Meghan
Ik kijk hem verbaast aan bij de woorden: "Omdat je een plekje hemel verdient". Dan kijk ik weer naar de vloer, terwijl ik de emotie's weg probeer te krijgen. Het gaat bijna niet. Zijn starende blik geeft me een ongemakkelijk gevoel, omdat hij me laat voelen. Hij lijkt precies te weten hoe hij me moet raken, waar mijn gevoelige plek zit. Als hij muziek aan zet, en ik hoor welk nummer het is, sluit ik mijn ogen en bijt ik op mijn lip. Het nummer was mijn moeders lievelingslied. Er rolt een traan over mijn wang, die ik vlug wegveeg. Dan open ik mijn ogen en kijk ik de jongen aan. Hij danst.. En.. Hij is echt heel goed. Hij kan echt heel goed dansen. Nu is het mijn beurt om hem aan te staren. Een paar passen kunnen strakker, of soepeler, maar hij heeft echt talent. Mijn keel lijkt dichtgeknepen te worden, door de muziek, door de danszaal, door dit alles.
I don't feel.. Ik en Kuroneko
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Traag opende hij zijn ogen toen de laatste tonen van het lied weggestorven waren. Vol verbazing zag hij hoe Meghan geroerd leek te zijn, hevig onder de indruk en geëmotioneerd. Hij liep op haar af en drukte haar tegen zich aan terwijl hij zich afvroeg wat hij verkeerd deed. Of hij überhaupt iets verkeerd deed.
"Het is oké," zei hij, zonder te weten wat precies oké was en waar ze last van had. Het maakte hem niet zo heel veel uit. Hoewel hij meisjes zoals Meghan wel vaker op straat kwam, was zij tot nu toe de enige geweest die echt onbevreesd leek, maar ze was ook de enige geweest waar Dante best nieuwsgierig naar was geworden. Hij was op zo'n manier nieuwsgieirg naar haar geworden dat hij wou weten wat er rond ging in haar hoofd. Waarom enge steegjes haar niets deden maar een danszaal haar ontroerde. Waarom de normaal zo enge dingen haar niets deden en de simpele dingen haar zo intens emotioneel leken op te breken. Breekbaar was ze, dat had hij al gezien. Juist misschien wel door het emotieloze, dat ze zo breekbaar was geworden. Zou ze het zelf beseffen? vroeg hij zich af. Zou ze zelf weten dat ze nu kwetsbaar was? Hij hield haar vast en zei niets, maar snoof haar geur in zich op. Ze had een heerlijke zoetige geur en haar haren roken heerlijk. Het was een tijd geleden dat hij een meisje zo dicht tegen hem aan had gehad.
Traag opende hij zijn ogen toen de laatste tonen van het lied weggestorven waren. Vol verbazing zag hij hoe Meghan geroerd leek te zijn, hevig onder de indruk en geëmotioneerd. Hij liep op haar af en drukte haar tegen zich aan terwijl hij zich afvroeg wat hij verkeerd deed. Of hij überhaupt iets verkeerd deed.
