Wij weten.
Naam:
Leeftijd:
Pic.:
Extra:
Hou ik het hier maar bij, denk ik?
I don't feel.. Ik en Kuroneko
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Naam: Meghan Loba
Leeftijd: 17
Pic.: http://weheartit.com/entry/41345854
Extra:
Meghan woonde met haar moeder in een gezellige buurt, tot haar moeder stierf aan een auto-ongeluk. Zelf zat ze ook in die auto, maar ze heeft er alleen een hersenschudding aan over gehouden. Door de dood van haar moeder moest ze verhuizen naar haar vader, die in een gevaarlijke stad woont. Volgens de dokter is ze mentaal dood. Ze heeft al het gevoel afgesloten, en voelt dan ook letterlijk niks meer. Ze kan het niet aan om de pijn te voelen, en vind zichzelf sinds ze niks meer voelt, sterker. Vroeger danste ze continu, ze zat niet stil, maar nu doet ze er niks meer mee. Ze was lief, gaf om iedereen en kon het niet hebben als iemand haar niet aardig vond. Meningen van andere mensen over haar vond ze erg belangrijk, en ze was dan ook gauw gekwetst. Maar ze was sterk genoeg om door te gaan, en beter te worden. Ze wou de meningen veranderen, positief maken.. Ze was een sterke meid, maar door de dood van haar moeder, haar voorbeeld, is elk gevoel te pijnlijk. Daarom vind ze het nu makkelijker om gewoon helemaal niks te voelen.
Leeftijd: 17
Pic.: http://weheartit.com/entry/41345854
Extra:
Meghan woonde met haar moeder in een gezellige buurt, tot haar moeder stierf aan een auto-ongeluk. Zelf zat ze ook in die auto, maar ze heeft er alleen een hersenschudding aan over gehouden. Door de dood van haar moeder moest ze verhuizen naar haar vader, die in een gevaarlijke stad woont. Volgens de dokter is ze mentaal dood. Ze heeft al het gevoel afgesloten, en voelt dan ook letterlijk niks meer. Ze kan het niet aan om de pijn te voelen, en vind zichzelf sinds ze niks meer voelt, sterker. Vroeger danste ze continu, ze zat niet stil, maar nu doet ze er niks meer mee. Ze was lief, gaf om iedereen en kon het niet hebben als iemand haar niet aardig vond. Meningen van andere mensen over haar vond ze erg belangrijk, en ze was dan ook gauw gekwetst. Maar ze was sterk genoeg om door te gaan, en beter te worden. Ze wou de meningen veranderen, positief maken.. Ze was een sterke meid, maar door de dood van haar moeder, haar voorbeeld, is elk gevoel te pijnlijk. Daarom vind ze het nu makkelijker om gewoon helemaal niks te voelen.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Naam: Dante
Leeftijd: 17
Pic.: Klik
Extra: Dante is een ongevoelige jongen met een muur om zich heen. Waar niemand doorheen zal breken, hoopt hij. Hij is geboren en getogen op straat, is een optimaal straatschoffie maar laat zich door niemand vertellen wat hij moet doen. Hij praat liever met zijn vuisten dan dat hij sentimenteel gaat doen met woorden. Dante is momenteel opgevangen in een tehuis voor moeilijke jongeren en daar lijkt het beter met hem te gaan, maar toch is hij vaker op straat te vinden dan in het tehuis zelf. Verrassend genoeg lijkt hij rust te vinden in dingen die mensen niet heel snel bij hem zouden vinden. Hij is een ontzettende flirt en schaamt zich er niet voor om mensen harteloos te manipuleren tot hij heeft wat hij wil. Zeggen wat hij denkt doet ie rustig, zijn ware gevoelens naar boven brengen zal hij nooit doen. Breekbaar, absoluut niet.
