Wikipedia (handig) Satan/Lucifer/De duivel

[Gast]

Satan (Hebreeuws הַשָׂטָן ha-Satan, de tegenstander) is in het Oude Testament een algemene aanduiding voor uiteenlopende tegenstanders zoals de vorst van Tyrus (Ezechiël 28 en verder) en de stad Babel (Jesaja 1414). Bij christenen en islamieten wordt Satan de benaming van een enkele persoonlijkheid, ook wel aangeduid als de duivel of Lucifer en gezien als een gevallen (aarts-)engel, die door God uit de hemel werd geworpen toen deze tegen God in opstand kwam. Hij is de leider van rebellerende gevallen engelen, die onder zijn aanvoering God verlaten hebben en wordt gezien als de verpersoonlijking van het kwaad.[1] Volgens moslims is hij geen engel maar een djinn.
Satan is volgens traditionele christenen, joden en moslims nooit gelijkwaardig aan God en zij verwerpen dan ook de gedachte dat er een soort tweestrijd aan de gang is tussen een 'macht van het goede' en een tegengestelde 'macht van het kwade', die even sterk zijn. God heeft volgens hen dus het laatste woord.


De benaming Satan komt uit het Hebreeuws en betekent 'lasteraar', 'verzoeker', 'scheidingmaker, 'tegenstander' en soms ook 'zwerver'. Het ook veelgebruikte synoniem duivel is van het Griekse diábolos afkomstig en heeft soortgelijke betekenissen.
Satan is taalkundig beschouwd dus geen naam maar een zelfstandig naamwoord of een titel. Christenen en moslims zien Satan als een enkele persoonlijkheid, een opstandige geest die verantwoordelijk is voor het verderf op aarde maar wiens dagen geteld zijn.

Er is verschil van mening over hoe men de term 'satan' dient te schrijven. Denkt men aan Satan als synoniem voor de woorden 'tegenstander' en 'vijand' dan ligt de spelling met een kleine beginletter voor de hand; de Bijbelvertalingen van de Statenvertaling, die van het Nederlands Bijbelgenootschap uit 1951 en die van de Willibrordvertaling uit 1995 hanteren deze schrijfwijze.
Ziet men de term 'satan' als een eigennaam dan zal men de voorkeur geven aan een hoofdletter. De in 2004 uitgebrachte Nieuwe Bijbelvertaling volgt deze lijn.

Het concept van het kwaad in het jodendom verschilt radicaal van dat in andere geloofstradities. Er bestaat in de joodse wereldvisie niet een persoon in welke vorm dan ook met de naam 'Satan', zoals in het christendom het geval is. In de Tenach en de rabbijnse literatuur staan wel meerdere referenties aan 'Satan,' maar dit is geen persoon, en aan Satan worden steeds verschillende karakteristieken en handelingen toegeschreven.

Zoals beschreven in het boek Genesis, weet de slang in de Hof van Eden Eva te verleiden tot het eten van een vrucht van de boom van kennis van goed en kwaad. Zij op haar beurt verleidt Adam tot het eten van dezelfde vrucht, zodat beiden iets doen wat uitdrukkelijk door God verboden was. Hiermee wordt de zondeval van de mens ingeluid. Deze slang wordt in het christendom algemeen geïdentificeerd als de satan. De val van Satan zou dus hebben plaatsgevonden vóór de zondeval.
In het boek Job wordt satan afgeschilderd als een ondergeschikte van God - een van de zonen van God (Job 16) en een boosaardige aanklager van mensen bij God. Hij wordt door God gemachtigd (Job 26) om Job, die een zeer vroom man was, af te brengen van zijn geloof en vertrouwen in God (in het Hebreeuws JHWH). Hij krijgt van God toestemming om Job met allerlei ziekten, plagen en rampen te mogen treffen, om te zien of Job ook in moeilijke omstandigheden trouw zal blijven aan God.
Sommigen zien in de passage 1 Samuël 1614 een aanwijzing dat God de satan zou gebruiken om mensen te straffen maar van Saul was de Geest van de HEER geweken, en een boze geest, die van de HEER kwam, joeg hem angst aan.
Verder zet Satan aan tot kwaad gedrag; zo zou hij koning David aangezet hebben tot een volkstelling wat niet naar de wens van God was (1 Kronieken hoofdstuk 21).
Hoofdstuk 14 uit het Bijbelboek Jesaja wordt door christenen wel beschouwd als een beschrijving van de val van Satan.