"Het is oké," zei hij, zonder te weten wat precies oké was en waar ze last van had. Het maakte hem niet zo heel veel uit. Hoewel hij meisjes zoals Meghan wel vaker op straat kwam, was zij tot nu toe de enige geweest die echt onbevreesd leek, maar ze was ook de enige geweest waar Dante best nieuwsgierig naar was geworden. Hij was op zo'n manier nieuwsgieirg naar haar geworden dat hij wou weten wat er rond ging in haar hoofd. Waarom enge steegjes haar niets deden maar een danszaal haar ontroerde. Waarom de normaal zo enge dingen haar niets deden en de simpele dingen haar zo intens emotioneel leken op te breken. Breekbaar was ze, dat had hij al gezien. Juist misschien wel door het emotieloze, dat ze zo breekbaar was geworden. Zou ze het zelf beseffen? vroeg hij zich af. Zou ze zelf weten dat ze nu kwetsbaar was? Hij hield haar vast en zei niets, maar snoof haar geur in zich op. Ze had een heerlijke zoetige geur en haar haren roken heerlijk. Het was een tijd geleden dat hij een meisje zo dicht tegen hem aan had gehad.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Als hij me tegen zich aan drukt, verzet ik me niet. Het voelt.. Best fijn. De laatste persoon die mij zo knuffelde.. Was mijn moeder. God.. Ik mis haar zo verschrikkelijk. Weer loopt er een traan over mijn wang heen, die ik ruw weg veeg. Ik sluit mijn ogen, en merk dat ik tril. Door de kou, en door dat alles er nu uit komt. Dan zie ik het ongeluk weer gebeuren. Het water is overal, ook in de auto, en ik schud aan mijn moeders schouder. Ze word niet wakker, en het water komt steeds hoger. Ik doe een poging om ons er uit te krijgen, en kan plots niet meer ademhalen. Het water is te hoog.. En ik gaf op. Als mijn moeder sterft, ik dan ook, dacht ik. Het laatste wat ik weet is hoe mijn moeder in een lijkzak word gestopt. Nog steeds doe ik mijn best om alles weg te drukken, maar het is gewoon zo moeilijk. Ik snak naar adem, alsof ik weer in die auto, onder water zit, en sta dan vlug op. De tranen lopen weer hard over mijn wangen, en ik wil weg van hier. Het doet me te veel.. Ik kan dit niet. Ik wil de zaal verlaten, ik wil dit niet te hoeven voelen. 'Het spijt me,' fluister ik en ik pak de deurklink vast om te vertrekken.
Als hij me tegen zich aan drukt, verzet ik me niet. Het voelt.. Best fijn. De laatste persoon die mij zo knuffelde.. Was mijn moeder. God.. Ik mis haar zo verschrikkelijk. Weer loopt er een traan over mijn wang heen, die ik ruw weg veeg. Ik sluit mijn ogen, en merk dat ik tril. Door de kou, en door dat alles er nu uit komt. Dan zie ik het ongeluk weer gebeuren. Het water is overal, ook in de auto, en ik schud aan mijn moeders schouder. Ze word niet wakker, en het water komt steeds hoger. Ik doe een poging om ons er uit te krijgen, en kan plots niet meer ademhalen. Het water is te hoog.. En ik gaf op. Als mijn moeder sterft, ik dan ook, dacht ik. Het laatste wat ik weet is hoe mijn moeder in een lijkzak word gestopt. Nog steeds doe ik mijn best om alles weg te drukken, maar het is gewoon zo moeilijk. Ik snak naar adem, alsof ik weer in die auto, onder water zit, en sta dan vlug op. De tranen lopen weer hard over mijn wangen, en ik wil weg van hier. Het doet me te veel.. Ik kan dit niet. Ik wil de zaal verlaten, ik wil dit niet te hoeven voelen. 'Het spijt me,' fluister ik en ik pak de deurklink vast om te vertrekken.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Verbaasd zag hij hoe Meghan plotseling naar adem snakte en weg probeerde te komen. Hij liet haar los en keek haar nieuwsgierig aan. De tranen die over haar wangen rollen komen niet door haar vader, daar zijn ze te heftig voor. Dan had ze met meer emotie over haar vader gepraat. Er moest iets zijn gebeurd, maar wat, dat wist hij niet. En blijkbaar had hij, door haar hier mee naartoe te nemen, een hele hoop dingen aangewakkerd.
"Het spijt me," fluisterde ze. Dante beet wat ongemakkelijk op zijn lip. Hij was niet echt geweldig goed met de emotie van andere mensen en al helemaal zo'n geval als Meghan waar hij graag goed bij wou reageren was moeilijk.
"Is.. oké. Het spijt me dat ik je hiermee naartoe heb genomen. Ik wou je geen pijn doen," mompelde hij, terwijl hij achter haar aan liep.
Verbaasd zag hij hoe Meghan plotseling naar adem snakte en weg probeerde te komen. Hij liet haar los en keek haar nieuwsgierig aan. De tranen die over haar wangen rollen komen niet door haar vader, daar zijn ze te heftig voor. Dan had ze met meer emotie over haar vader gepraat. Er moest iets zijn gebeurd, maar wat, dat wist hij niet. En blijkbaar had hij, door haar hier mee naartoe te nemen, een hele hoop dingen aangewakkerd.
