Ik liep er op af maar dat was stom, het waren junks met wapens oftewel een soort van zombies in opleiding, Helemaal stoned maar dan nog net de capaciteiten van een mens.
"Sir give uuus joer wepons and we not shoot you", Niet geïntegreerde Junks ook goed.
"Tuurlijk kom ze maar halen ik ben moe" "Thanks s..." BAM! BAM!. alle 2 direct dood.
Ik schoot ze namelijk door de kop, wat ik overigens ook bij zombies deed, automatisme zeker.
Ik nam hun wapens in die godzijdank halfvol waren en pikte ook hun weed in.
Niet voor me zelf maar om te ruilen tegen drugsverslaafden.
Ik liep verder.
Let's kill tonight
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Wauw, way to get all grumpy xD Hilarious
Scott
Uruha.. Exotische naam. Scott glimlachte even mat. En of hij wist of ergens nog eten was. Hij haalde zijn schouders op.
"Geen idee." Aan zijn stem was het te horen; hij was afgemat.
Hij wilde nog iets zeggen toen hij gegil hoorde. Hij keek geschrokken op. Een gil om hulp. Hij had geen flauw idee waarom hij in actie kwam. Misschien was de angst van de onbekende wel iets waarin hij zichzelf herkende, of misschien was hij gewoon dapperder dan hij zelf doorhad.
Hij trof een meisje aan, in het nauw gedreven door een zombie. Zonder aarzelen hief hij de nu modderige SMG op, waarmee hij de zombie met zijn laatste kogels omlegde. Verbijsterd door zijn eigen moed liet hij, toen het wezen eenmaal levenloos op de straatstenen lag, de submachinegun zakken. Hij stapte aarzelend over het lijk heen.
"G-gaat het?" vroeg hij het meisje aarzelend; hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij aanmoest met de situatie. Uiteindelijk stak hij een hand naar haar uit, om haar overeind te helpen. Zijn donkere haar viel naar voren en hij schudde het haastig weg; sinds de zombies triggerde alles wat zijn zicht belemmerde een haastige reactie bij hem.
Ivey
Een broodmes en nul kogels. Zijzelf had er nog een paar en een honkbalknuppel.
"Should suffice," zei ze, iets luchtiger dan ze zich voelde. Toch maakte ze zich over wapens minder zorgen dan voedsel; als Pure iets als een hockeystick of ook een knuppel kon vinden zouden ze zich daar op zich wel mee kunnen verdedigen als de nood aan de man kwam, water was een heikeler punt. Ze beet op haar lip.
"Tijd om de aasgier uit te hangen, lijkt me."
Ze keek op toen een derde persoon, een onbekende stil kwam staan, hijgend en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Hai honey," groette ze luchtig. Dat dit degene was die voor Pure enkele zombies had omgelegd had ze niet meegekregen. Ze veegde een losgeraakte lok zwart haar achter haar oor.
"Makes three of us then, I guess," zei ze nuchter, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was; ze verspilde geen tijd aan onnodig verbaasd zijn.
"Ik stel voor dat we eerst eens wat supermarkten bij langs gaan, kijken of er nog iets over is. Hebben de eigenaren nu toch niet meer nodig," zei ze kalm.
Scott
Uruha.. Exotische naam. Scott glimlachte even mat. En of hij wist of ergens nog eten was. Hij haalde zijn schouders op.
"Geen idee." Aan zijn stem was het te horen; hij was afgemat.
Hij wilde nog iets zeggen toen hij gegil hoorde. Hij keek geschrokken op. Een gil om hulp. Hij had geen flauw idee waarom hij in actie kwam. Misschien was de angst van de onbekende wel iets waarin hij zichzelf herkende, of misschien was hij gewoon dapperder dan hij zelf doorhad.
Hij trof een meisje aan, in het nauw gedreven door een zombie. Zonder aarzelen hief hij de nu modderige SMG op, waarmee hij de zombie met zijn laatste kogels omlegde. Verbijsterd door zijn eigen moed liet hij, toen het wezen eenmaal levenloos op de straatstenen lag, de submachinegun zakken. Hij stapte aarzelend over het lijk heen.
"G-gaat het?" vroeg hij het meisje aarzelend; hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij aanmoest met de situatie. Uiteindelijk stak hij een hand naar haar uit, om haar overeind te helpen. Zijn donkere haar viel naar voren en hij schudde het haastig weg; sinds de zombies triggerde alles wat zijn zicht belemmerde een haastige reactie bij hem.
Ivey
Een broodmes en nul kogels. Zijzelf had er nog een paar en een honkbalknuppel.
"Should suffice," zei ze, iets luchtiger dan ze zich voelde. Toch maakte ze zich over wapens minder zorgen dan voedsel; als Pure iets als een hockeystick of ook een knuppel kon vinden zouden ze zich daar op zich wel mee kunnen verdedigen als de nood aan de man kwam, water was een heikeler punt. Ze beet op haar lip.
"Tijd om de aasgier uit te hangen, lijkt me."
Ze keek op toen een derde persoon, een onbekende stil kwam staan, hijgend en keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
"Hai honey," groette ze luchtig. Dat dit degene was die voor Pure enkele zombies had omgelegd had ze niet meegekregen. Ze veegde een losgeraakte lok zwart haar achter haar oor.
"Makes three of us then, I guess," zei ze nuchter, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was; ze verspilde geen tijd aan onnodig verbaasd zijn.
"Ik stel voor dat we eerst eens wat supermarkten bij langs gaan, kijken of er nog iets over is. Hebben de eigenaren nu toch niet meer nodig," zei ze kalm.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
xchevjex
- Admin
- Berichten: 6776
- Lid geworden op: 18 jun 2012, 17:25
ik drukte op een knopje waardoor mn stok weer inschoof en deed het in mn riem. ik zou m straks wel schoon maken. "hej" zei ik terug op haar begroeting. "that makes three of usthen i guess" zei ze. "you can count very well" zei ik glimlachend.
na haar voorstel knikte ik. "graag"
na haar voorstel knikte ik. "graag"
trust in yourself and what you can and stop being jealous, cause you will never be like someone else
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Zoë
Ze had de hoop dat iemand haar zou komen redden al opgegeven, toen er gehaaste voetstappen klonken en er even later een dode zombie voor haar neus lag. Nog half in shock staarde ze naar de groenige drab die eruit droop. Ze leefde nog. Ze leefde nog! Om de een of andere reden maakte deze constatering haar ongelooflijk blij.
Een paar schoenen stond voor haar stil en nerveus keek ze op, hopelijk had haar redder in nood goede bedoelingen anders was ze fxcked.
'G-gaat het?' Hij kwam een beetje onzeker over, maar ze kon het hem niet echt kwalijk nemen. Híj deed tenminste iets in plaats van zich te verstoppen. Misschien moest ze daar maar eens een voorbeeld aan nemen.
Ze deed een poging overeind te komen maar alles was stijf en het leek wel alsof de zwaartekracht opeens weg was met die duizeligheid. Dus pakte ze gretig de hand aan die naar haar uitgestoken werd en zocht zo snel mogelijk steun bij de container.
'Oh, godzijdank, godzijdank! Ik dacht dat ik dood ging,' kwam er half jankend uit. Ze was niet zo goed in het omgaan met stress, helemaal niet goed zelfs. En ook niet in doodsangsten uitstaan.
'Schiet me alsjeblieft niet neer,' smeekte ze, 'ik doe alles voor je, schiet me gewoon niet neer.' Het klonk zwak, laf en belachelijk maar op dit moment boeide het haar niet. Ze leefde nog en daar ging het om.
Ze had de hoop dat iemand haar zou komen redden al opgegeven, toen er gehaaste voetstappen klonken en er even later een dode zombie voor haar neus lag. Nog half in shock staarde ze naar de groenige drab die eruit droop. Ze leefde nog. Ze leefde nog! Om de een of andere reden maakte deze constatering haar ongelooflijk blij.
Een paar schoenen stond voor haar stil en nerveus keek ze op, hopelijk had haar redder in nood goede bedoelingen anders was ze fxcked.
'G-gaat het?' Hij kwam een beetje onzeker over, maar ze kon het hem niet echt kwalijk nemen. Híj deed tenminste iets in plaats van zich te verstoppen. Misschien moest ze daar maar eens een voorbeeld aan nemen.
