Not what he seems (VB en NRP)

[Piddle]

Mijn charsel;

Louis Woodsmith, 24 jaar oud, heeft zo het een en ander gedaan wat het daglicht niet kan verdragen.

[Violet Bloom]

Naam: Meghan
Leeftijd: 21
Pic.: Komt, zit nu op mijn mobiel.

[Piddle]

Louis

De lange, gespierde jongen liep in gedachten verzonken langs een duin omlaag, niet te snel want het mulle zand kon verraderlijk zijn. Op het strand hield hij even in. Het wemelde van de mensen en hij zuchtte even. Toch liep hij door, tussen de handdoeken, parasollen, kinderspeeltjes en luide gesprekken. In de branding trok hij zijn sandalen uit en hij stapte in het water, waarna hij begon te lopen. Het was over, het lag nu achter hem, hij het leven kunnen gaan leiden van een normale twintiger. Maar toch wist hij ook wel dat hij niet snel normaal zou zijn. Daarvoor was er teveel gebeurd, had hij teveel gedaan.
Hij streek een lok halflang bruin haar uit zijn ogen en stapte om een scheef zandkasteel heen. Hij kende hier eigenlijk weinig mensen en nam zich voor vanavond bij een van de café's te gaan buurten. Immers, een beetje alcohol kon ook zeker geen kwaad.
Louis had soms de neiging zijn vergetelheid te zoeken in de drank. Een slechte gewoonte, maar dat drong niet echt tot hem door.

[Violet Bloom]

Meghan

Na een lange vlucht, komen we eindelijk op het eiland aan. We dumpen onze spullen in het hotel en gaan dan naar het strand toe. Mijn vriendinnen deden een half uur over het afscheid met hun lovers, voor we konden vertrekken. Ik voel me daar altijd zo ongemakkelijk bij.. Op het strand gaan we op onze handdoeken liggen, maar aangezien het mij te heet word, ren ik vrolijk op het water af, en duik ik er in.

[Piddle]

Louis

Een klein jongetje passeerde hem. In zijn zak trilde zijn telefoon, maar hij reageerde er niet op. Hoe zou het zijn, de komende weken? Een normale vakantie, niets bijzonders. Behalve dan die torenhoge schaduw van schuldgevoel en zelfverachting.
Hij zag vlakbij een meisje naar het water rennen en erin duiken. Mooi meisje. Hij glimlachte mat; als hij zijn zwemkleren aan had gehad had hij zeker haar voorbeeld gevolgd want het was zeker lekker weer.
Hij liep het strand weer een klein stukje op en ging in het zand zitten, uitkijkend over het water. Het voelde alsof hij tussen twee werelden in zat. En dat zouden er altijd twee blijven, wat hij ook zou doen. Hij streek met zijn vingers door het hier vochtige zand, dat aan zijn huid bleef kleven. Huid waaraan figuurlijk gesproken heel wat meer kleefde. Hij zuchtte. Hij moest iets doen om zijn aandacht af te leiden; dat doemdenken was nergens goed voor, het was een teken van zwakte en het veranderde ook zeker niets aan het verleden. Hij keek naar het water en haalde toen zijn schouders op. Waarom ook niet. Hij trok zijn grijze T-shirt uit, waarna zijn donkerblauwe jeansshort volgde en in zijn boxer stapte hij het koele water in, puur omdat het kon.

[Violet Bloom]

Meghan

Mijn vriendinnen praten alleen maar over hun vriendjes, het is echt niet leuk meer. Op het strand liggen ze nu te lezen, en Heaven schrijft in een boekje. Daarin schrijft ze elke dag wat ze gedaan heeft, voor haar vriendje. Even rol ik mijn ogen, voor ik weer een stukje onder water verdwijn. Het water is helder blauw, en er zwemmen zelfs vissen in rond.

[Piddle]

Louis

Hij liep verder, tot het water aan zijn heupen kwam. Het was koud, maar aangenaam koud. Louis liet zijn zanderige vingers losjes door het zeewater gaan en liep weer iets verder. Het water kwam nu tot aan zijn middel. De zon scheen warm op zijn borst en hij stond zich toe daar even van te genieten.
Hij keek omhoog, naar de strakblauwe lucht. Man, hij wilde hier wel blijven wonen; in Schotland kon het weer hier niet aan tippen. Maar hij wist beter dan te geloven in utopiën, daar was hij te realistisch voor. Altijd al geweest. Je kon niet alles hebben en op het moment had hij vrijwel niets.

[Violet Bloom]

Sorry voor mijn korte stukjes. Ik zit op mijn mobiel.

Meghan

Ik kom boven water, en loop weer terug, op het strand af. Dan zie ik een jongen staan, en ik glimlach lichtjes. Rustig loop ik terug naar mijn handdoek, waar ik ga liggen, en dan sluit ik ontspannen mijn ogen.

[Piddle]

Louis

Hij stond even perplex toen het meisje naar hem glimlachte. Zijn mondhoeken krulden kort om in reactie en hij keek haar na terwijl ze naar de kant liep. Hij onderdrukte de neiging haar achterna te gaan en zich voor te stellen; de enige vrouwen waarmee hij zich in mocht laten waren degenen die niet aan relaties deden. Hij was vergif in zijn eigen ogen; een onschuldig ogend meisje als deze moest hij met rust laten.
Hij begon te zwemmen. Krachtige slagen en een verbeten gelaatsuitdrukking. Hij sportte veel en tot voor kort had hij zijn conditie ook zeer, zeer hard nodig gehad. Toch zou hij het blijven doen; het voelde goed om fysiek in de weer te zijn.

[Violet Bloom]

Meghan

Eindelijk! Mijn vriendinnen gaan mee zwemmen. Rustig kijk ik weer naar de jongen terwijl we naar het water lopen, en ik bijt onzeker op mijn lip. Dan zucht ik, en laat ik het maar. Het eindigt toch nooit positief. Ik loop rustig het water weer in.