"Het spijt me," fluisterde ze. Dante beet wat ongemakkelijk op zijn lip. Hij was niet echt geweldig goed met de emotie van andere mensen en al helemaal zo'n geval als Meghan waar hij graag goed bij wou reageren was moeilijk.
"Is.. oké. Het spijt me dat ik je hiermee naartoe heb genomen. Ik wou je geen pijn doen," mompelde hij, terwijl hij achter haar aan liep.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Ik schud mijn hoofd. 'Nee.. Het is niet jouw schuld.. Ik vind het fijn dat je me hier naar toe hebt gebracht.. Het brengt alleen herinneringen naar boven,' fluister ik, en ik loop naar buiten toe. Daar veeg ik de tranen van mijn wangen af, en ik adem even diep in en uit, en dan gaat mijn blik weer naar emotieloos. Rustig leun ik tegen de muur achter me aan, en ik kijk Dante aan. 'Is het kerkhof hier ver vandaan, om te lopen,' vraag ik dan weer emotieloos. Rustig loop ik weer wat door de steegjes heen en ik blijf Dante aankijken. Het voelt beter.. Niks te voelen. Nu ben ik weer kalm, en kan ik het weer aan. Bij een winkel blijf ik even staan. 'Lekker dan.. Mijn make-up is uitgelopen,' zeg ik emotieloos en ik zucht. Rustig veeg ik het onder mijn ogen weg.
Ik schud mijn hoofd. 'Nee.. Het is niet jouw schuld.. Ik vind het fijn dat je me hier naar toe hebt gebracht.. Het brengt alleen herinneringen naar boven,' fluister ik, en ik loop naar buiten toe. Daar veeg ik de tranen van mijn wangen af, en ik adem even diep in en uit, en dan gaat mijn blik weer naar emotieloos. Rustig leun ik tegen de muur achter me aan, en ik kijk Dante aan. 'Is het kerkhof hier ver vandaan, om te lopen,' vraag ik dan weer emotieloos. Rustig loop ik weer wat door de steegjes heen en ik blijf Dante aankijken. Het voelt beter.. Niks te voelen. Nu ben ik weer kalm, en kan ik het weer aan. Bij een winkel blijf ik even staan. 'Lekker dan.. Mijn make-up is uitgelopen,' zeg ik emotieloos en ik zucht. Rustig veeg ik het onder mijn ogen weg.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Haar opmerkingen kwamen heel raar bij hem binnen en een frons verscheen dan ook op zijn gezicht. Hij wandelde met haar mee de zaal uit en aarzelde toen ze vroeg of het kerkhof hier dichtbij was.
"Jawel. Vijf minuten lopen vanaf hier," antwoordde hij ongemakkelijk. Haar opmerking over haar make-up was te veel van het goede voor Dante. Hij werd pissig.
"Hee, luister 's. Ik weet niet wat er gaande is en het gaat me geen zak aan, maar als je in janken uitbarst vanwege herinneringen in een danszaal en vervolgens een of andere emotieloze bitch bent over je make-up, zit je aan het verkeerde adres. Dan is de rondleiding bij deze afgelopen." Dante sloeg zijn armen over elkaar en keek Meghan chagrijnig aan. Hij wou best bevriend met haar worden of wat dan ook, ze was interessant, maar waarschijnlijk vergiste hij zich lelijk en was ze gewoon een van die zovele huppelkutten. En daar ging hij dus mooi geen energie in steken.
Haar opmerkingen kwamen heel raar bij hem binnen en een frons verscheen dan ook op zijn gezicht. Hij wandelde met haar mee de zaal uit en aarzelde toen ze vroeg of het kerkhof hier dichtbij was.
"Jawel. Vijf minuten lopen vanaf hier," antwoordde hij ongemakkelijk. Haar opmerking over haar make-up was te veel van het goede voor Dante. Hij werd pissig.
