ze sjokte wat rond door de straten. ze was net terug van een optreden, t was dat ze t zingen leuk vond anders was t nog erger, t moest al gedwongen.
t meisje met het lange blauwe haar dat ze net in een hoge staat had gebonden na dat ze de make-up laag van haar gezicht had gehaald en haar haar had uit gekamd en gewassen zo dat tenminste de haarlak er uit was.
al het opgetut was een groot nadeel, en iets waar ze niet bepaalt fan van was.
het enige beetje vrijheid en vrije tijd dat ze had gebruikte ze meestal om te tekenen of om even naar buiten te gaan.
soms dacht ze nog is aan het leven wat ze hier voor had gehad... dat was ook niet bepaalt het beste maar ze was inierdegeval vrij, en toen had ze nog krachten, die waren ook afgenomen.
ik gedachten verzonken botste ze tegen iemand op. "s..sorry" zeik ze en toen ze een stap naar achter zette en keek wie t was veranderde haar blik naar very unamused. "ow jij bent t" zei ze tegen kotaro.
Rouge city 16+
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Ras: Mens
Naam: Zoë
Leeftijd: 14
Innerlijk: Haar karakter is niet moeilijk uit te leggen; verwend. Haar ouders zijn welgestelde burgers en zijn de eigenaar van de grootste uitgaansclub in de stad. Met al dat geld konden ze zich de merkkleren, tasjes en dure gadgets voor hun dochtertje makkelijk veroorloven. Zoë hoort bijna nooit een 'nee' en als ze dat wel hoort, protesteert ze meestal net zo lang tot er een 'ja' komt. Ze doet wat ze wilt en niemand die haar tegenhoudt. Ze maakt zich alleen zorgen over oppervlakkige dingen zoals haar uiterlijk, en, mede omdat haar ouders daar bijna nooit over praten, maakt zich niet zoveel zorgen over het feit dat andere rassen zo slecht worden behandeld. Zij zijn slecht, en verdienen die behandeling. Puur omdat ze dit altijd heeft gehoord in haar omgeving.
Ze kan poeslief doen maar je daarna keihard laten vallen. Als ze je mag, gedraagt ze zich buiten een groep heel vriendelijk, maar zodra je met haar en haar vriendinnen mee gaat shoppen, is ze weer een bitch. Onder die laag zit een vrij onzeker meisje wat altijd bang is dat anderen haar niets vinden, dus gedraagt ze zich maar net als de rest om erbij te horen.
Uiterlijk: http://weheartit.com/entry/57003045/via/jule_moments
Achtergrond: Zie innerlijk. Verder niet veel bijzonders, nooit echt tegenslagenof verdrietige momenten meegemaakt.
Extra: Een van haar hobby's is om haar bedienden, wezens die haar vader ergens opduikelt, het leven zuur te maken terwijl zij er niets tegen kunnen doen omdat ze anders worden gestraft.
Naam: Zoë
Leeftijd: 14
Innerlijk: Haar karakter is niet moeilijk uit te leggen; verwend. Haar ouders zijn welgestelde burgers en zijn de eigenaar van de grootste uitgaansclub in de stad. Met al dat geld konden ze zich de merkkleren, tasjes en dure gadgets voor hun dochtertje makkelijk veroorloven. Zoë hoort bijna nooit een 'nee' en als ze dat wel hoort, protesteert ze meestal net zo lang tot er een 'ja' komt. Ze doet wat ze wilt en niemand die haar tegenhoudt. Ze maakt zich alleen zorgen over oppervlakkige dingen zoals haar uiterlijk, en, mede omdat haar ouders daar bijna nooit over praten, maakt zich niet zoveel zorgen over het feit dat andere rassen zo slecht worden behandeld. Zij zijn slecht, en verdienen die behandeling. Puur omdat ze dit altijd heeft gehoord in haar omgeving.
