Ultraviolent (16)

[Piddle]

Scott

Iets bijgekomen verliet hij het huis, banger dan ooit. Hij sloop de straten door, misselijk en nerveus. Bij ieder geluid dat hij meende te horen verborg hij zich. En zo kwam het dat er voor Scott langzaamaan een tactiek begon te ontstaan; wie niet kon vechten verborg zich.
Er klonken luide stemmen en Scott wurmde zich tussen een muur en een container. Dichtbij bleef een groepje jongens staan praten, allen duidelijk dronken. Scott slikte. Hij wilde niet gezien worden.
Er kriebelde iets in zijn hals, maar hij durfde zich niet te bewegen om te krabben. Het kriebelde door. Op zijn huid voelde Scott kleine pootjes bewegen. Veel pootjes. Hij beet op zijn lip. Wat als er een of ander giftig ding in zijn kraag zat? Het onbekende wezen kroop langzaam over zijn hals naar zijn keel. Scott slikte. Pootjes op zijn kin. Zijn ademhaling versnelde en door zijn mond durfde hij al niet meer te ademen, wat terecht bleek te zijn toen de pootjes zijn lippen raakten. Er kriebelde opnieuw iets in zijn nek en krampachtig sloot Scott zijn ogen. Aan de andere kant van de container klonken luide stemmen die steeds agressiever werden. Het klonk alsof er ieder moment gevochten kon worden; Scott kon geen kant op. Hij was er nu van overtuigd dat het beest op zijn gezicht een spin was, en een grote ook. Het dier kroop over zijn ooglid en weer terug naar zijn mond, waar het op zijn samengeknepen lippen bleef zitten. Het exemplaar in zijn nek kroop omlaag, bij zijn shirt in. Hij voelde het kriebelen op zijn ruggengraat en wenste dat ze gewoon weggingen. Hij hoorde klappen, geschreeuw, brekend glas. Iemand viel op de grond.
"Wie is de volgende?! Ik maak iedereen af!" schreeuwde iemand die duidelijk onder invloed was. Traag hief Scott zijn hand op om de spin op zijn gezicht weg te vegen, maar met dat zijn vingers het harige lijf voelde en wegtikten besefte hij dat hij hiermee zijn shirt straktrok. En de tweede spin klem zette.
Een speldenprikje, meer was het niet, maar Scott verstijfde. Hij voelde de spin wegtuimelen maar durfde niet te bewegen. Het deed amper pijn, hij voelde het waarschijnlijk vooral omdat hij wist dat het er was, maar toch.. Hoe giftig was dat beest? Hij meende een weg te zien rennen, maar dat kon ook verbeelding zijn.
Het gevecht aan de andere kant werd heviger, maar leek zich ook van hem te verwijderen.
Hij waagde het erop. Hij sloop gehaast zijn schuilplaats uit en schoot de hoek om, een gealarmeerd "HEY" achter zich negerend en begon te rennen. Uit zijn ooghoeken viel hem iets op en hij keek opzij. Een van de spinnen zat op zijn schouder.
Hij slaakte een kreet en sloeg het dier weg, definitief dit keer.
Echter, naarmate hij rende, begon hij zich steeds misselijker te voelen en hij wist zeker dat dat niet alleen van die ene klap kwam. Hij botste tegen iemand op en struikelde naar achteren.
"What he- Jezus, wat is er met jou gebeurd?" vroeg een grote man met kort donker haar, al klonk hij niet echt medelevend.
"Ik- niks," stamelde Scott.
"Je bent krijtwit."
"Ik voel me gewoon niet zo lekker," mompelde Scott. De man bromde iets en Scott rende door, zonder enige gevoel voor richting, terwijl het onprettige gevoel langzaam toenam.


Neil

Met een nieuwe, volle fles drank in zijn hand slenterde Neil zonder enig doel over straat. Hij nam grote slokken want hij had toch niets anders te doen dan dronken worden. Niet genoeg. Het was niet sterk genoeg; er zat water door, hij kon het proeven. Godverdomme, was er dan zoveel nodig om jezelf hier een beetje goed te laten voelen? Hij sloeg de rest van de fles roekeloos achterover en keilde deze toen weg. Hij hoorde lawaai en fronste. Wat was er aan de hand?
Hij ging op de bron van het geluid af en trof een jongen aan die een meisje in bedwang hield. De dame leek iemand die geld op zak kon hebben, de jongen twijfelde hij over. Maar ach, verkrachting was nooit zo Neil's straatje geweest, dus waarom zou hij haar niet helpen door hen uit elkaar te drijven en er wat aan over te houden? Hij hield zichzelf voor dat het hem puur en alleen om de profit ging, niet om het lot van het meisje; hij kon zichzelf net zo goed direct afschieten als hij zacht werd.
In een paar stappen was hij bij het tweetal en had hij een mes getrokken dat hij in een geoefende beweging tegen de keel van de jongen drukte, misschien iets harder dan nodig was. Een moment lang maakte hij oogcontact met het meisje, dat doodsbang keek. Neil's blik had geen enkele geruststelling en dat ze niet opgelucht leek was te begrijpen; wist zij veel dat verkrachting niet bij zijn repertoire hoorde.
"Ik denk dat we dit anders op kunnen lossen," zei hij zacht in het oor van de jongen, die hij, met het mes als dwangmiddel, naar achteren trok, bij het meisje weg. Ze keek onzeker toe.
"Geld," zei Neil kortaf en met zijn vrije hand nam hij een briefje van twintig van haar aan.
"Nou oprotten."
Ze knikte, nu wel met een zekere opluchting, maar ook verward door Neil's uiteindelijk niet echt onzelfzuchtige oplossing. Waarom deed hij het zo? Ja, hij had geld nodig, maar als hij in staat was geweest eerlijk tegen zichzelf te zijn had hij geweten dat hij het expres had gedaan om zijn geweten ongevoeliger te maken; niets voor niets, niet soft worden.
Hij richtte zijn aandacht weer op de jongen.
"Wat heb je bij je?" De knul leek hem totaal geen macho type, hij was zelfs iets verbaasd een knul als deze in een situatie als deze aan te treffen en hij grinnikte zacht, zijn adem over de huid van de nek van de jongen strijkend.
"En wie heeft je opdracht gegeven?" Hij was wel nieuwsgierig en de jongen zorgde ervoor dat hij zin had hem plagerig een beetje uit te horen. Gewoon omdat het kan en omdat Neil op zijn tijd ook best een klootzak kon zijn, al was het maar om zijn geweten kapot te krijgen.

[Sleipnir]

Connor
Hij schrok zich kapot toen hij plotseling een mes tegen zijn keel voelde. Uit schrik liet hij het meisje direct los en keek haar met medelijden aan. Zoals de onbekende jongen hem nu vast had had hij haar net vast. Hij trilde enorm, uit angst, schrik en paniek. Hij antwoordde in eerste instantie niet op de jongen die hem vasthield, maar uiteindelijk kreeg hij 'Z-zij' uit zijn keel. Hij wees naar het einde van de steeg, waar de vechtmachines stonden. Hij kon de jongen niet zien, maar hij merkte wel dat hij langer en zeker gespierder was dan hem. Hijkon makkelijk wegkomen, maar hij verroerde zich niet.

[Piddle]

Neil

De angst van de jongen amuseerde hem; eerst die meid de stuipen op het lijf jagen, en het dan zelf bijna in je broek doen. Ironisch. Hij jatte een drankflesje van de jongen en met zijn tanden draaide hij de dop eraf, om de inhoud naar binnen te gieten. Hij gooide het flesje vervolgens achteloos weg.
Hij volgde de vinger van de jongen en keek naar het groepje jongens. Hij had niet de illusie dat die veel om het leven van deze knul zouden geven, dus hij duwde deze met een knietje in de rug van zich af.
Een van de jongens stapte naar voren.
"Waar bemoei jij jemee?"
"Jullie."
"Je hebt geld dat van ons is."
Neil grinnikte. "En wat dacht je eraan te doen? Je held hierzo op me af sturen? Ik weet zeker dat hij me zo KO heeft."
De groep bewoog zich voorwaarts en Neil omklemde het mes steviger, vermoedend dat hij nog wel eens nodig kon gaan hebben. Hij schatte de situatie in. Hij zou heel, heel hard moeten vechten wilde hij niet dat hij zijn verlies op een presenteerblaadje aangereikt zou krijgen. En verliezen hield hij niet van. Vernedering was niet iets waar hij goed mee om kon gaan.
"Dapper motherfuckers. Maar ga je gang, kom me maar halen."
Het moest maar; hij zou niet vluchten. Hij baalde nu wel van de alcohol die hij in zichzelf had gegoten, al vernam hij er niet erg veel van.
Iemand haalde naar hem uit, hij blokte met het mes, dat dwars door de hand van de man ging die het uitschreeuwde van de pijn. Neil trok het mes terug, stak naar iemand die zich achte rhem had gepositioneerd en hoorde nog een kreet. Toen werd het wapen uit zijn handen geslagen. Hij vocht verbeten door. Ze waren minder goed dan hij had gedacht en hij grijnsde. Dit won hij wel. Hij trapte er een tegen diens knieschijf en de man zakt door zijn benen. Een volgende kreeg Neil's vuist vol op zijn neus en deze werd fanatieker naarmate hij meer klappen uitdeelde en blokte. Maar hij had de groep onderschat; zijn voordeel bestond uit hun verrassing en nu waren ze boos. Heel boos.
De eerste paar klappen kon hij met zijn spieren nog opvangen, maar al gauw was het de hele groep tegen een. Vuisten troffen hem in zijn maag en tegen zijn gezicht en toen hij op de grond zakte namen voeten het over. Zijn rug, zijn ribben, zijn buik; zijn hele lijf werd onder handen genomen.
En toen was het over. Neil kreunde. Hij probeerde zich te bewegen, maar er werd een voet op de zijkant van zijn gezicht gezet, een gezicht waaruit uit verscheidene wonden en zijn neus bloed liep. Een van zijn ogen zat dicht en hij was duizelig. Hij werd tegen de grond gepint en handen doorzochten zijn zakken, hem afnemend wat van waarde was. Toen voelde hij iets kouds tegen zijn wang.
"Wat doen we met hem?" Een prikkend gevoel.
"Snij 'm niet open lul, ik ken deze kerel. Schijnt een prima fist for hire te zijn."
"Hij heeft Jule's knie en Trent's neus gebroken."
"Ik weet wel iets. Neem hem en Connor mee, we brengen ze naar de HQ."
Het mes werd bij zijn gezicht weggehaald en op het piepkleine steekwondje na was Neil er op dat gebied genadig vanaf gekomen. Op dat gebied wel. De rest van zijn lijf was beurs, gekneusd en half kapot. De pijn maakte hem duizelig en de vernedering was afschuwelijk. Zijn armen werd op zijn rug aan elkaar vast gemaakt met plastic strips die in zijn huid sneden. Hij was licht in zijn hoofd en had geen idee wat hem boven het hoofd hing. Iemand tilde hem ruw op en hij kreunde.
"Bek houwen, asshole. Je hebt gekregen wat je verdiend, al zijn we nog niet klaar met je. Hey jongens, neemt een van jullie die ander even mee?"