"Hee, luister 's. Ik weet niet wat er gaande is en het gaat me geen zak aan, maar als je in janken uitbarst vanwege herinneringen in een danszaal en vervolgens een of andere emotieloze bitch bent over je make-up, zit je aan het verkeerde adres. Dan is de rondleiding bij deze afgelopen." Dante sloeg zijn armen over elkaar en keek Meghan chagrijnig aan. Hij wou best bevriend met haar worden of wat dan ook, ze was interessant, maar waarschijnlijk vergiste hij zich lelijk en was ze gewoon een van die zovele huppelkutten. En daar ging hij dus mooi geen energie in steken.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
Ik kijk hem aan, en hou met moeite mijn gezicht emotieloos.
'Wat wil je dat ik doe. Janken, je alles vertel, of dat ik mezelf hopeloos opkrul in bed? Ik doe niet meer aan voelen. Tenminste, dat probeerde ik, voor je me naar die danszaal bracht. Het is makkelijker zo. Ik wil niet meer voelen, dat zorgt er alleen voor dat ik me zwak voel. Ik kan het niet aan om te voelen. Ik wil die pijn niet voelen. Dat kan ik gewoon niet. Het breekt me van binnen. Ben je nou tevreden. Weet je wat, prima. Ga weg, het kan me eerlijk gezegd weinig schelen. Ik red me wel. Dat heb ik altijd al gedaan,' snauw ik en ik loop hard weg. Met moeite hou ik de tranen binnen. Dit wil ik echt niet, maar ik kan het gewoon niet. Dat zou me breken. Ik ga op zoek naar het kerkhof, en al gauw heb ik hem gevonden. Rustig loop ik het kerkhof op, naar het graf van mijn moeder, waar ik voor ga zitten.
Ik kijk hem aan, en hou met moeite mijn gezicht emotieloos.
'Wat wil je dat ik doe. Janken, je alles vertel, of dat ik mezelf hopeloos opkrul in bed? Ik doe niet meer aan voelen. Tenminste, dat probeerde ik, voor je me naar die danszaal bracht. Het is makkelijker zo. Ik wil niet meer voelen, dat zorgt er alleen voor dat ik me zwak voel. Ik kan het niet aan om te voelen. Ik wil die pijn niet voelen. Dat kan ik gewoon niet. Het breekt me van binnen. Ben je nou tevreden. Weet je wat, prima. Ga weg, het kan me eerlijk gezegd weinig schelen. Ik red me wel. Dat heb ik altijd al gedaan,' snauw ik en ik loop hard weg. Met moeite hou ik de tranen binnen. Dit wil ik echt niet, maar ik kan het gewoon niet. Dat zou me breken. Ik ga op zoek naar het kerkhof, en al gauw heb ik hem gevonden. Rustig loop ik het kerkhof op, naar het graf van mijn moeder, waar ik voor ga zitten.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
"Weet je wanneer je je zwak voelt? Als je dit doet. Dan mag je je schamen voor jezelf. Kan je niet beter gewoon wat ballen, wat échte ballen, groeien en uitkomen voor je angsten, zwaktes en verdriet? Heb je daar niet veel meer aan?" Meghan reageerde overstuur en Dante fronste. Ze liep weg en hij trok zijn wenkbrauwen nog hoger op. Dan niet. Ging hij niet achteraan lopen. Ging hij geen moeite voor doen. Hij wou met mensen omgaan die hij kon bewonderen, maar dit was gewoon een uitvlucht zoeken en dat bewonderde hij niet. Hij slenterde de andere kant op en ging uiteindelijk in het gras aan de vijver zitten waar hij naar de eendjes keek. Was chill op dit tijdstip. Over een uur moest hij terug zijn op het tehuis.