Ze kan poeslief doen maar je daarna keihard laten vallen. Als ze je mag, gedraagt ze zich buiten een groep heel vriendelijk, maar zodra je met haar en haar vriendinnen mee gaat shoppen, is ze weer een bitch. Onder die laag zit een vrij onzeker meisje wat altijd bang is dat anderen haar niets vinden, dus gedraagt ze zich maar net als de rest om erbij te horen.
Uiterlijk: http://weheartit.com/entry/57003045/via/jule_moments
Achtergrond: Zie innerlijk. Verder niet veel bijzonders, nooit echt tegenslagenof verdrietige momenten meegemaakt.
Extra: Een van haar hobby's is om haar bedienden, wezens die haar vader ergens opduikelt, het leven zuur te maken terwijl zij er niets tegen kunnen doen omdat ze anders worden gestraft.
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Zoë
“Ga je mee naar de markt, liefje? Je moeder heeft om meer hulp in het huishouden gevraagd en we willen haar niet laten wachten, toch?”
Opgewonden sprong Zoë op om haar bontjas te pakken, niet omdat het koud was maar omdat ze hem zo mooi vond, en het was belangrijk om er goed uit te zien.
Ze vond het altijd leuk, om naar alle verschillende wezens te kijken. Wel van een afstandje natuurlijk, want ze wilde niet vermoord worden of zo. Dat ze slecht behandeld werden, tja, dan hadden ze gewoon iets fout gedaan en was dit hun straf. Dat had haar familie haar altijd verteld als ze vroeg waarom die wezens niet in net zulke mooie huizen woonden als zij. Het klonk aannemelijk. Boontje komt om zijn loontje.
Het was niet zo ver van hun huis naar het plein waarop de 'slavenmarkt' werd gehouden, dus liet haar vader de auto staan.
“... honderd...” Het geschreeuw was in de verste verte al te horen en het duurde dus niet lang of ze waren op hun bestemming aangekomen.
“Jij mag er ook wel eentje uitkiezen, schat, als dienstmeisje die je dan overal mee naar toe kan nemen,” stelde haar vader voor, en met een stralende glimlach keek Zoë hem aan. “Oh, dankjewel!” Ze gaf hem een knuffel. Dan kon ze al die rotklusjes op haar toekomstige dienstmeid afschuiven.
Enthousiast keek ze om zich heen, naar de verschillende rassen in de kooien die nog geveild moesten worden. Ze wilde iets bijzonders, geen saaie elf maar iets unieks wat je niet elke dag zag. Het... 'ding' op het podium was bijzonder. Dat kon ze wel horen aan alle boden.
“Die wil ik hebben, pap, die nu geveild wordt,” en met haar beruchte puppyoogjes keek ze hem aan. “Pleaseee? Ik zal er zuinig op zijn.”
“Ga je mee naar de markt, liefje? Je moeder heeft om meer hulp in het huishouden gevraagd en we willen haar niet laten wachten, toch?”
Opgewonden sprong Zoë op om haar bontjas te pakken, niet omdat het koud was maar omdat ze hem zo mooi vond, en het was belangrijk om er goed uit te zien.
Ze vond het altijd leuk, om naar alle verschillende wezens te kijken. Wel van een afstandje natuurlijk, want ze wilde niet vermoord worden of zo. Dat ze slecht behandeld werden, tja, dan hadden ze gewoon iets fout gedaan en was dit hun straf. Dat had haar familie haar altijd verteld als ze vroeg waarom die wezens niet in net zulke mooie huizen woonden als zij. Het klonk aannemelijk. Boontje komt om zijn loontje.
Het was niet zo ver van hun huis naar het plein waarop de 'slavenmarkt' werd gehouden, dus liet haar vader de auto staan.
“... honderd...” Het geschreeuw was in de verste verte al te horen en het duurde dus niet lang of ze waren op hun bestemming aangekomen.
