maar het onverschillige deed hij wel na van Riot. Dat maakte het makkelijk om daadwerkelijk onverschillig te worden. Een muur op te bouwen. Niemand in de buurt te laten komen om hem pijn te doen. Dante was bang voor de pijn, had genoeg pijn gehad in zijn leven om te weten dat verraad niet tof was. In de schaduwen bewoog hij zich voort, zag hoe een meisje hem in de gaten hield. Niet een van de meiden uit de stad, waar hij wel eens naartoe sloop voor een nachtje plezier. Hij had al ervaren dat hij beter 's avonds kon gaan, vandaag was hij namelijk in elkaar getimmerd door vriendlief van een van de meisjes. Balen.
Alex wierp een blik op hem en hij deed alsof hij het niet zag. Alex was... tja. Onbereikbaar voor Dante. Niet dat hij achter haar aanzat, maar hij kon geen gebruik van haar maken. Ze zou teveel moeite kosten en de tijd die hij in haar zou steken zou hij niet dubbel en dwars terugverdienen. Hij kon beter zich bezighouden met andere dingen, zodat hij tijd had om beter te worden. Via Alex zou niet l ukken.
Gauw haalde hij een portie eten en ging aan het vuur zitten.
"Tell ya what, morgen ga ik op onderzoek uit." Ze fronste, verwerkte even wat hij precies had gezegd en knikte toen. "Klinkt als een.. goed plan. Hoewel ik mijn twijfels heb over je lichamelijke toestand, maar dat is niet aan mij." Ze stond op en balde haar vuisten terwijl vlammetjes in haar ogen oplaaiden.
"Ik ga sowieso met je mee. We moeten trouwens wel voorzichtig zijn, hoewel de ouderen zich bijna nooit met ons bemoeien, kunnen ze nog wel eens een stokje voor dit plan steken. Ik ga zo naar het vuur toe en als je wilt neem ik wat te eten voor je mee. Althans, heb je eetlust?" Ze hield even haar hoofd schuin, veegde een lok witblond haar achter haar oor en keek achterom toen ze de jongen met het zwarte haar zag binnenschuifelen. Ook hij oogde gewond. Een zucht kwam over haar lippen. "Eh, Riot.. ik wil je misschien om een gunst vragen. Hoewel ik niet echt moeder ben van een van deze kinderen of ook maar in de buurt kom.. zou jij een oogje op Dante kunnen houden? Hij is een beetje losgeslagen. Laat ik het daar op houden. En ik maak me wel degelijk zorgen. Hij is merendeel van de tijd bezig met het versieren van meiden en op die manier kweekt hij medelijden maar ook op die manier vestigt hij de aandacht op de aanwezigheid van ons." Ze zuchtte en keek weer naar Riot. "Al wil ik je er niet mee belasten. Ik ga wat te eten halen, denk maar na over mijn vraag maar voel je niet verplicht." Ze liep naar het vuur toe waar nu al het eten werd uitgedeeld, hoewel Alex ervan overtuigd was dat dat pas later zou werden uitgedeeld. Ze kreeg een dubbele portie zodat ze wat aan Riot kon geven en toen ze Riot het eten had gebracht, ging ze bij het vuur bij Maya zitten. Ze zou zometeen wel weer terug naar Riot gaan.
Dante
Het vuur wierp grote schaduwen op de muren achter de groep kinderen. De leider, althans, het meisje wie hij voor de leider hield, stond bij Riot, die er niet echt best uit zag. Nou ja. Riot, care. Dante keek op naar de man die zo onbevreesd kon zijn. Natuurlijk zou Dante dit nooit hardop uitspreken en zou hij nooit willen zeggen dat hij Riots onwillekeurige houding na probeerde te bootsen, maar stiekem was dat in dit geval wel het geval. Dante was nog altijd zichzelf en had genoeg dingen die hij niet na ging doen, maar het onverschillige deed hij wel na van Riot. Dat maakte het makkelijk om daadwerkelijk onverschillig te worden. Een muur op te bouwen. Niemand in de buurt te laten komen om hem pijn te doen. Dante was bang voor de pijn, had genoeg pijn gehad in zijn leven om te weten dat verraad niet tof was. In de schaduwen bewoog hij zich voort, zag hoe een meisje hem in de gaten hield. Niet een van de meiden uit de stad, waar hij wel eens naartoe sloop voor een nachtje plezier. Hij had al ervaren dat hij beter 's avonds kon gaan, vandaag was hij namelijk in elkaar getimmerd door vriendlief van een van de meisjes. Balen.