"Weet je wanneer je je zwak voelt? Als je dit doet. Dan mag je je schamen voor jezelf. Kan je niet beter gewoon wat ballen, wat échte ballen, groeien en uitkomen voor je angsten, zwaktes en verdriet? Heb je daar niet veel meer aan?" Meghan reageerde overstuur en Dante fronste. Ze liep weg en hij trok zijn wenkbrauwen nog hoger op. Dan niet. Ging hij niet achteraan lopen. Ging hij geen moeite voor doen. Hij wou met mensen omgaan die hij kon bewonderen, maar dit was gewoon een uitvlucht zoeken en dat bewonderde hij niet. Hij slenterde de andere kant op en ging uiteindelijk in het gras aan de vijver zitten waar hij naar de eendjes keek. Was chill op dit tijdstip. Over een uur moest hij terug zijn op het tehuis.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Violet Bloom
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 419
- Lid geworden op: 02 jun 2013, 22:41
Meghan
De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik op het kerkhof voor mijn moeders graf zit. Ik mis haar zo erg. Alles wat ingehouden is, sinds haar dood, komt naar buiten, en ik ben blij dat er rond deze tijd geen mensen op het kerkhof zijn. Het voelt zo zwaar, om dit te voelen, en ik zie weer het ongeluk voor mijn ogen gebeuren. Dante heeft mooi geen gelijk.. Dit maakt me zwak. Deze pijn breekt me, en word mijn dood. Dan hap ik naar adem, als het water me omringt, en ik zie mijn moeder dood in het water. Ik gil het uit, en ik wil dit niet zien. Maar ik krijg de beelden niet weg. 'Ik wil dit niet meer.. Laat me gewoon sterven,' gil ik in paniek, bij het beeld van mijn moeders lijk. Ik kruip op het gras in elkaar, en haal moeizaam adem. Na een tijdje krijg ik bijna helemaal geen lucht meer, en benauwd hap ik naar adem.
De tranen lopen over mijn wangen terwijl ik op het kerkhof voor mijn moeders graf zit. Ik mis haar zo erg. Alles wat ingehouden is, sinds haar dood, komt naar buiten, en ik ben blij dat er rond deze tijd geen mensen op het kerkhof zijn. Het voelt zo zwaar, om dit te voelen, en ik zie weer het ongeluk voor mijn ogen gebeuren. Dante heeft mooi geen gelijk.. Dit maakt me zwak. Deze pijn breekt me, en word mijn dood. Dan hap ik naar adem, als het water me omringt, en ik zie mijn moeder dood in het water. Ik gil het uit, en ik wil dit niet zien. Maar ik krijg de beelden niet weg. 'Ik wil dit niet meer.. Laat me gewoon sterven,' gil ik in paniek, bij het beeld van mijn moeders lijk. Ik kruip op het gras in elkaar, en haal moeizaam adem. Na een tijdje krijg ik bijna helemaal geen lucht meer, en benauwd hap ik naar adem.
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Dante
Ontspannen leunde hij achterover en sloot zijn ogen. het gekwaak van de eendjes werkte rustgevend, maar zijn gedachtes bleven bij Meghan hangen. hij was niet echt het type ervoor om constant aan iemand te denken en hij verawchtte dan ook niet dat dit heel bijzonder was. Waarschijnlijk omdat ze heel apart had gereageerd en hij dat nog nooit had meegemaakt. In de verte hoorde hij iemand lopen en hij veerde op, keek of het Meghan was en liet zich terug in het gras vallen toen bleek dat het Meghan niet was. Dit was irritant en hij irriteerde zich dan ook mateloos aan zichzelf. Toen keek hij onrustig op zijn klok. Als hij nou een goede reden had om naar binnen te gaan, kon hij stoppen met zichzelf zo gek te maken.
Ontspannen leunde hij achterover en sloot zijn ogen. het gekwaak van de eendjes werkte rustgevend, maar zijn gedachtes bleven bij Meghan hangen. hij was niet echt het type ervoor om constant aan iemand te denken en hij verawchtte dan ook niet dat dit heel bijzonder was. Waarschijnlijk omdat ze heel apart had gereageerd en hij dat nog nooit had meegemaakt. In de verte hoorde hij iemand lopen en hij veerde op, keek of het Meghan was en liet zich terug in het gras vallen toen bleek dat het Meghan niet was. Dit was irritant en hij irriteerde zich dan ook mateloos aan zichzelf. Toen keek hij onrustig op zijn klok. Als hij nou een goede reden had om naar binnen te gaan, kon hij stoppen met zichzelf zo gek te maken.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii