Meghan
Ik probeer lucht te krijgen, maar mijn keel lijkt dicht gedrukt te worden. Ik hoest, en hap weer naar adem, maar de beelden blijven voor mijn ogen hangen, en dat blijft mijn adem ontnemen. Als ik nu sterf, zo, zal ik me misschien niet meer schuldig voelen. Ik kijk nog een keer naar het graf, en begin te rennen. Weg van hier.. Ik ren door het park, zonder iets te zien, alleen de beelden blijven voor mijn ogen hangen. Dan val ik op mijn knieën op het gras. Weer hap ik naar adem, en de tranen lopen over mijn wangen heen. Ik huil hard, en kruip in elkaar.
I don't feel.. Ik en Kuroneko
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
In de buurt klonk het doffe geluid van iemand die rende, maar het klonk niet als het regelmatige rennen van iemand die ontspannen aan het joggen was. Dante keek op en zag hoe Meghan overstuur aan het rennen was en in elkaar zakte op het gras. Hij sprong zwijgend overeind. Het meisje wat hij daarstraks had leren kennen kroop nu huilend in elkaar. Misschien had hij niet zo hard moeten zijn. Maar aan de andere kant.. dit was beter. Wat het ook was, dit was beter. Emoties moesten eruit komen, anders was het foute boel. Dante sprak uit ervaring. Hij had genoeg meisjes als Meghan gezien die zichzelf maar helemaal hadden opengekerfd om gevoelens te onderdrukken en gewoon door te kunnen leven. Hij had het zwak gevonden, al had hij zelf ook zo'n periode gekend. Je kon maar beter emoties erkennen dan ze onderdrukken. Hoewel hij niet dacht dat Meghan ook zou snijden. Not his business anyway.
"Meghan?" Zijn stem was slechts een fluistering, een retorische vraag, een kleine afspiegeling van zijn oprechte belangstelling voor het meisje. Hij liep naar haar toe in een snelle tred, zonder zich haastig te bewegen. In een vluchtige hurkbeweging was hij naast haar gaan zitten en had het meisje op zijn schoot genomen, haar gezicht tegen zijn borstkas gedrukt. Niets was geruststellender dan een regelmatige hartslag, vond hij. Langzaam streek hij over haar haren, maakte hij sussende geluiden om haar iets te kalmeren.
"Sshh," mompelde hij zachtjes. "Het is al goed, Meghan. Ik ben er. Het is al goed."
In de buurt klonk het doffe geluid van iemand die rende, maar het klonk niet als het regelmatige rennen van iemand die ontspannen aan het joggen was. Dante keek op en zag hoe Meghan overstuur aan het rennen was en in elkaar zakte op het gras. Hij sprong zwijgend overeind. Het meisje wat hij daarstraks had leren kennen kroop nu huilend in elkaar. Misschien had hij niet zo hard moeten zijn. Maar aan de andere kant.. dit was beter. Wat het ook was, dit was beter. Emoties moesten eruit komen, anders was het foute boel. Dante sprak uit ervaring. Hij had genoeg meisjes als Meghan gezien die zichzelf maar helemaal hadden opengekerfd om gevoelens te onderdrukken en gewoon door te kunnen leven. Hij had het zwak gevonden, al had hij zelf ook zo'n periode gekend. Je kon maar beter emoties erkennen dan ze onderdrukken. Hoewel hij niet dacht dat Meghan ook zou snijden. Not his business anyway.
"Meghan?" Zijn stem was slechts een fluistering, een retorische vraag, een kleine afspiegeling van zijn oprechte belangstelling voor het meisje. Hij liep naar haar toe in een snelle tred, zonder zich haastig te bewegen. In een vluchtige hurkbeweging was hij naast haar gaan zitten en had het meisje op zijn schoot genomen, haar gezicht tegen zijn borstkas gedrukt. Niets was geruststellender dan een regelmatige hartslag, vond hij. Langzaam streek hij over haar haren, maakte hij sussende geluiden om haar iets te kalmeren.
"Sshh," mompelde hij zachtjes. "Het is al goed, Meghan. Ik ben er. Het is al goed."
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Ik kijk geschrokken op als ik Dante's stem hoor. Ik veeg de tranen van mijn wangen af, maar het heeft geen zin, aangezien ik niet kan stoppen met huilen. Ik voel me nu zo zwak, en ik wou dat ik sterker was. Dan trekt hij me op schoot, en voel ik zijn gespierde borst tegen mijn gezicht aan. Daardoor begin ik nog harder te huilen. Het doet me lichtjes denken aan mijn moeder, toen ik huilde omdat het uit ging tussen mij en mijn vriend. Het is jaren geleden, en dat leek toen het einde van de wereld. Ze trok me op schoot, en hield me vast tot ik kalmeerde. Daarna zijn we ijs gaan eten, tijdens een leuke film, en hebben we gepraat. Ik wou dat ik dat nog een paar honderd keer over kon doen. Ik voel zijn hand over mijn haar gaan, en laat alle emotie's die ik zo lang weg heb gedrukt, naar buiten komen. Weer zie ik beelden van mijn moeder voorbij komen. Fijne momenten, maar ook hoe haar lichaam in de auto hing. Hoe het leven uit haar lichaam verdween. Hoe ze mijn haar deed bij mijn eerste afspraak. Hoe we samen ijs aten wanneer we verdrietig of het gewoon even nodig hadden. Verder denk ik na over de toekomst. Ze zal er niet zijn als ik mijn diploma haal, als ik trouw, ze zal er niet zijn als ik kinderen krijg, en ze zal er niet meer zijn als mijn hart gebroken word.. In de verte klinken schoten, maar alles klinkt zo ver weg. Dante's stem is onduidelijk, maar ik versta wat hij zegt. Hoe meer ik kalmeer, des te duidelijker zijn stem word. Na wat voor mij een lange tijd leek, ben ik weer kalmer. Nog steeds snik ik zacht, maar ik krijg tenminste weer happen lucht binnen. 'Het spijt me.. Ik.. Je shirt is helemaal doorweekt,' zeg ik zacht. Mijn stem klinkt alsof mijn keel word dichtgedrukt, en ik hap nog steeds naar adem, aangezien ik door het huilen nauwelijks lucht binnen kreeg. 'Dank je.'
Ik kijk geschrokken op als ik Dante's stem hoor. Ik veeg de tranen van mijn wangen af, maar het heeft geen zin, aangezien ik niet kan stoppen met huilen. Ik voel me nu zo zwak, en ik wou dat ik sterker was. Dan trekt hij me op schoot, en voel ik zijn gespierde borst tegen mijn gezicht aan. Daardoor begin ik nog harder te huilen. Het doet me lichtjes denken aan mijn moeder, toen ik huilde omdat het uit ging tussen mij en mijn vriend. Het is jaren geleden, en dat leek toen het einde van de wereld. Ze trok me op schoot, en hield me vast tot ik kalmeerde. Daarna zijn we ijs gaan eten, tijdens een leuke film, en hebben we gepraat. Ik wou dat ik dat nog een paar honderd keer over kon doen. Ik voel zijn hand over mijn haar gaan, en laat alle emotie's die ik zo lang weg heb gedrukt, naar buiten komen. Weer zie ik beelden van mijn moeder voorbij komen. Fijne momenten, maar ook hoe haar lichaam in de auto hing. Hoe het leven uit haar lichaam verdween. Hoe ze mijn haar deed bij mijn eerste afspraak. Hoe we samen ijs aten wanneer we verdrietig of het gewoon even nodig hadden. Verder denk ik na over de toekomst. Ze zal er niet zijn als ik mijn diploma haal, als ik trouw, ze zal er niet zijn als ik kinderen krijg, en ze zal er niet meer zijn als mijn hart gebroken word.. In de verte klinken schoten, maar alles klinkt zo ver weg. Dante's stem is onduidelijk, maar ik versta wat hij zegt. Hoe meer ik kalmeer, des te duidelijker zijn stem word. Na wat voor mij een lange tijd leek, ben ik weer kalmer. Nog steeds snik ik zacht, maar ik krijg tenminste weer happen lucht binnen. 'Het spijt me.. Ik.. Je shirt is helemaal doorweekt,' zeg ik zacht. Mijn stem klinkt alsof mijn keel word dichtgedrukt, en ik hap nog steeds naar adem, aangezien ik door het huilen nauwelijks lucht binnen kreeg. 'Dank je.'
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Na een tijdje leek ze wat te kalmeren, maar Dante bleef rustig op de grond zitten. Hij had geen haast, voelde een opluchting over zich heen omdat Meghan nu eindelijk die emoties naar voren liet komen. Oké, jeb. Misschien moest hij echt meer afstand nemen want zoals hij nu bezig was, begon hij zich tamelijk te hechten aan iemand die hij net.. een dag kon ofzo?
'Het spijt me.. Ik.. Je shirt is helemaal doorweekt.' Hij haalde zijn schouders op, alsof zijn natte shirt hem ook maar iets kon schelen.
"Maakt niet uit. Is okay. Ik kan me belangrijkere dingen voorstellen." Hij ging er niet verder op door.
'Dank je.'
"Geen probleem." Zijn lippen vonden haar voorhoofd en raakte deze even vluchtig. "Ik ben er. Don't worry." Hij was nog steeds niet het typische voorbeeld voor een ideaal vriendje/vriend/whatever en het kon hem niet echt schelen. Eigenlijk was hij niet op zoek naar iemand waar hij echt om kon geven, zo was hij niet, maar Meghan was interessanter dan de rest was geweest. Niet dat dit betekende dat hij dan ook direct met haar wou daten.. Hij riep zichzelf tot de orde en glimlachte naar Meghan. "Het is oké," zei hij nogmaals.
Na een tijdje leek ze wat te kalmeren, maar Dante bleef rustig op de grond zitten. Hij had geen haast, voelde een opluchting over zich heen omdat Meghan nu eindelijk die emoties naar voren liet komen. Oké, jeb. Misschien moest hij echt meer afstand nemen want zoals hij nu bezig was, begon hij zich tamelijk te hechten aan iemand die hij net.. een dag kon ofzo?
'Het spijt me.. Ik.. Je shirt is helemaal doorweekt.' Hij haalde zijn schouders op, alsof zijn natte shirt hem ook maar iets kon schelen.
"Maakt niet uit. Is okay. Ik kan me belangrijkere dingen voorstellen." Hij ging er niet verder op door.
'Dank je.'
"Geen probleem." Zijn lippen vonden haar voorhoofd en raakte deze even vluchtig. "Ik ben er. Don't worry." Hij was nog steeds niet het typische voorbeeld voor een ideaal vriendje/vriend/whatever en het kon hem niet echt schelen. Eigenlijk was hij niet op zoek naar iemand waar hij echt om kon geven, zo was hij niet, maar Meghan was interessanter dan de rest was geweest. Niet dat dit betekende dat hij dan ook direct met haar wou daten.. Hij riep zichzelf tot de orde en glimlachte naar Meghan. "Het is oké," zei hij nogmaals.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
De beelden verdwijnen langzaam, en ik zie ze niet meer.. Behalve als ik er aan denk, natuurlijk, maar dat probeer ik te voorkomen.
Dan voel ik zijn lippen vluchtig op mijn voorhoofd. Het verbaast me, maar het voelt lichtjes als een troost. Het feit dat hij er voor me is, me bij hem liet uithuilen, dat doet me heel veel. Mijn vader zou dat nooit doen. Hij vond de laatste tijd dat ik mijn emotie's moest laten voelen, maar ik kan niet bij hem uithuilen. Dan word hij ongeduldig, en sacherijnig. Ik verwacht dat Dante zal vragen wat er aan de hand is, en dan zal ik het ook wel uitleggen, alleen.. word dat heel zwaar. De tranen schieten bij de gedachten weer in mijn ogen, en ik knipper heftig, om ze weg te krijgen. Er klinken weer schoten, en deze keer zijn ze zo dichtbij, dat ik in elkaar krimp. Dat had ik nooit gedaan als ik me nu niet zo zwak voelde. Toch.. voel ik me veilig. Hier, in zijn armen. Ik kijk hem voorzichtig aan.
De beelden verdwijnen langzaam, en ik zie ze niet meer.. Behalve als ik er aan denk, natuurlijk, maar dat probeer ik te voorkomen.
Dan voel ik zijn lippen vluchtig op mijn voorhoofd. Het verbaast me, maar het voelt lichtjes als een troost. Het feit dat hij er voor me is, me bij hem liet uithuilen, dat doet me heel veel. Mijn vader zou dat nooit doen. Hij vond de laatste tijd dat ik mijn emotie's moest laten voelen, maar ik kan niet bij hem uithuilen. Dan word hij ongeduldig, en sacherijnig. Ik verwacht dat Dante zal vragen wat er aan de hand is, en dan zal ik het ook wel uitleggen, alleen.. word dat heel zwaar. De tranen schieten bij de gedachten weer in mijn ogen, en ik knipper heftig, om ze weg te krijgen. Er klinken weer schoten, en deze keer zijn ze zo dichtbij, dat ik in elkaar krimp. Dat had ik nooit gedaan als ik me nu niet zo zwak voelde. Toch.. voel ik me veilig. Hier, in zijn armen. Ik kijk hem voorzichtig aan.