Alex wierp een blik op hem en hij deed alsof hij het niet zag. Alex was... tja. Onbereikbaar voor Dante. Niet dat hij achter haar aanzat, maar hij kon geen gebruik van haar maken. Ze zou teveel moeite kosten en de tijd die hij in haar zou steken zou hij niet dubbel en dwars terugverdienen. Hij kon beter zich bezighouden met andere dingen, zodat hij tijd had om beter te worden. Via Alex zou niet l ukken.
Gauw haalde hij een portie eten en ging aan het vuur zitten.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
xchevjex
- Admin
- Berichten: 6776
- Lid geworden op: 18 jun 2012, 17:25
shayen
ze stond op en rekte zich uit. met een tevreden glimlach op haar gezicht legde ze de steek sleutel die ze in haar hand had weer terug in de kist en pakte een schone doek om wat zwarte vlekken van aar gezicht te vegen. haar rommelende maag gaf aan dat het etenstijd was en met een glimlach deed ze even haar haar goed en liep richting het licht van het vuur. Shayen, het meisje met de sneeuw witte haren dat altijd in het kamp bleef en daar aan van alles sleutelde en haar emoties van het verleden onderdrukte door die van het heden, ze was blij met waar ze nu was. Ze kon doen wat ze wou en ze was nog nuttig ook.
toen ze bijna bij het vuur was keek ze even vluchtig naar wie er allemaal waren, Roit zat zo als gewoonlijk ergens verder op, alleen. ze zag Alex en Maya bij elkaar zitten en glimlachte.
toen ze een portie eten had gehaald liep ze glimlachend naar hun toe. "heej, maya, alex" zei ze vrolijk.
toen ze ging zitten keek ze nog even rond. ze zag ook Dante zitten en glimlachte, arm joch, vond ze, ze had het gevoel dat hij zich zelf in bouwde in een 'muur' zodat niemand bij hem kon komen. dat had zij in eerste instantie ook gedaan, tot dat ze hier kwam en ze zich thuis voelde...
ze stond op en rekte zich uit. met een tevreden glimlach op haar gezicht legde ze de steek sleutel die ze in haar hand had weer terug in de kist en pakte een schone doek om wat zwarte vlekken van aar gezicht te vegen. haar rommelende maag gaf aan dat het etenstijd was en met een glimlach deed ze even haar haar goed en liep richting het licht van het vuur. Shayen, het meisje met de sneeuw witte haren dat altijd in het kamp bleef en daar aan van alles sleutelde en haar emoties van het verleden onderdrukte door die van het heden, ze was blij met waar ze nu was. Ze kon doen wat ze wou en ze was nog nuttig ook.
toen ze bijna bij het vuur was keek ze even vluchtig naar wie er allemaal waren, Roit zat zo als gewoonlijk ergens verder op, alleen. ze zag Alex en Maya bij elkaar zitten en glimlachte.
toen ze een portie eten had gehaald liep ze glimlachend naar hun toe. "heej, maya, alex" zei ze vrolijk.
toen ze ging zitten keek ze nog even rond. ze zag ook Dante zitten en glimlachte, arm joch, vond ze, ze had het gevoel dat hij zich zelf in bouwde in een 'muur' zodat niemand bij hem kon komen. dat had zij in eerste instantie ook gedaan, tot dat ze hier kwam en ze zich thuis voelde...
trust in yourself and what you can and stop being jealous, cause you will never be like someone else
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Riot
"Klinkt als een.. goed plan. Hoewel ik mijn twijfels heb over je lichamelijke toestand, maar dat is niet aan mij."
Hij keek haar slechts even aan met een blik die het midden hield tussen irritatie en vermoeidheid.
""Ik ga sowieso met je mee. "
"Best," zei hij toen schouderophalend. Hij had niet het idee dat tegenspraak ging werken, dus het moest maar.
"We moeten trouwens wel voorzichtig zijn, hoewel de ouderen zich bijna nooit met ons bemoeien, kunnen ze nog wel eens een stokje voor dit plan steken. Ik ga zo naar het vuur toe en als je wilt neem ik wat te eten voor je mee. Althans, heb je eetlust?"
Persoonlijk had Riot schijt aan de ouderen. Hij zat uit eigen overtuiging bij deze mensen en hoewel er enkele mensen, waaronder Alex, waren die hij voldoende respecteerde om als het moest orders van ze aan te nemen, voelde hij zich verder niet aan de autoriteit hier gebonden. Hij ging, hoe dan ook.
Bij het eten knikte hij. Hij kon wel wat gebruiken; nu de adrenaline weg was had hij trek gekregen.
Hij volgde haar blik en fronste toen hij de jongen zag. Hij was dus niet de enige die zichzelf in de nesten gewerkt had.
"Eh, Riot.. ik wil je misschien om een gunst vragen. Hoewel ik niet echt moeder ben van een van deze kinderen of ook maar in de buurt kom.. zou jij een oogje op Dante kunnen houden? Hij is een beetje losgeslagen. Laat ik het daar op houden. En ik maak me wel degelijk zorgen. Hij is merendeel van de tijd bezig met het versieren van meiden en op die manier kweekt hij medelijden maar ook op die manier vestigt hij de aandacht op de aanwezigheid van ons."
Riot fronste. Het klonk niet als een bevel. Meer als iets wat ze liever niet op zijn schouders zette, maar waarbij ze het gevoel had weinig keus te hebben.
Hij keek weer naar Dante en voelde tegenzin; hij was niet goed met flirty, losbandige types. En hij was zeker geen babysitter. Toch was een deel van hem niet zo kil en hard als het leek en hij zuchtte licht.
"Al wil ik je er niet mee belasten. Ik ga wat te eten halen, denk maar na over mijn vraag maar voel je niet verplicht."
Hij keek haar na en overwoog het voorstel. Toen ze terugkwam en hem het eten gaf knikte hij bij wijze van bedankje toen hij het aannam. Hij nam zijn besluit. Nog voor ze weer weg kon lopen, pakte hij ineens haar pols. Hij keek haar even kort aan.
"Ik doe het. Ik zal op hem letten," zei hij stug, waarna hij haar losliet en zich op zijn eten richtte, half spijt hebbend van zijn snelle beslissing, maar ergens ook het idee hebbend dat hij het juiste deed. Dante was jong en ergens wilde hij het jong niet graag in stukken gehakt zien worden met een machete of afgeschoten zien worden.
Hij keek even op toen hij zag dat Dante bij het vuur kwam zitten, maar hij zei niets. Hij zette zijn nu lege bord aan de kant en staarde opnieuw in de vlammen. Hij zou een oogje in het zeil houden; hij was niet van plan de bff van de knaap te worden.
Maya
Ze glimlachte toen Alex er weer bij kwam zitten.
"Eerst Riot, nu Dante, is er iets gaande?" vroeg ze het meisje, haar uitdrukking en houding nu aarzelend en bezorgd. Het was wel erg toevallig, zo vlak achter elkaar.
Ze had ook wat te eten gehad. Maar een arm hebben was bij het eten al lang geen punt meer; ze leerde snel, heel snel.
"Heej, Maya, Alex" klonk het en Maya keek op.
"Hoi, Shayen," groette ze zacht terug. Ze richtte echter haar aandacht op Alex, want ze wilde weten wat diens gedachten over de situatie waren. In Alex zag ze zo iemand die eigenlijk altijd wel wist wat er moest gebeuren, en dus ook iemand die wist hoe het zat.
Met haar vinger ging ze over de rand van het bord, waar een klein stukje porselein af was. Het voelde apart, ruw.
Sorry, even niet heel veel inspi voor Maya
"Klinkt als een.. goed plan. Hoewel ik mijn twijfels heb over je lichamelijke toestand, maar dat is niet aan mij."
Hij keek haar slechts even aan met een blik die het midden hield tussen irritatie en vermoeidheid.
""Ik ga sowieso met je mee. "
"Best," zei hij toen schouderophalend. Hij had niet het idee dat tegenspraak ging werken, dus het moest maar.
"We moeten trouwens wel voorzichtig zijn, hoewel de ouderen zich bijna nooit met ons bemoeien, kunnen ze nog wel eens een stokje voor dit plan steken. Ik ga zo naar het vuur toe en als je wilt neem ik wat te eten voor je mee. Althans, heb je eetlust?"
Persoonlijk had Riot schijt aan de ouderen. Hij zat uit eigen overtuiging bij deze mensen en hoewel er enkele mensen, waaronder Alex, waren die hij voldoende respecteerde om als het moest orders van ze aan te nemen, voelde hij zich verder niet aan de autoriteit hier gebonden. Hij ging, hoe dan ook.
Bij het eten knikte hij. Hij kon wel wat gebruiken; nu de adrenaline weg was had hij trek gekregen.
Hij volgde haar blik en fronste toen hij de jongen zag. Hij was dus niet de enige die zichzelf in de nesten gewerkt had.
"Eh, Riot.. ik wil je misschien om een gunst vragen. Hoewel ik niet echt moeder ben van een van deze kinderen of ook maar in de buurt kom.. zou jij een oogje op Dante kunnen houden? Hij is een beetje losgeslagen. Laat ik het daar op houden. En ik maak me wel degelijk zorgen. Hij is merendeel van de tijd bezig met het versieren van meiden en op die manier kweekt hij medelijden maar ook op die manier vestigt hij de aandacht op de aanwezigheid van ons."
Riot fronste. Het klonk niet als een bevel. Meer als iets wat ze liever niet op zijn schouders zette, maar waarbij ze het gevoel had weinig keus te hebben.
Hij keek weer naar Dante en voelde tegenzin; hij was niet goed met flirty, losbandige types. En hij was zeker geen babysitter. Toch was een deel van hem niet zo kil en hard als het leek en hij zuchtte licht.
"Al wil ik je er niet mee belasten. Ik ga wat te eten halen, denk maar na over mijn vraag maar voel je niet verplicht."
Hij keek haar na en overwoog het voorstel. Toen ze terugkwam en hem het eten gaf knikte hij bij wijze van bedankje toen hij het aannam. Hij nam zijn besluit. Nog voor ze weer weg kon lopen, pakte hij ineens haar pols. Hij keek haar even kort aan.
"Ik doe het. Ik zal op hem letten," zei hij stug, waarna hij haar losliet en zich op zijn eten richtte, half spijt hebbend van zijn snelle beslissing, maar ergens ook het idee hebbend dat hij het juiste deed. Dante was jong en ergens wilde hij het jong niet graag in stukken gehakt zien worden met een machete of afgeschoten zien worden.
Hij keek even op toen hij zag dat Dante bij het vuur kwam zitten, maar hij zei niets. Hij zette zijn nu lege bord aan de kant en staarde opnieuw in de vlammen. Hij zou een oogje in het zeil houden; hij was niet van plan de bff van de knaap te worden.
Maya
Ze glimlachte toen Alex er weer bij kwam zitten.
"Eerst Riot, nu Dante, is er iets gaande?" vroeg ze het meisje, haar uitdrukking en houding nu aarzelend en bezorgd. Het was wel erg toevallig, zo vlak achter elkaar.
Ze had ook wat te eten gehad. Maar een arm hebben was bij het eten al lang geen punt meer; ze leerde snel, heel snel.
"Heej, Maya, Alex" klonk het en Maya keek op.
"Hoi, Shayen," groette ze zacht terug. Ze richtte echter haar aandacht op Alex, want ze wilde weten wat diens gedachten over de situatie waren. In Alex zag ze zo iemand die eigenlijk altijd wel wist wat er moest gebeuren, en dus ook iemand die wist hoe het zat.
Met haar vinger ging ze over de rand van het bord, waar een klein stukje porselein af was. Het voelde apart, ruw.
Sorry, even niet heel veel inspi voor Maya
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Nors keek hij op omdat hij het gevoel had bekeken te worden. Inderdaad, hij ving een blik op van Shayen, die naar hem glimlachte. Stuurs keek hij terug, ze was niet echt interessant genoeg en hij had geen echte redenen om met haar op te trekken. Eigenlijk had Dante met niemand hier echt redenen om op te trekken, behalve die Riot dan. Riot zou de enige zijn waar Dante wel mee om zou willen gaan, puur omdat Riot waarschijnlijk niet telkens aan zijn kop zou zeuren waarom Dante nu dan weer onder de blauwe plekken zat. Een van de jongeren die naast hem zat probeerde inderdaad een praatje met hem aan te knopen en Dante fronste. Hij had hier geen trek in.
"Dus, euh, hoe gaat het met je?" Die zin kwam hem echt zijn neus uit. Flikker toch op! Nors en bruusk schoof hij zijn bord van zich af en stond op. Zonder met de jongen te praten liep hij weg. Zijn blik viel op Riot, die in het vuur aan het staren was. Dat was chill. Kon hij tenminste zitten zonder dat ie moeilijk zou doen. Dante plofte naast Riot neer en sloeg zijn armen om zijn knieën heen. Zijn hoofd legde hij ten ruste op zijn armen. Au.. dat deed zeer. Hij kon beter nu toch gelijk een korte maar grondige inspectie doen op wonden. Alsof het Riot ook maar iets zou kunnen schelen, alsof Riot ook maar moeilijk ging doen omdat Dante onder de littekens zat. Alex zou een rolberoerte krijgen, waarschijnlijk. Of misschien ook niet, hij wist het niet. Hij stroopte zijn linkermouw op en controleerde zijn armen op nieuwe wonden. Nee. Hier was niets bijzonders te zien, afgezien van een hele hoop oude littekens. Niet dat Dante zichzelf beschadigde, nee... Daar was hij niet van. Hij begreep het nut er niet echt van. Waarom zou hij zichzelf pijn doen? Helaas leken zijn littekens wel te verwijten te zijn aan zelfbeschadiging. Ergens best wel ironisch. Hij was echt door een ruit heen gevallen, hij had zichzelf opengehaald aan glasscherven, hij bleef wel eens hangen aan een spijker of een schroefje of wat dan ook. En ja, hij werd ook wel eens toegetakeld met een mes. Maar het zelf doen? Nope. Niets voor hem.
Na zijn linkerarm grondig te hebben geïnspecteerd, viel nu zijn rechterarm ten prooi. Daar bleek wel een fikse kras te zitten die dus blijkbaar zo'n pijn leek te doen. Hij duwde erop met zijn vingertop en siste even. Blijkbaar zat er nog zout of iets aan zijn vinger. Dat voelde hij. Hij zuchtte. Lekker boeiend trouwens, het was maar een schaafwond. Hij trok zijn trui over zijn hoofd (hij had nog een tshirt aan) en maakte het zichzelf gemakkelijk. De warmte van het vuur was aangenaam en het zachte van zijn wollige trui maakte hem doezelig. Hij maakte het zich gemakkelijk door op zijn linkerzij te draaien en schrok zich een ongeluk toen hij zich realiseerde dat Riot er nog steeds zat.
Nors keek hij op omdat hij het gevoel had bekeken te worden. Inderdaad, hij ving een blik op van Shayen, die naar hem glimlachte. Stuurs keek hij terug, ze was niet echt interessant genoeg en hij had geen echte redenen om met haar op te trekken. Eigenlijk had Dante met niemand hier echt redenen om op te trekken, behalve die Riot dan. Riot zou de enige zijn waar Dante wel mee om zou willen gaan, puur omdat Riot waarschijnlijk niet telkens aan zijn kop zou zeuren waarom Dante nu dan weer onder de blauwe plekken zat. Een van de jongeren die naast hem zat probeerde inderdaad een praatje met hem aan te knopen en Dante fronste. Hij had hier geen trek in.
"Dus, euh, hoe gaat het met je?" Die zin kwam hem echt zijn neus uit. Flikker toch op! Nors en bruusk schoof hij zijn bord van zich af en stond op. Zonder met de jongen te praten liep hij weg. Zijn blik viel op Riot, die in het vuur aan het staren was. Dat was chill. Kon hij tenminste zitten zonder dat ie moeilijk zou doen. Dante plofte naast Riot neer en sloeg zijn armen om zijn knieën heen. Zijn hoofd legde hij ten ruste op zijn armen. Au.. dat deed zeer. Hij kon beter nu toch gelijk een korte maar grondige inspectie doen op wonden. Alsof het Riot ook maar iets zou kunnen schelen, alsof Riot ook maar moeilijk ging doen omdat Dante onder de littekens zat. Alex zou een rolberoerte krijgen, waarschijnlijk. Of misschien ook niet, hij wist het niet. Hij stroopte zijn linkermouw op en controleerde zijn armen op nieuwe wonden. Nee. Hier was niets bijzonders te zien, afgezien van een hele hoop oude littekens. Niet dat Dante zichzelf beschadigde, nee... Daar was hij niet van. Hij begreep het nut er niet echt van. Waarom zou hij zichzelf pijn doen? Helaas leken zijn littekens wel te verwijten te zijn aan zelfbeschadiging. Ergens best wel ironisch. Hij was echt door een ruit heen gevallen, hij had zichzelf opengehaald aan glasscherven, hij bleef wel eens hangen aan een spijker of een schroefje of wat dan ook. En ja, hij werd ook wel eens toegetakeld met een mes. Maar het zelf doen? Nope. Niets voor hem.
Na zijn linkerarm grondig te hebben geïnspecteerd, viel nu zijn rechterarm ten prooi. Daar bleek wel een fikse kras te zitten die dus blijkbaar zo'n pijn leek te doen. Hij duwde erop met zijn vingertop en siste even. Blijkbaar zat er nog zout of iets aan zijn vinger. Dat voelde hij. Hij zuchtte. Lekker boeiend trouwens, het was maar een schaafwond. Hij trok zijn trui over zijn hoofd (hij had nog een tshirt aan) en maakte het zichzelf gemakkelijk. De warmte van het vuur was aangenaam en het zachte van zijn wollige trui maakte hem doezelig. Hij maakte het zich gemakkelijk door op zijn linkerzij te draaien en schrok zich een ongeluk toen hij zich realiseerde dat Riot er nog steeds zat.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii