Ivey
"Are we going or not..."
Ivey zuchtte licht. "No sweetie, I was planning on striking root here and wait until something undead hops by to pull out my intestines," zei ze onverschillig.
Pure keek haar aan en stelde ongeveer hetzelfde voor, maar dan wat minder ongeduldig en een tikje beschaafder. Ze zag de zombies nu ook. Gaan was inderdaad geen gek idee, constateerde ze laconiek.
Ze knikte. "Yah, let's go," zei ze schouderophalend. Ze liep weer verder.
Er schoot iets op een mountainbike voorbij dat zich omdraaide en weer naar hen toe kwam. Ivey keek de jongen met een mengeling van amusement en lichte verbazing aan.
"Is er iets honey?" vroeg ze hem, niet onvriendelijk, zonder stil te staan. Hij had een fiets, hij hield hen wel bij, leek haar zo.
In de verte zag ze iets wat op gedoofde neonletters leek en ze grijnsde, waarna ze sneller begon te lopen.
"Pure?" Ze keek naar het rozeharige meisje. "Heb jij nog iets van een werkende telefoon? de mijne is leeg," zei ze nuchter. Ze vroeg het Pure gezien de aard van de nummers die ze wilde bellen en als Pure nog een telefoon had, had Ivey het idee dat die daar ook nog wel eens in zouden kunnen staan als ze mazzel had.
Scott
“N-nee, ik heb geen idee hoe zo'n ding werkt. Het spijt me, ik weet het echt niet. M-maar ik wil, ik bedoel, ik kan het wel leren, toch? Ik zal echt mijn best doen.”
Scott wierp een korte blik op Uruha die verried dat de jongen niet echt zeker was van zijn zaak; zeker nu hij samen met andere was en ineens niet meer alleen de beslissingen nam wist hij zich niet echt raad met zijn houding. Hij schraapte zijn kerel. het meisje zei nog iets, stelde zich voor als Zoe en reikte hem een wapen aan dat echter door Uruha onderschept werd.
"Hey!" het kwam er een heel stuk minder krachtig uit dan Scott had gehoopt. Hij deed onder voor de man, wist hij. Het voelde niet aangenaam, maar hij wist ook dat hij weinig kans had dat te veranderen, mede omdat hij een hekel aan conflict had.
"Eh, Ik ben Scott," zei hij daarom maar tegen Zoe en hij stak zijn hand naar haar uit.
Uruha schoot. Scott zag zombies. De zombies zagen hen. Scott zei iets heel onbeleefds.
"Willen jullie nog kennis maken? Of gaan we rennen voordat ze ons hebben?" Uruha's woorden hadden een halve seconde nodig om door te dringen. Toen slikte Scott.
"Run like a motherfucker," bracht hij uiteindelijk zachtjes uit. Voor hij besefte wat hij deed had hij Zoe's pols gepakt en trok hij haar mee, rennend. Hij wist heus wel dat ze vermoedelijk prima in staat was zelf te lopen en dit was dan ook niet denigrerend bedoeld.Het was meer dat zelfs een ietwat nerveus aangelegd emojochie als Scott morelen had en zonder meer om mensen gaf, zeker als die zojuist behoorlijk bang waren geweest, iets waarin hij zich goed kon verplaatsen.
Let's kill tonight
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Amroth
- Admin
- Berichten: 4815
- Lid geworden op: 25 mei 2012, 16:50
Ik haalde haar in en stopte voor der neus, ik was nogal verlegen maar ik probeerde het te zeggen en dat ging dan ook niet helemaal gladjes want dit was tegen mijn natuur in " euh Ik heb een deal, in ruil voor wat snacks en frisdrank helpen jullie me mee om het politiebureau leeg te roven er zit vast meer dan genoeg aan wapens en munitie" 'Was dat nou zo moeilijk Jake' dacht ik bij me zelf. met een vragende blik wachtte ik op het antwoord.
When you face difficult times, know that challenges are not sent to destroy you. They're sent to promote, increase and strengthen you.
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Ivey
Ze schoot in de lach. "Beroven? Je dacht dat daar nog iemand in leven was? Maar heck, waarom niet? Al heb ik liever een groot deel van de munitie dan frisdrank en snacks; daar komen we zelf wel aan."
Ze stemde zo snel in omdat het een goed idee was; als nog niemand hen voor was geweest in ieder geval. En ze had geen moraal die haar tegen hield.
Ze nam de jongen op. Ze vroeg zich af hoe een verlegen persoon als hij van nu ging zijn bij wat mogelijk een overval zou worden, maar ach, zij en Pure hadden dit soort dingen vaker gedaan dus het maakte niet uit; zelfs met hun tweeen zou het namelijk wel zijn gelukt, al hadden ze normaal gesproken wel meer vuurkracht bij zich als ze zoiets deden.
Ze schoot in de lach. "Beroven? Je dacht dat daar nog iemand in leven was? Maar heck, waarom niet? Al heb ik liever een groot deel van de munitie dan frisdrank en snacks; daar komen we zelf wel aan."
Ze stemde zo snel in omdat het een goed idee was; als nog niemand hen voor was geweest in ieder geval. En ze had geen moraal die haar tegen hield.
Ze nam de jongen op. Ze vroeg zich af hoe een verlegen persoon als hij van nu ging zijn bij wat mogelijk een overval zou worden, maar ach, zij en Pure hadden dit soort dingen vaker gedaan dus het maakte niet uit; zelfs met hun tweeen zou het namelijk wel zijn gelukt, al hadden ze normaal gesproken wel meer vuurkracht bij zich als ze zoiets deden.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Strepenzebra
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 213
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:14
Zoë
Onbeschoft trok de man het pistool uit haar handen en ze onderdrukte de neiging om te gaan vloeken. Dat zou zombies aantrekken en ze wilde niet dat hij nog bozer op haar werd.
“Hey!” kwam er wat zwakjes uit. De jongen leek ook niet helemaal op zijn gemak, en hij keek een beetje aarzelend naar de man. Die was duidelijk de baas; geen van beiden konden ze tegen hem op. Misschien wilde Zoë dat ook wel niet; als hij haar maar niet doodschoot, was ze al tevreden, en hij zag er best uit als een leidertype, in tegenstelling to die ander. Die was aardiger maar veel minder zelfverzekerd.
“Eh, ik ben Scott,” stelde de jongen zich voor en hij stak zijn hand naar haar uit. Het voelde bizar aan, alsof er niets aan de hand was en dit gewoon een sollicitatiegesprek was of zo. Puur het feit dat hij zijn hánd nog uitstak. Ze pakte hem aarzelend aan.
Plotseling klonk er een schot en verward keek ze de naamloze man aan. Hij ging tegen haar zeuren dat ze stil moest zijn maar zelf ging hij ondertussen wel random schieten en kogels verspillen! Zombies kwamen uit alle hoeken en ze slikte. Was die vent gek of zo?!
“Willen jullie nog kennis maken? Of gaan we rennen voordat ze ons hebben?” Rennen als het even kan, antwoordde Zoë in gedachten. Shit, die dingen waren echt eng.
“Run like a motherfucker,” hoorde ze Scott zachtjes mompelen en voordat ze het wist, greep hij haar pols vast en trok haar al rennende mee, haar geen andere keuze latend dan mee te rennen. Of ze kon in een zombie veranderen maar daar had ze eigenlijk niet zo'n zin in. Voor het eerst was ze blij dat haar moeder haar geforceerd had om, een paar weken voor de zombieuitbraak, iets aan haar conditie te gaan doen. Die was nog steeds niet perfect maar ze liep tenminste niet al na een paar centimeter te hijgen. Haar moeder zou nu wel een van de talloze zombies zijn, net zoals haar vader en de rest van de familie. Ze zou ze nooit meer zien en eigenlijk wilde ze dat ook niet, want dan zou ze ze moeten neerschieten en ze wist niet zeker of ze dat zou kunnen. Nee, Zoë, laat je niet afleiden nu! Je bent nog steeds in levensgevaar!
Onbeschoft trok de man het pistool uit haar handen en ze onderdrukte de neiging om te gaan vloeken. Dat zou zombies aantrekken en ze wilde niet dat hij nog bozer op haar werd.
“Hey!” kwam er wat zwakjes uit. De jongen leek ook niet helemaal op zijn gemak, en hij keek een beetje aarzelend naar de man. Die was duidelijk de baas; geen van beiden konden ze tegen hem op. Misschien wilde Zoë dat ook wel niet; als hij haar maar niet doodschoot, was ze al tevreden, en hij zag er best uit als een leidertype, in tegenstelling to die ander. Die was aardiger maar veel minder zelfverzekerd.
“Eh, ik ben Scott,” stelde de jongen zich voor en hij stak zijn hand naar haar uit. Het voelde bizar aan, alsof er niets aan de hand was en dit gewoon een sollicitatiegesprek was of zo. Puur het feit dat hij zijn hánd nog uitstak. Ze pakte hem aarzelend aan.
Plotseling klonk er een schot en verward keek ze de naamloze man aan. Hij ging tegen haar zeuren dat ze stil moest zijn maar zelf ging hij ondertussen wel random schieten en kogels verspillen! Zombies kwamen uit alle hoeken en ze slikte. Was die vent gek of zo?!
“Willen jullie nog kennis maken? Of gaan we rennen voordat ze ons hebben?” Rennen als het even kan, antwoordde Zoë in gedachten. Shit, die dingen waren echt eng.
“Run like a motherfucker,” hoorde ze Scott zachtjes mompelen en voordat ze het wist, greep hij haar pols vast en trok haar al rennende mee, haar geen andere keuze latend dan mee te rennen. Of ze kon in een zombie veranderen maar daar had ze eigenlijk niet zo'n zin in. Voor het eerst was ze blij dat haar moeder haar geforceerd had om, een paar weken voor de zombieuitbraak, iets aan haar conditie te gaan doen. Die was nog steeds niet perfect maar ze liep tenminste niet al na een paar centimeter te hijgen. Haar moeder zou nu wel een van de talloze zombies zijn, net zoals haar vader en de rest van de familie. Ze zou ze nooit meer zien en eigenlijk wilde ze dat ook niet, want dan zou ze ze moeten neerschieten en ze wist niet zeker of ze dat zou kunnen. Nee, Zoë, laat je niet afleiden nu! Je bent nog steeds in levensgevaar!
-
Amroth
- Admin
- Berichten: 4815
- Lid geworden op: 25 mei 2012, 16:50
"Ach beroven ik bedoel leegroven jeweetwatikbedoel..." ik nam de 3 in het kort op, ze leken me betrouwbaar niet van die mensen waarbij je direct denkt 'Die snijdt je keel door bij het verdelen van de buit' "Iemand zin in wat spul om op kracht te komen?"
When you face difficult times, know that challenges are not sent to destroy you. They're sent to promote, increase and strengthen you.
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Ik wacht met reageren ff op Kotaro xD Also lol, hij vind Ivey er betrouwbaar uitzien xD Oh, hij komt er nog wel achter; she's ax crazy xD als iemand haar teveel irriteert krijgt deze zonder pardon een kogel door diens schedel. And she won't regret it.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Kotaro
- Voelt zich hier al thuis
- Berichten: 110
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 17:15
Pure:
Ze liep met Ivey mee, was blij dat er iemand was om te volgen. Ze kon zichzelf makkelijk redden, maar ze had dan teveel keuzes. Haar ogen zochten naar wapens, zombies en alles wat of van pas kon komen of juist een bedreiging vormde. Ze had het pistool nog in haar hand, ook al zaten er geen kogels in. Het voelde veiliger om hem in haar hand te hebben. Pure zei niks tegen de jongen, ook al zei Ivey dat misschien wel wat.
Toen ze haar naam hoorde keek ze enkel vragend naar Ivey, ze zou haar naam niet zeggen als er ze niks nodig had of een nieuw idee had. "Heb jij nog iets van een werkende telefoon? de mijne is leeg." Pure knikte en pakte haar telefoon om deze aan te zetten. Hij zat onder het zand, maar ze hoopte dat deze nog werkte. Ze typte de code in, zonder dat iemand deze kon zien. Ze was niet zozeer bang voor Ivey, maar een telefoon kon een hoopvol middel zijn voor sommige. Nu gaf Pure hem aan Ivey, zonder nieuwsgierig te vragen waarom. Ze wilde het misschien wel wat weten, maar zo graag dat ze het ging vragen? Nee, zo was ze niet.
"Je mag hem houden, al kun je hem beter uitzetten als je klaar bent." Zei ze met een knipoog en graaide nog wat uit haar zak om een extra batterij te overhandigen.
"Geen idee of deze vol is, maar het is iets." Ze had hem ergens gevonden, maar nog niet geprobeerd. Met dit gezegd te hebben keek ze naar de jongen, ze wist niet wat ze van zijn idee vond, maar het kon ermee door. Ze was er ergens van overtuigd dat ze niet in gebouwen moesten gaan zonder wapens. Maar toen Ivey zo snel instemde, liet ze enkel een kleine zucht tussen haar lippen ontsnappen.
Uruha:
De Aziatische man vond het te lang duren en ja, misschien was hij dan een klootzak. Maar ze wisten in ieder geval wel dat ze nu weg moesten, anders had hij hun vast nog vijf keer hebben kunnen vertellen om te kunnen vertrekken. In plaats van gelijk te rennen, wachtte hij eerst op hen. Tot zijn opluchting ging het vrij snel en nadat hij een hand door zijn haren had gestreken, volgde hij hen. Waar gingen ze naartoe? Geen idee en zelfs hem maakte het niks uit. Als ze op een plek kwamen waar minder zombies waren, vond hij het allemaal al goed. Hij zag een laag liggend dak met een grotere container ervoor en pakte nu de pols van Scott vast om hem mee te sleuren.
"Klimmen." Sprak hij vlug en maakte van zijn handen een kommetje om hem erop te helpen als dat nodig was. Hij mocht ook langs hem af gaan om zelf erop te klimmen. Maar ze stonden ze hoog en vanaf het lagere dak, konden ze op het hoofd dak komen en misschien zelf wel binnen.
Ze liep met Ivey mee, was blij dat er iemand was om te volgen. Ze kon zichzelf makkelijk redden, maar ze had dan teveel keuzes. Haar ogen zochten naar wapens, zombies en alles wat of van pas kon komen of juist een bedreiging vormde. Ze had het pistool nog in haar hand, ook al zaten er geen kogels in. Het voelde veiliger om hem in haar hand te hebben. Pure zei niks tegen de jongen, ook al zei Ivey dat misschien wel wat.
Toen ze haar naam hoorde keek ze enkel vragend naar Ivey, ze zou haar naam niet zeggen als er ze niks nodig had of een nieuw idee had. "Heb jij nog iets van een werkende telefoon? de mijne is leeg." Pure knikte en pakte haar telefoon om deze aan te zetten. Hij zat onder het zand, maar ze hoopte dat deze nog werkte. Ze typte de code in, zonder dat iemand deze kon zien. Ze was niet zozeer bang voor Ivey, maar een telefoon kon een hoopvol middel zijn voor sommige. Nu gaf Pure hem aan Ivey, zonder nieuwsgierig te vragen waarom. Ze wilde het misschien wel wat weten, maar zo graag dat ze het ging vragen? Nee, zo was ze niet.
"Je mag hem houden, al kun je hem beter uitzetten als je klaar bent." Zei ze met een knipoog en graaide nog wat uit haar zak om een extra batterij te overhandigen.
"Geen idee of deze vol is, maar het is iets." Ze had hem ergens gevonden, maar nog niet geprobeerd. Met dit gezegd te hebben keek ze naar de jongen, ze wist niet wat ze van zijn idee vond, maar het kon ermee door. Ze was er ergens van overtuigd dat ze niet in gebouwen moesten gaan zonder wapens. Maar toen Ivey zo snel instemde, liet ze enkel een kleine zucht tussen haar lippen ontsnappen.
Uruha:
De Aziatische man vond het te lang duren en ja, misschien was hij dan een klootzak. Maar ze wisten in ieder geval wel dat ze nu weg moesten, anders had hij hun vast nog vijf keer hebben kunnen vertellen om te kunnen vertrekken. In plaats van gelijk te rennen, wachtte hij eerst op hen. Tot zijn opluchting ging het vrij snel en nadat hij een hand door zijn haren had gestreken, volgde hij hen. Waar gingen ze naartoe? Geen idee en zelfs hem maakte het niks uit. Als ze op een plek kwamen waar minder zombies waren, vond hij het allemaal al goed. Hij zag een laag liggend dak met een grotere container ervoor en pakte nu de pols van Scott vast om hem mee te sleuren.
"Klimmen." Sprak hij vlug en maakte van zijn handen een kommetje om hem erop te helpen als dat nodig was. Hij mocht ook langs hem af gaan om zelf erop te klimmen. Maar ze stonden ze hoog en vanaf het lagere dak, konden ze op het hoofd dak komen en misschien zelf wel binnen.
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Ivey
Ze sloeg even geen acht op de jongen, om de simpele reden dat de telefoon nu even haar volle aandacht had. Ze grijnsde.
"Ik hou van je, Pure," zei ze opgetogen en ze zocht vlug in het telefoonboek, om tot haar blijdschap ook nog eens de naam te vinden die ze zocht. Jackpot, dacht ze tevreden en zonder omhaal belde ze het nummer.
De telefoon ging een ruim aantal keer over, maar er werd niet opgenomen en Ivey's tevreden gelaatsuitdrukking werd er een met een frons. Na een poosje drukte ze de oproep weer weg en borg ze de telefoon en de extra batterij op.
"Webb neemt niet op," zei ze, zowel ietwat geïrriteerd als een klein beetje ongerust. Als iemand hen informatie kon verschaffen over wie er achter iets als een zombieuitbraak kon zitten was Jimmy Webb het wel; die kerel kon alles te weten komen voor de juiste prijs. Ivey zuchtte.
"Probeer het later wel weer. Goed. Eerst voedsel, dan ammo. Dan supermarkt war we op mikken is vlakbij, dus we zouden er met vijf minuutjes wel moeten zijn."
Waarschijnlijk zouden een paar liever meteen aan de overval beginnen, maar Pure had nogal uitgeput geleken toen Ivey haar tegen was gekomen, dus voedsel en drinken kwam eerst. Zelf kon ze ook wel wat gebruiken.
Scott
Na een poosje voelde Scott lichte steken in zijn middenrif ontstaan die hij verbeten negeerde; stoppen was geen optie en zijn afkeer en angst van de zombies joegen hem voort.
Opeens greep Uruha zijn pols en de man trok hen mee. Half struikelend volgde de zwartharige jongen de blik van de man.
"Klimmen," klonk het slechts en Scott maakte dankbaar gebruik van het door Uruha aangeboden opstapje om op de container te komen waarna hij aarzelend bleef wachten; hij ging niet graag verder voor ze er alledrie op waren, al voelde hij zich verschrikkelijk opgejaagd door de naderende ondoden.
Help haar snel omhoog, dacht Scott dringend. Hij wilde best helpen, maar vermoedde dat Uruha in een praktischere positie daarvoor verkeerde. Hij keek achter zich naar het dak. Dat werd nog leuk, daarop klimmen. Hij was met gym nooit echt een ster geweest, al had de afgelopen tijd hem zonder meer wel een kleine spoedcursus 'lenig' gegeven.
Ze sloeg even geen acht op de jongen, om de simpele reden dat de telefoon nu even haar volle aandacht had. Ze grijnsde.
"Ik hou van je, Pure," zei ze opgetogen en ze zocht vlug in het telefoonboek, om tot haar blijdschap ook nog eens de naam te vinden die ze zocht. Jackpot, dacht ze tevreden en zonder omhaal belde ze het nummer.
De telefoon ging een ruim aantal keer over, maar er werd niet opgenomen en Ivey's tevreden gelaatsuitdrukking werd er een met een frons. Na een poosje drukte ze de oproep weer weg en borg ze de telefoon en de extra batterij op.
"Webb neemt niet op," zei ze, zowel ietwat geïrriteerd als een klein beetje ongerust. Als iemand hen informatie kon verschaffen over wie er achter iets als een zombieuitbraak kon zitten was Jimmy Webb het wel; die kerel kon alles te weten komen voor de juiste prijs. Ivey zuchtte.
"Probeer het later wel weer. Goed. Eerst voedsel, dan ammo. Dan supermarkt war we op mikken is vlakbij, dus we zouden er met vijf minuutjes wel moeten zijn."
Waarschijnlijk zouden een paar liever meteen aan de overval beginnen, maar Pure had nogal uitgeput geleken toen Ivey haar tegen was gekomen, dus voedsel en drinken kwam eerst. Zelf kon ze ook wel wat gebruiken.
Scott
Na een poosje voelde Scott lichte steken in zijn middenrif ontstaan die hij verbeten negeerde; stoppen was geen optie en zijn afkeer en angst van de zombies joegen hem voort.
Opeens greep Uruha zijn pols en de man trok hen mee. Half struikelend volgde de zwartharige jongen de blik van de man.
"Klimmen," klonk het slechts en Scott maakte dankbaar gebruik van het door Uruha aangeboden opstapje om op de container te komen waarna hij aarzelend bleef wachten; hij ging niet graag verder voor ze er alledrie op waren, al voelde hij zich verschrikkelijk opgejaagd door de naderende ondoden.
Help haar snel omhoog, dacht Scott dringend. Hij wilde best helpen, maar vermoedde dat Uruha in een praktischere positie daarvoor verkeerde. Hij keek achter zich naar het dak. Dat werd nog leuk, daarop klimmen. Hij was met gym nooit echt een ster geweest, al had de afgelopen tijd hem zonder meer wel een kleine spoedcursus 'lenig' gegeven.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/