Leeftijd: 17
Pic.: Klik
Extra: Dante is een ongevoelige jongen met een muur om zich heen. Waar niemand doorheen zal breken, hoopt hij. Hij is geboren en getogen op straat, is een optimaal straatschoffie maar laat zich door niemand vertellen wat hij moet doen. Hij praat liever met zijn vuisten dan dat hij sentimenteel gaat doen met woorden. Dante is momenteel opgevangen in een tehuis voor moeilijke jongeren en daar lijkt het beter met hem te gaan, maar toch is hij vaker op straat te vinden dan in het tehuis zelf. Verrassend genoeg lijkt hij rust te vinden in dingen die mensen niet heel snel bij hem zouden vinden. Hij is een ontzettende flirt en schaamt zich er niet voor om mensen harteloos te manipuleren tot hij heeft wat hij wil. Zeggen wat hij denkt doet ie rustig, zijn ware gevoelens naar boven brengen zal hij nooit doen. Breekbaar, absoluut niet.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Ik loop rustig door de straten heen, aangezien mijn vader continu vraagt of het wel goed gaat, wat ik voel, en of ik mijn moeder mis. Maar mijn gevoel is afgesloten, en ik laat het niet terug komen. Hij kan het blijven proberen, maar het doet me niks. Ik vind het wel fijn, helemaal niks voelen. Mijn vader blijft aandringen dat het gevaarlijk is, hier op straat maar het kan me heel weinig schelen. De stilte op straat vind ik wel prettig. Bij een etalage blijf ik staan, en staar ik naar binnen, zonder de kleding eigenlijk te zien. In de verte hoor ik lawaai, van een groep jongeren, en hoewel de meeste zouden wegrennen, wat ik trouwens al een paar keer heb gezien, sinds ik hier ben, blijf ik staan. Met mijn gevoel is ook mijn angst verdwenen, en ik ben niet bang voor wat er komen gaat. Het plein is verlaten, rustig loop ik naar een bankje toe, waar ik bovenop ga zitten.
Ik loop rustig door de straten heen, aangezien mijn vader continu vraagt of het wel goed gaat, wat ik voel, en of ik mijn moeder mis. Maar mijn gevoel is afgesloten, en ik laat het niet terug komen. Hij kan het blijven proberen, maar het doet me niks. Ik vind het wel fijn, helemaal niks voelen. Mijn vader blijft aandringen dat het gevaarlijk is, hier op straat maar het kan me heel weinig schelen. De stilte op straat vind ik wel prettig. Bij een etalage blijf ik staan, en staar ik naar binnen, zonder de kleding eigenlijk te zien. In de verte hoor ik lawaai, van een groep jongeren, en hoewel de meeste zouden wegrennen, wat ik trouwens al een paar keer heb gezien, sinds ik hier ben, blijf ik staan. Met mijn gevoel is ook mijn angst verdwenen, en ik ben niet bang voor wat er komen gaat. Het plein is verlaten, rustig loop ik naar een bankje toe, waar ik bovenop ga zitten.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Een zweetdruppel parelde op zijn hoofd toen hij de laatste slag toediende onder luid gejuich van mensen die zich om hem heen hadden verzameld.
"Goed gedaan, Dante!" juichte een van de jongens, die zich afzette van het muurtje waar hij tegenaan geleund stond. "We hadden al een tijdje last van die knaap. Snotneus." Dante haalde vluchtig even wat haar voor zijn ogen weg.
"Kan ik vangen?" bromde hij. Hoewel het tegen zijn principes in was om volk zoals die jongen te helpen, betaalde hij wel goed. En Dante had nog een rekening met de 'snotneus' te verheffen, dus sloeg hij twee vliegen in een klap. Maar zoals het straatschoften betaamt was de leider niet van plan Dante zomaar wat geld te geven. Twee van zijn handlangers kregen een teken en Dante werd tegen de muur gehouden door de twee eikels. De leider boog zich over Dante heen.
"Denk niet dat je een vrij man bent, Dante. Je bent van mij, en mij alleen." Met een gebaar werd hij weer losgelaten en vijftig euro lag aan zijn voeten. Perfect. De vijftig euro gleed in zijn zak en hij nam niet eens de moeite om naar meneer 'leider' te kijken. Dante was wel degelijk een vrij man. Althans.. dat probeerde hij. Hij stak zijn handen in zijn zakken en slenterde nonchalant het steegje uit. Een meisje zat op een parkbankje en hij plofte naast haar neer. Het was lekker weer, vond hij.
Een zweetdruppel parelde op zijn hoofd toen hij de laatste slag toediende onder luid gejuich van mensen die zich om hem heen hadden verzameld.
"Goed gedaan, Dante!" juichte een van de jongens, die zich afzette van het muurtje waar hij tegenaan geleund stond. "We hadden al een tijdje last van die knaap. Snotneus." Dante haalde vluchtig even wat haar voor zijn ogen weg.
"Kan ik vangen?" bromde hij. Hoewel het tegen zijn principes in was om volk zoals die jongen te helpen, betaalde hij wel goed. En Dante had nog een rekening met de 'snotneus' te verheffen, dus sloeg hij twee vliegen in een klap. Maar zoals het straatschoften betaamt was de leider niet van plan Dante zomaar wat geld te geven. Twee van zijn handlangers kregen een teken en Dante werd tegen de muur gehouden door de twee eikels. De leider boog zich over Dante heen.
"Denk niet dat je een vrij man bent, Dante. Je bent van mij, en mij alleen." Met een gebaar werd hij weer losgelaten en vijftig euro lag aan zijn voeten. Perfect. De vijftig euro gleed in zijn zak en hij nam niet eens de moeite om naar meneer 'leider' te kijken. Dante was wel degelijk een vrij man. Althans.. dat probeerde hij. Hij stak zijn handen in zijn zakken en slenterde nonchalant het steegje uit. Een meisje zat op een parkbankje en hij plofte naast haar neer. Het was lekker weer, vond hij.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Ik kijk op als er een jongen naast me komt zitten, ik had hem niet eens horen aankomen. Rustig staar ik voor me uit, zonder ook maar iets te zeggen. Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar hem. Hij ziet er leuk uit, alleen dat bloed op zijn shirt. Ik zal waarschijnlijk nooit weten van wie dat is. Vooral omdat ik niet van plan ben om iets te zeggen. Want heel eerlijk gezegd, ik ben niet van plan om hier vrienden te gaan maken. En bijna iedereen hier zit in een bende, en daar wil ik niks mee te maken hebben. Uit de club aan de overkant van het plein komt lawaai, en er komen wat dronken mensen naar buiten toe, terwijl het nog niet eens donker is. Omdat er verder niks interessants te zien is, volg ik de mensen met mijn ogen. Dan zucht ik zacht, en sta ik op. Rustig begin ik weg te lopen, maar als een steeg in wil lopen, zie ik voor mijn ogen iemand neergestoken worden. Maar dat doet me nog steeds niks. Emotieloos kijk ik naar de mensen. 'Mag ik er even langs, ik zou graag naar huis gaan,' mompel ik.
Ik kijk op als er een jongen naast me komt zitten, ik had hem niet eens horen aankomen. Rustig staar ik voor me uit, zonder ook maar iets te zeggen. Vanuit mijn ooghoek kijk ik naar hem. Hij ziet er leuk uit, alleen dat bloed op zijn shirt. Ik zal waarschijnlijk nooit weten van wie dat is. Vooral omdat ik niet van plan ben om iets te zeggen. Want heel eerlijk gezegd, ik ben niet van plan om hier vrienden te gaan maken. En bijna iedereen hier zit in een bende, en daar wil ik niks mee te maken hebben. Uit de club aan de overkant van het plein komt lawaai, en er komen wat dronken mensen naar buiten toe, terwijl het nog niet eens donker is. Omdat er verder niks interessants te zien is, volg ik de mensen met mijn ogen. Dan zucht ik zacht, en sta ik op. Rustig begin ik weg te lopen, maar als een steeg in wil lopen, zie ik voor mijn ogen iemand neergestoken worden. Maar dat doet me nog steeds niks. Emotieloos kijk ik naar de mensen. 'Mag ik er even langs, ik zou graag naar huis gaan,' mompel ik.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Na een tijdje in stilzwijgen te hebben gezeten, stond het meisje op. Dante keek haar na en volgde de route die zij afliep met zijn ogen. Op een gegeven moment wou ze een steegje door waar net twee bekenden van Dante iemand aan het neersteken waren. Het meisje bleek onbewegelijk te zijn en vroeg of ze erdoor mocht. Luid gejoel. Absoluut niet. Een van de jongens wierp zich op haar af en maakte een flirterige grap. Meer gejoel. Dante zuchtte even en sprong toen van het bankje. Het meisje zag er niet bepaald uit alsof ze zin had in dit soort gedoe.