“Jij mag er ook wel eentje uitkiezen, schat, als dienstmeisje die je dan overal mee naar toe kan nemen,” stelde haar vader voor, en met een stralende glimlach keek Zoë hem aan. “Oh, dankjewel!” Ze gaf hem een knuffel. Dan kon ze al die rotklusjes op haar toekomstige dienstmeid afschuiven.
Enthousiast keek ze om zich heen, naar de verschillende rassen in de kooien die nog geveild moesten worden. Ze wilde iets bijzonders, geen saaie elf maar iets unieks wat je niet elke dag zag. Het... 'ding' op het podium was bijzonder. Dat kon ze wel horen aan alle boden.
“Die wil ik hebben, pap, die nu geveild wordt,” en met haar beruchte puppyoogjes keek ze hem aan. “Pleaseee? Ik zal er zuinig op zijn.”
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Alona
Ze bond haar lange blonde haren in een elegante staart en verwisselde de kleren die ze met het optreden gedragen had om voor iets comfortabelers, namelijk een loszittend, donerblauw haltertopje en een dunne, zwarte trainingsbroek met neonblauwe accenten.
Het publiek was enthousiast geweest. Goed, de meesten waren mannen van over de veertig geweest, maar het deed er niet toe; ze waren enthousiast geweest en Alona had een hoop geld binnengehaald waar ze een aardig deel zelf van zou mogen houden.
Ze liep de kleedkamer uit, naar buiten, om tegen de muur leunend een sigaretje te gaan staan roken.
Ze was vrijer dan veel andere fantasywezens; ze was geen slaaf maar eerder een werknemer. Goed, een die in een smerig appartement sliep en geld verdiende met haar lijf, maar het kon altijd erger; ze was danseres, geen hoer. Ze gebruikte haar soepele lichaam om shows neer te zetten, niet om haar benen te spreiden voor wie ervoor betaalde.
Dat de meeste wezens die eigendom van mensen waren vaak wel onder betere omstandigheden leefden omdat hun eigenaars vaak rijk waren was iets waar Alona zich van bewust was, maar ze was blij met de hoeveelheid vrijheid die ze had. Ze was trots. Ze had dan wellicht niet veel, maar toch was ze trots. En ze gedroeg zich zonder meer arrogant. Ze hield zichzelf graag voor dat ze beter was. Beter dan die wezens, dan de mensen die ze kochten.
Alona's gebrek aan kennis over zichzelf zorgde ervoor dat ze dat ergens anders mee opvulde, namelijk lege arrogantie. Het maakte haar hongerig naar macht en moeilijk in omgang. Veel mensen keken naar haar op in de hoop haar vriendelijkheid te krijgen. Het werkte niet. Alona deed niet aan vriendschap; ze deed aan onderdanen. Op een dag was zij hier de baas en ving zij het meeste geld.
Riot
Hij leunde verveeld tegen een muur. De brede, maar vervallen straat waarin hij stond was leeg, op een enkele junk na, maar die lui lieten hem met rust; je kon zo zien dat Riot geen rode cent te makken had. Hij droeg een meerdere malen verstelde spijkerbroek die bij zowel de linker als de rechterknie opengescheurd was en die bij de ene heup al op de naad weer los begon te raken. Daar op doreg hij een vaal shirt dat eens zwart was geweest, maar dat nu eerder in de richting ging van grijsbruin. Op de rug zat een grote scheur en het ding was ruimschoots bevlekt met vet, bloed, zweet en ander vuil. Riot wist inmiddels niet beter. Hij had bijna niets, maar wist te overleven. Hij was taai en sterk en had een vrij sterke wil, die hem ervan weerhield op te geven. Hij zette zich af van de muur met een in een oude gymschoen gehulde voet en slofte de straat uit. Het was zo 's nachts aangenaam koel en hij schoof, voor zijn doen haast ontspannen, zijn handen in zijn zakken.