Ze deed een poging overeind te komen maar alles was stijf en het leek wel alsof de zwaartekracht opeens weg was met die duizeligheid. Dus pakte ze gretig de hand aan die naar haar uitgestoken werd en zocht zo snel mogelijk steun bij de container.
'Oh, godzijdank, godzijdank! Ik dacht dat ik dood ging,' kwam er half jankend uit. Ze was niet zo goed in het omgaan met stress, helemaal niet goed zelfs. En ook niet in doodsangsten uitstaan.
'Schiet me alsjeblieft niet neer,' smeekte ze, 'ik doe alles voor je, schiet me gewoon niet neer.' Het klonk zwak, laf en belachelijk maar op dit moment boeide het haar niet. Ze leefde nog en daar ging het om.
-
Kotaro
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 110
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 17:15
Uruha:
Hij grijnsde kort door de jongen. Hij zag er zo slecht ui, natuurlijk wist Uruha ook wel dat hij er niet zo heel charmant uit zag. De make-up die hij ooit van zijn gezicht had proberen te halen zat nog lichtelijk onder zijn ogen en zijn haren zaten voor geen meter. Zijn kleding was vies en ook al probeerde hij overal kleding vandaan te halen, het was niet cool en daardoor had hij nu bebloede kleding. Toen hij daarover nadacht, leek het hem een slim plan om deze eens uit te wassen. Gewoon in een fontein, dan moest het enkel wel rustig zijn... Niet dat overal zombies rondliepen.
Een schreeuw deed hem doen opkijken en toen hij zag hoe de jongen reageerde kon hij enkel een glimlach op zijn gezicht tonen. De jongen leek toch meer te kunnen als dat hij op het begin had gedacht. Hij liep naar de jongen toe en klopte hem op de schouder.
"Goed gedaan, nu ben je helemaal kogelloos." Het eerste was gemeend en het tweede deel was meer als grapje bedoeld. Al was het echt, Uruha kon er niet teveel over in zitten. Ze moesten gewoon nieuwe zoeken, natuurlijk maakte hij zich zorgen om kogels. Maar om dat nu bij ieder pistool te doen wat op was? Nee, daar had de jongen geen zin in... Hij keek naar het meisje en zuchtte eens.
"In de hoek blijven zitten heeft geen nut." Sprak hij kalm, maar keek even ongeduldig om zich heen. Stil blijven staan in een straat vond hij niks. Hij hield het liever op gebouwen. Maar toen ze er dan ook uit kwam had hij spijt. Waarom bleef ze er niet gewoon in zitten.
"Oke, blijf maar in je hoek zitten." Sprak hij en legde zijn wijsvinger tegen zijn lippen als teken dat ze zachter moest zijn.
"We hebben geen kogels, ben maar niet bang." zei hij misschien wat bot, maar waarom deed ze dan ook zo overdreven?
Pure:
Ze zuchtte zacht, ze was alweer iets op adem gekomen. Al was het nog steeds niet zoals het hoorde. Toch was ze al blij zat dat er iemand was, er leefde nog iemand van hun groep! Al wist ze dat zij misschien de enige zou zijn, het leek haar niet dat vele het hadden overleefd. Met een simpele fout kon je het je leven al kosten en dat was iets waar ze zich toch soms wel eens zorgen om maakte.
"Tijd om de aasgier uit te hangen, lijkt me." Pure duwde zich af tegen de muur.
"Kom op dan, ik sterf aan alles wat mijn lichaam normaal wel binnen krijgt. Ik mis zelfs alcohol." Sprak ze en bij die gedachte wilde ze het eigenlijk houden. Alcohol, ze had zich in geen tijden weer eens gek kunnen drinken. Die zombies zaten overal, ze schrok van een derde persoon en keek haar even vragend aan. Wat deed zij hier eigenlijk? Ze had niet gezien wie haar had geholpen, dus had geen idee dat zij dat was geweest. Als ze er achter zou komen, was het helemaal een domper. Die knappe man die ze in haar hoofd had was vast ergens onder de grond te vinden. Maar toen Ivey besloot dat zij ook mee mocht, vond ze het goed. Als zij dacht dat het goed was, dan was het vast geen probleem.
"Supermarkten... Ik ben bang dat er niet veel meer ligt. Maar waarom ook niet, hebben we weer wat te doen." Sprak ze rustig en wees een straat in.
"Ik heb er daar een gezien." Meldde ze hen.
Hij grijnsde kort door de jongen. Hij zag er zo slecht ui, natuurlijk wist Uruha ook wel dat hij er niet zo heel charmant uit zag. De make-up die hij ooit van zijn gezicht had proberen te halen zat nog lichtelijk onder zijn ogen en zijn haren zaten voor geen meter. Zijn kleding was vies en ook al probeerde hij overal kleding vandaan te halen, het was niet cool en daardoor had hij nu bebloede kleding. Toen hij daarover nadacht, leek het hem een slim plan om deze eens uit te wassen. Gewoon in een fontein, dan moest het enkel wel rustig zijn... Niet dat overal zombies rondliepen.
Een schreeuw deed hem doen opkijken en toen hij zag hoe de jongen reageerde kon hij enkel een glimlach op zijn gezicht tonen. De jongen leek toch meer te kunnen als dat hij op het begin had gedacht. Hij liep naar de jongen toe en klopte hem op de schouder.
"Goed gedaan, nu ben je helemaal kogelloos." Het eerste was gemeend en het tweede deel was meer als grapje bedoeld. Al was het echt, Uruha kon er niet teveel over in zitten. Ze moesten gewoon nieuwe zoeken, natuurlijk maakte hij zich zorgen om kogels. Maar om dat nu bij ieder pistool te doen wat op was? Nee, daar had de jongen geen zin in... Hij keek naar het meisje en zuchtte eens.
"In de hoek blijven zitten heeft geen nut." Sprak hij kalm, maar keek even ongeduldig om zich heen. Stil blijven staan in een straat vond hij niks. Hij hield het liever op gebouwen. Maar toen ze er dan ook uit kwam had hij spijt. Waarom bleef ze er niet gewoon in zitten.
"Oke, blijf maar in je hoek zitten." Sprak hij en legde zijn wijsvinger tegen zijn lippen als teken dat ze zachter moest zijn.
"We hebben geen kogels, ben maar niet bang." zei hij misschien wat bot, maar waarom deed ze dan ook zo overdreven?
Pure:
Ze zuchtte zacht, ze was alweer iets op adem gekomen. Al was het nog steeds niet zoals het hoorde. Toch was ze al blij zat dat er iemand was, er leefde nog iemand van hun groep! Al wist ze dat zij misschien de enige zou zijn, het leek haar niet dat vele het hadden overleefd. Met een simpele fout kon je het je leven al kosten en dat was iets waar ze zich toch soms wel eens zorgen om maakte.
"Tijd om de aasgier uit te hangen, lijkt me." Pure duwde zich af tegen de muur.
"Kom op dan, ik sterf aan alles wat mijn lichaam normaal wel binnen krijgt. Ik mis zelfs alcohol." Sprak ze en bij die gedachte wilde ze het eigenlijk houden. Alcohol, ze had zich in geen tijden weer eens gek kunnen drinken. Die zombies zaten overal, ze schrok van een derde persoon en keek haar even vragend aan. Wat deed zij hier eigenlijk? Ze had niet gezien wie haar had geholpen, dus had geen idee dat zij dat was geweest. Als ze er achter zou komen, was het helemaal een domper. Die knappe man die ze in haar hoofd had was vast ergens onder de grond te vinden. Maar toen Ivey besloot dat zij ook mee mocht, vond ze het goed. Als zij dacht dat het goed was, dan was het vast geen probleem.
"Supermarkten... Ik ben bang dat er niet veel meer ligt. Maar waarom ook niet, hebben we weer wat te doen." Sprak ze rustig en wees een straat in.
"Ik heb er daar een gezien." Meldde ze hen.
-
xchevjex
- Admin
- Berichten: 6776
- Lid geworden op: 18 jun 2012, 17:25
-
Amroth
- Admin
- Berichten: 4815
- Lid geworden op: 25 mei 2012, 16:50
Ik zag een kiosk staan "Mooi zo, misschien wat voedsel" ik liep op de zaak af en sloeg de ruit in om vervolgens naar binnen te wandelen.
Wat tijdschriftjes en kranten, Snoep en een paar blikken frisdrank.
En per toeval ook een stel rugzakken mooizo, ik kon er wel eentje gebruiken om mijn buit in op te slaan.
Ik pakte een blikje opende het, Fanta niet mijn favoriet maar het was tenminste wat.
Ik zette het blikje neer na een paar fikse slokken en vulde mijn rugzak goed.
Ook nam ik een paar "I <3 LONDON" teddybeertjes mee, die konden nogal van pas komen.
Tevreden verliet ik de zaak maar al gauw stuitte ik op een horde zombies "Godsamme zoveel kogels heb ik niet..."
Wat tijdschriftjes en kranten, Snoep en een paar blikken frisdrank.
En per toeval ook een stel rugzakken mooizo, ik kon er wel eentje gebruiken om mijn buit in op te slaan.
Ik pakte een blikje opende het, Fanta niet mijn favoriet maar het was tenminste wat.
Ik zette het blikje neer na een paar fikse slokken en vulde mijn rugzak goed.
Ook nam ik een paar "I <3 LONDON" teddybeertjes mee, die konden nogal van pas komen.
Tevreden verliet ik de zaak maar al gauw stuitte ik op een horde zombies "Godsamme zoveel kogels heb ik niet..."
When you face difficult times, know that challenges are not sent to destroy you. They're sent to promote, increase and strengthen you.
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Zoë
Tot overmaat van ramp kwam er een andere vent aanlopen, die van het type dat Zoë meestal probeerde te ontwijken.
“Goed gedaan, nu ben je helemaal kogelloos,” zei hij tegen de ander, niet onvriendelijk. Vervolgens wendde hij zijn aandacht tot haar. Nerveus richtte ze haar blik op de grond.
“In de hoek blijven zitten heeft geen nut,” adviseerde hij haar op een kalme toon, en ze moest moeite doen om haar irritatie te verbergen. Alsof ze dát nog niet doorhad. Maar gaan snauwen zou haar ook niet verder helpen dus zweeg ze maar en wachtte tot er een magisch gat in de grond kwam waar ze doorheen kon zakken.
“Oké, blijf maar in de hoek zitten,” vervolgde de man snel waarna hij zijn wijsvinger tegen zijn lippen legde. Ze murmelde een paar laatste smeekbedes. Oh God, ze was zo verschrikkelijk bang.
“We hebben geen kogels, ben maar niet bang,” was de botte reactie en ze slikte. Dan nog konden ze haar in elkaar slaan. Misschien dat ze tegen haar redder nog kans maakte maar tegen die man niet. Hij moest minstens vijf jaar ouder zijn dan haar.
“Ik, ik ben gewoon zo blij dat jullie geen zombies zijn,” fluisterde ze, en slikte het zoveelste brok in haar keel weg. “Ik doe alles, laat me alsjeblieft niet in de steek.”
De hoop in de grond drukkend dat ze haar misschien niet in de steek zouden laten, – ze snapte best dat ze vrij nutteloos was in een gevecht maar dat wilde ze wel leren, als ze haar maar de kans gaven! – keek ze naar een punt tussen de twee in. Ze was nog steeds bang, ook al had de oudste gezegd dat hij haar niets zou doen.
Tot overmaat van ramp kwam er een andere vent aanlopen, die van het type dat Zoë meestal probeerde te ontwijken.
“Goed gedaan, nu ben je helemaal kogelloos,” zei hij tegen de ander, niet onvriendelijk. Vervolgens wendde hij zijn aandacht tot haar. Nerveus richtte ze haar blik op de grond.
“In de hoek blijven zitten heeft geen nut,” adviseerde hij haar op een kalme toon, en ze moest moeite doen om haar irritatie te verbergen. Alsof ze dát nog niet doorhad. Maar gaan snauwen zou haar ook niet verder helpen dus zweeg ze maar en wachtte tot er een magisch gat in de grond kwam waar ze doorheen kon zakken.
“Oké, blijf maar in de hoek zitten,” vervolgde de man snel waarna hij zijn wijsvinger tegen zijn lippen legde. Ze murmelde een paar laatste smeekbedes. Oh God, ze was zo verschrikkelijk bang.
“We hebben geen kogels, ben maar niet bang,” was de botte reactie en ze slikte. Dan nog konden ze haar in elkaar slaan. Misschien dat ze tegen haar redder nog kans maakte maar tegen die man niet. Hij moest minstens vijf jaar ouder zijn dan haar.