"Kom jongens, laat haar erlangs, ze hoort bij mij," zei Dante zonder al te veel moeite te doen. De jongens joelden weer en Dante nam haar bij haar arm vast om zijn woorden daadkracht bij te zetten. Eenmaal uit het steegje en uit het zicht van de andere jongens liet hij haar weer los.
"Daar ga je. Je hebt tenminste al je geslachtsdelen nog. Later hè!" Hij stak zijn hand op, knikte naar haar en draaide zich om. Vreemd meisje, dat zeker.
Na een tijdje in stilzwijgen te hebben gezeten, stond het meisje op. Dante keek haar na en volgde de route die zij afliep met zijn ogen. Op een gegeven moment wou ze een steegje door waar net twee bekenden van Dante iemand aan het neersteken waren. Het meisje bleek onbewegelijk te zijn en vroeg of ze erdoor mocht. Luid gejoel. Absoluut niet. Een van de jongens wierp zich op haar af en maakte een flirterige grap. Meer gejoel. Dante zuchtte even en sprong toen van het bankje. Het meisje zag er niet bepaald uit alsof ze zin had in dit soort gedoe.
"Kom jongens, laat haar erlangs, ze hoort bij mij," zei Dante zonder al te veel moeite te doen. De jongens joelden weer en Dante nam haar bij haar arm vast om zijn woorden daadkracht bij te zetten. Eenmaal uit het steegje en uit het zicht van de andere jongens liet hij haar weer los.
"Daar ga je. Je hebt tenminste al je geslachtsdelen nog. Later hè!" Hij stak zijn hand op, knikte naar haar en draaide zich om. Vreemd meisje, dat zeker.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Ik hou wijselijk mijn mond, maar zodra we de steeg uit zijn, schud ik mijn hoofd. 'Je hoeft niet te doen alsof ik hopeloos ben. Ik heb geen hulp nodig, en had het ook wel zonder jou gered,' zeg ik kalm, en met nog steeds geen enkele emotie op mijn gezicht begin ik te lopen, in de richting van mijn huis. Nee, ik ben niet bang voor die mensen. Wat er ook gebeurd, ik zal geen emotie tonen. Dat plezier gun ik niet. Mijn gevoel is totaal uitgezet, ik voel letterlijk niks. Over mijn schouder kijk ik nogmaals naar de jongen en dan blijf ik even staan. 'Bedankt. Maar ik red me wel.' Ik staar hem even aan, voor ik weer doorloop. Ondertussen krijg ik een sms van mijn vader, waar ik ben, waarop ik antwoord dat ik bijna thuis ben.
Ik hou wijselijk mijn mond, maar zodra we de steeg uit zijn, schud ik mijn hoofd. 'Je hoeft niet te doen alsof ik hopeloos ben. Ik heb geen hulp nodig, en had het ook wel zonder jou gered,' zeg ik kalm, en met nog steeds geen enkele emotie op mijn gezicht begin ik te lopen, in de richting van mijn huis. Nee, ik ben niet bang voor die mensen. Wat er ook gebeurd, ik zal geen emotie tonen. Dat plezier gun ik niet. Mijn gevoel is totaal uitgezet, ik voel letterlijk niks. Over mijn schouder kijk ik nogmaals naar de jongen en dan blijf ik even staan. 'Bedankt. Maar ik red me wel.' Ik staar hem even aan, voor ik weer doorloop. Ondertussen krijg ik een sms van mijn vader, waar ik ben, waarop ik antwoord dat ik bijna thuis ben.