Riot was zonder meer paranoide te noemen. Gebeurtenissen in zijn leven hadden ervoor gezorgd dat zijn vertrouwen in de mensen om hem heen een enorme klap had gekregen die eigenlijk nooit echt was hersteld. Hij was iemand met een gebruiksaanwijzing. In zijn hart best een goed mens, maar ontoegankelijk en onbereikbaar, behalve voor een handjevol mensen dat wist hoe ze hem moesten benaderen.
Ook lichamelijk was Riot beschadigd, wat weer met het geestelijke deel in verband stond. Hij werd dan ook niet graag aangeraakt, zeker niet door vreemden. het maakte hem nog afstandelijker.
Hij kwam uit op een plein waar hij op een bankje ging zitten. Zijn maag maakte een geluidje en hij beet op zijn onderlip. Ja, hij had honger. Tot voorkort had hij, hoe onwaarschijnlijk het ook klonk, een bijbaantje gehad bij een oud bejaardentehuis dat weinig te besteden had. Nu konden ze hem niet meer betalen en moest hij op een andere manier zien te overleven. Het werk was eigenlijk zowaar leuk geweest, bedacht de jongen, die normaal gesproken geen bevelen aannam, zich met een wrang gevoel.
Ze bond haar lange blonde haren in een elegante staart en verwisselde de kleren die ze met het optreden gedragen had om voor iets comfortabelers, namelijk een loszittend, donerblauw haltertopje en een dunne, zwarte trainingsbroek met neonblauwe accenten.
Het publiek was enthousiast geweest. Goed, de meesten waren mannen van over de veertig geweest, maar het deed er niet toe; ze waren enthousiast geweest en Alona had een hoop geld binnengehaald waar ze een aardig deel zelf van zou mogen houden.
Ze liep de kleedkamer uit, naar buiten, om tegen de muur leunend een sigaretje te gaan staan roken.
Ze was vrijer dan veel andere fantasywezens; ze was geen slaaf maar eerder een werknemer. Goed, een die in een smerig appartement sliep en geld verdiende met haar lijf, maar het kon altijd erger; ze was danseres, geen hoer. Ze gebruikte haar soepele lichaam om shows neer te zetten, niet om haar benen te spreiden voor wie ervoor betaalde.
Dat de meeste wezens die eigendom van mensen waren vaak wel onder betere omstandigheden leefden omdat hun eigenaars vaak rijk waren was iets waar Alona zich van bewust was, maar ze was blij met de hoeveelheid vrijheid die ze had. Ze was trots. Ze had dan wellicht niet veel, maar toch was ze trots. En ze gedroeg zich zonder meer arrogant. Ze hield zichzelf graag voor dat ze beter was. Beter dan die wezens, dan de mensen die ze kochten.
Alona's gebrek aan kennis over zichzelf zorgde ervoor dat ze dat ergens anders mee opvulde, namelijk lege arrogantie. Het maakte haar hongerig naar macht en moeilijk in omgang. Veel mensen keken naar haar op in de hoop haar vriendelijkheid te krijgen. Het werkte niet. Alona deed niet aan vriendschap; ze deed aan onderdanen. Op een dag was zij hier de baas en ving zij het meeste geld.
Riot
Hij leunde verveeld tegen een muur. De brede, maar vervallen straat waarin hij stond was leeg, op een enkele junk na, maar die lui lieten hem met rust; je kon zo zien dat Riot geen rode cent te makken had. Hij droeg een meerdere malen verstelde spijkerbroek die bij zowel de linker als de rechterknie opengescheurd was en die bij de ene heup al op de naad weer los begon te raken. Daar op doreg hij een vaal shirt dat eens zwart was geweest, maar dat nu eerder in de richting ging van grijsbruin. Op de rug zat een grote scheur en het ding was ruimschoots bevlekt met vet, bloed, zweet en ander vuil. Riot wist inmiddels niet beter. Hij had bijna niets, maar wist te overleven. Hij was taai en sterk en had een vrij sterke wil, die hem ervan weerhield op te geven. Hij zette zich af van de muur met een in een oude gymschoen gehulde voet en slofte de straat uit. Het was zo 's nachts aangenaam koel en hij schoof, voor zijn doen haast ontspannen, zijn handen in zijn zakken.
Riot was zonder meer paranoide te noemen. Gebeurtenissen in zijn leven hadden ervoor gezorgd dat zijn vertrouwen in de mensen om hem heen een enorme klap had gekregen die eigenlijk nooit echt was hersteld. Hij was iemand met een gebruiksaanwijzing. In zijn hart best een goed mens, maar ontoegankelijk en onbereikbaar, behalve voor een handjevol mensen dat wist hoe ze hem moesten benaderen.
Ook lichamelijk was Riot beschadigd, wat weer met het geestelijke deel in verband stond. Hij werd dan ook niet graag aangeraakt, zeker niet door vreemden. het maakte hem nog afstandelijker.
Hij kwam uit op een plein waar hij op een bankje ging zitten. Zijn maag maakte een geluidje en hij beet op zijn onderlip. Ja, hij had honger. Tot voorkort had hij, hoe onwaarschijnlijk het ook klonk, een bijbaantje gehad bij een oud bejaardentehuis dat weinig te besteden had. Nu konden ze hem niet meer betalen en moest hij op een andere manier zien te overleven. Het werk was eigenlijk zowaar leuk geweest, bedacht de jongen, die normaal gesproken geen bevelen aannam, zich met een wrang gevoel.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Kotaro
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 110
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 17:15
Pink Diamond:
Zijn ogen zochten naar iets leuks om te doen, maar het was moeilijk om te vinden. Hij had al zijn make-up nog op en zijn fel gekleurde jasje loog er niet om. Hij was ervoor entertainment en sommige keken hem ook geïnteresseerd aan. Maar hij vond dat juist leek, hij wilde net op een meisje af stappen toen er iemand tegen hem aan botste.
"Wie ben ik?" Vroeg PD met een glimlach. Hij kende haar vaag, maar hij probeerde dan ook zo min mogelijk mensen terug te herkennen, dat maakte alles een stuk leuker. Al kende hij sommige, vooral zijn eigenaar... Die zorgde ervoor dat hij in de kleedkamer moest slapen, want vampiers sliepen toch bijna nooit....
Ava:
Ze hoorde cijfers, teveel cijfers... Ze wist niet eens hoeveel het er waren en wat ze ermee bedoelde. Ava wist enkel dat ze weg wilde, haar ogen stonden angstig, terwijl ze een ketting om haar poot klikte. Dit zorgde ervoor dat ze voor enkele seconde bleef staan. Een schelle schreeuw kwam uit haar keel toen iemand op haar staart ging staan en toen ze om keek zag ze enkel een man met een gemene grijns.
"Kom op mensen, ze heeft een stem en ze heeft vanuit zichzelf geen magie. Dit zorgt ervoor dat je geen dure pillen hoeft aan te schaffen." Sommige mensen leken blij om dat te horen, maar Ava had haar staart tussen haar handen genomen doordat deze pijn deed en voor de steun.
(Eigenlijk weet nietmand zijn naam Chev, dat is ook de rede dat ik die niet gebruik en ik heb er Takeru van gemaakt X3(Nog voor dat het hele rpg begon:P)
Zijn ogen zochten naar iets leuks om te doen, maar het was moeilijk om te vinden. Hij had al zijn make-up nog op en zijn fel gekleurde jasje loog er niet om. Hij was ervoor entertainment en sommige keken hem ook geïnteresseerd aan. Maar hij vond dat juist leek, hij wilde net op een meisje af stappen toen er iemand tegen hem aan botste.
"Wie ben ik?" Vroeg PD met een glimlach. Hij kende haar vaag, maar hij probeerde dan ook zo min mogelijk mensen terug te herkennen, dat maakte alles een stuk leuker. Al kende hij sommige, vooral zijn eigenaar... Die zorgde ervoor dat hij in de kleedkamer moest slapen, want vampiers sliepen toch bijna nooit....
Ava:
Ze hoorde cijfers, teveel cijfers... Ze wist niet eens hoeveel het er waren en wat ze ermee bedoelde. Ava wist enkel dat ze weg wilde, haar ogen stonden angstig, terwijl ze een ketting om haar poot klikte. Dit zorgde ervoor dat ze voor enkele seconde bleef staan. Een schelle schreeuw kwam uit haar keel toen iemand op haar staart ging staan en toen ze om keek zag ze enkel een man met een gemene grijns.
"Kom op mensen, ze heeft een stem en ze heeft vanuit zichzelf geen magie. Dit zorgt ervoor dat je geen dure pillen hoeft aan te schaffen." Sommige mensen leken blij om dat te horen, maar Ava had haar staart tussen haar handen genomen doordat deze pijn deed en voor de steun.
(Eigenlijk weet nietmand zijn naam Chev, dat is ook de rede dat ik die niet gebruik en ik heb er Takeru van gemaakt X3(Nog voor dat het hele rpg begon:P)
-
xchevjex
- Admin
- Berichten: 6776
- Lid geworden op: 18 jun 2012, 17:25
(aha xDD kehj ;D)
"nehj laat maar" zijn verschijning was niet te missen, nooit.. z'n felgekleurde kleren kon je al van veraf zien en de laag make-up op zijn gezicht... tsja, das was nou eenmaal hem... je kon hem er aan herkennen.
"wat doe je hier eigenlijk? heb je niet wat beters te doen?" t maakte me neit heel er veel uit dat hij me neit herkende, volgens mij kende hij me wel, ik kende hem in ieder geval ;volgens mij kende iedereen hem wel, niet dat dat iets goeds was.....
"nehj laat maar" zijn verschijning was niet te missen, nooit.. z'n felgekleurde kleren kon je al van veraf zien en de laag make-up op zijn gezicht... tsja, das was nou eenmaal hem... je kon hem er aan herkennen.
"wat doe je hier eigenlijk? heb je niet wat beters te doen?" t maakte me neit heel er veel uit dat hij me neit herkende, volgens mij kende hij me wel, ik kende hem in ieder geval ;volgens mij kende iedereen hem wel, niet dat dat iets goeds was.....
trust in yourself and what you can and stop being jealous, cause you will never be like someone else
-
Katje
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 489
- Lid geworden op: 03 apr 2013, 20:35
Ras: Human
Naam: Chrissy Patrol (Eigenlijk heet ze Belinda, maar dat is een rotnaam...)
Leeftijd: 17
Innerlijk: Chrissy is een zelfverzekerd figuur, niet bang om dan ook maar iets te doen. Ze is gewelddadig, dealt in drugs, werkt als prostitué en is echt niet bang om haar mond open te trekken. Alles wat ze doet is toneel en ze probeert geheim te houden dat ze daadkrachtig en sterk is. Niemand komt aan haar. Niemand komt aan haar geheim...
Uiterlijk: Klikklik
Achtergrond: Haar verleden heeft de nodige sporen achtergelaten. Maar haar verleden houdt ze met een hartgrondige koppigheid geheim.
Extra: Ze vertrouwt nauwelijks iemand. Je bent geen vriend van haar, slechts een collega.
Naam: Chrissy Patrol (Eigenlijk heet ze Belinda, maar dat is een rotnaam...)
Leeftijd: 17
Innerlijk: Chrissy is een zelfverzekerd figuur, niet bang om dan ook maar iets te doen. Ze is gewelddadig, dealt in drugs, werkt als prostitué en is echt niet bang om haar mond open te trekken. Alles wat ze doet is toneel en ze probeert geheim te houden dat ze daadkrachtig en sterk is. Niemand komt aan haar. Niemand komt aan haar geheim...
Uiterlijk: Klikklik
Achtergrond: Haar verleden heeft de nodige sporen achtergelaten. Maar haar verleden houdt ze met een hartgrondige koppigheid geheim.
Extra: Ze vertrouwt nauwelijks iemand. Je bent geen vriend van haar, slechts een collega.
Don't be too puss(led). I'm still the Shimeji-girl. ~ Kawaii
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Zoë
Terwijl haar vader met een kritische blik naar het wezen op het podium keek, wiegde ze ongeduldig met haar lichaam heen en weer. Ze wilde het gewoon hebben, punt. Het duurde haar te lang.
Een man stapte expres op het wezen haar staart en Zoë keek ernaar, met een pokerface. Ze had wel ergere dingen gezien. Maar ze hadden het stuk voor stuk verdiend, allemaal.
“Kom op mensen, ze heeft een stem en ze heeft vanuit zichzelf geen magie. Dit zorgt ervoor dat je geen dure pillen aan hoeft te schaffen.” Opgewekt keek Zoë's vader haar aan.
“Geregeld, ik zal haar voor je kopen, lieverd,” glimlachte hij en stak zijn hand op. “Vierhonderd!”
“Eenmaal... andermaal... verkocht aan die meneer daar!” Grijnzend keek Zoë naar het meisje op het podium. Vanaf nu was het háár eigendom.
Het volgende stuk werd al naar het podium gebracht, dus liep haar vader naar voren om haar toekomstige dienstmeisje te halen. Een paar mensen keken er jaloers naar. Poe, ze moesten niet spotten met haar familie.
“Zo, vanaf nu ben je van mij,” deelde ze het wezen mee zodra die gearriveerd was en keek op het naambordje om haar nek. Ava stond erop. “Ava. Hmm, vooruit, omdat ik het een leuke naam vind, mag je hem houden. Maar nu, hop, met mij mee! Papa gaat nog even voor iemand anders kijken dus gaan wij alvast naar huis toe. En waag het niet me te vermoorden! Dan wordt hij boos op je!” Zonder op antwoord te wachten, greep ze Ava's pols vast en sleurde haar half mee in de richting van hun huis.
Terwijl haar vader met een kritische blik naar het wezen op het podium keek, wiegde ze ongeduldig met haar lichaam heen en weer. Ze wilde het gewoon hebben, punt. Het duurde haar te lang.
Een man stapte expres op het wezen haar staart en Zoë keek ernaar, met een pokerface. Ze had wel ergere dingen gezien. Maar ze hadden het stuk voor stuk verdiend, allemaal.
“Kom op mensen, ze heeft een stem en ze heeft vanuit zichzelf geen magie. Dit zorgt ervoor dat je geen dure pillen aan hoeft te schaffen.” Opgewekt keek Zoë's vader haar aan.
“Geregeld, ik zal haar voor je kopen, lieverd,” glimlachte hij en stak zijn hand op. “Vierhonderd!”
“Eenmaal... andermaal... verkocht aan die meneer daar!” Grijnzend keek Zoë naar het meisje op het podium. Vanaf nu was het háár eigendom.
Het volgende stuk werd al naar het podium gebracht, dus liep haar vader naar voren om haar toekomstige dienstmeisje te halen. Een paar mensen keken er jaloers naar. Poe, ze moesten niet spotten met haar familie.
“Zo, vanaf nu ben je van mij,” deelde ze het wezen mee zodra die gearriveerd was en keek op het naambordje om haar nek. Ava stond erop. “Ava. Hmm, vooruit, omdat ik het een leuke naam vind, mag je hem houden. Maar nu, hop, met mij mee! Papa gaat nog even voor iemand anders kijken dus gaan wij alvast naar huis toe. En waag het niet me te vermoorden! Dan wordt hij boos op je!” Zonder op antwoord te wachten, greep ze Ava's pols vast en sleurde haar half mee in de richting van hun huis.