“Ik, ik ben gewoon zo blij dat jullie geen zombies zijn,” fluisterde ze, en slikte het zoveelste brok in haar keel weg. “Ik doe alles, laat me alsjeblieft niet in de steek.”
De hoop in de grond drukkend dat ze haar misschien niet in de steek zouden laten, – ze snapte best dat ze vrij nutteloos was in een gevecht maar dat wilde ze wel leren, als ze haar maar de kans gaven! – keek ze naar een punt tussen de twee in. Ze was nog steeds bang, ook al had de oudste gezegd dat hij haar niets zou doen.
-
Kotaro
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 110
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 17:15
Pure:
Ze keek verbaasd om en moest lachen om wat het meisje zei.
"You did what lil girl?" Vroeg ze haar en fronste haar wenkbrauwen. Wat moest dat voorstellen? Een bedreiging, of moest ze serieus dankjewel zeggen? Pure had tevens niet eens het idee waar dit over ging. hoezo moest ze haar bedanken? Pure had geen idee voor wat en dus ging ze ook niet zomaar dankjewel zeggen.
Uruha:
“Ik, ik ben gewoon zo blij dat jullie geen zombies zijn." Uruha zuchtte en rolde met zijn ogen. Hoe langer ze erover deed om uit die hoek te worden, hoe meer hun de kans hadden om een zombie te worden.
"Nog niet, schiet op want hoe langer we op een plek blijven hoe eerder we gepakt worden." Hij deed een stap naar achter en bekeek de omgeving, in de verte waren wat zombies te zien, maar binnen nu en vijftien meter was er geen, iets wat positief was.
“Ik doe alles, laat me alsjeblieft niet in de steek.” Die zin zorgde ervoor dat hij haar vreemd aankeek.
"Mooi, we doen het met haar en laten haar gaan op een vervelende situatie. Dan hebben we meer kans om te overleven." Sprak hij tegen de jongen, maar ergens wist hij al dat dit ervoor ging zorgen dat ze niet echt blij van hem werden. Maar hij had gewoon geen zin om zo zielig te doen over zulke onzin.
Ze keek verbaasd om en moest lachen om wat het meisje zei.
"You did what lil girl?" Vroeg ze haar en fronste haar wenkbrauwen. Wat moest dat voorstellen? Een bedreiging, of moest ze serieus dankjewel zeggen? Pure had tevens niet eens het idee waar dit over ging. hoezo moest ze haar bedanken? Pure had geen idee voor wat en dus ging ze ook niet zomaar dankjewel zeggen.
Uruha:
“Ik, ik ben gewoon zo blij dat jullie geen zombies zijn." Uruha zuchtte en rolde met zijn ogen. Hoe langer ze erover deed om uit die hoek te worden, hoe meer hun de kans hadden om een zombie te worden.
"Nog niet, schiet op want hoe langer we op een plek blijven hoe eerder we gepakt worden." Hij deed een stap naar achter en bekeek de omgeving, in de verte waren wat zombies te zien, maar binnen nu en vijftien meter was er geen, iets wat positief was.
“Ik doe alles, laat me alsjeblieft niet in de steek.” Die zin zorgde ervoor dat hij haar vreemd aankeek.
"Mooi, we doen het met haar en laten haar gaan op een vervelende situatie. Dan hebben we meer kans om te overleven." Sprak hij tegen de jongen, maar ergens wist hij al dat dit ervoor ging zorgen dat ze niet echt blij van hem werden. Maar hij had gewoon geen zin om zo zielig te doen over zulke onzin.
-
xchevjex
- Admin
- Berichten: 6776
- Lid geworden op: 18 jun 2012, 17:25
"gggrrrrrr"
'hou je in shay' dacht ze bij zich zelf. 'ze had het gweoon neit door, rustig'
ik leip achter ze aan ook nog hopend dat de roze harige (ik heb nx te zeggen xD mijn character ook xD) zou bedenken dat als ik er neit was ze nu in ieder geval niet meer levend was
'hou je in shay' dacht ze bij zich zelf. 'ze had het gweoon neit door, rustig'
ik leip achter ze aan ook nog hopend dat de roze harige (ik heb nx te zeggen xD mijn character ook xD) zou bedenken dat als ik er neit was ze nu in ieder geval niet meer levend was
trust in yourself and what you can and stop being jealous, cause you will never be like someone else