Let's kill tonight

[Strepenzebra]

Zoë

Ze kreeg bijna het gevoel dat ze nooit meer stil gingen staan en die vent op magische wijze onuitputtelijk was, toen hij Scott opeens meesleurde, en ze zelf nog net niet struikelde.
“Klimmen.” Ze hadden haltgehouden bij een container, vlak voor een vrij laag dak. Ze slikte; verwachtte hij dat ze daarop ging klimmen? Al was ze daar beter in dan lang rennen maar toch, het was zo hoog...
Het leek Scott weinig moeite te kosten. Zoë raapte zichzelf bijeen; als hij het kon, kon zij het ook, hoe stijf ze ook was. Toen de man haar hetzelfde opstapje aanbood, haalde ze dan ook diep adem, zette haar voet erin en klom de container op met enige moeite en het zag er vast belachelijk uit, maar uiteindelijk stond ze er. Vlug zette ze een stap achteruit zodat ze tegen de muur aangedrukt stond, om de man ruimte te geven erop te komen en zo ver mogelijk te zijn van de zombies die er vast en zeker snel aan zouden komen. Zoë rilde, het begon koud te worden. Het feit dat ze al een hele tijd niet gegeten had, hielp waarschijnlijk ook niet echt mee. Hopelijk kwamen ze snel wat eetbaars tegen, het zou wel sneu zijn als ze nu gered was maar daarna doodging van de honger.

- Sorry voor klein beetje godmooden, als je dat niet wilt, kan ik het wel weghalen, maar anders heb ik maar 6 regels of zo. >.< -

[Kotaro]

Pure:

Ze glimlachte naar Ivey.
"Ik ook van jou." Zei ze met een kleine grijns terug. Ze wachtte geduldig af totdat Ivey een gesprek begon aan de andere kant van de lijn. Maar toen ze dat niet deed, keek ze enkel wat zuur. Het was niet goed als iemand niet op nam.
Webb, ze wilde hem bellen. Het was een slim idee geweest, maar Pure had geen idee wie er in leven zou kunnen zijn en wie niet. Sommige waren misschien door een stom ongeluk overleden en andere doordat er gewoon teveel zombies waren om je staande te houden. Ze zuchtte, het drong tot haar door wat er nu precies aan de hand was hier. Iedereen was weg, dood en verdwenen. Ze wreef even door haar ogen en de uitdrukking op haar gezicht zei niet veel goeds. Je zag dat ze pijn had, al probeerde ze het niet te laten merken. Pure was ook wat afwezig op dit moment, ze probeerde te denken aan hoe ze hier uit deze situatie moesten komen. Maar het was alles behalve handig. Ze dacht na over dingen waar zij nu goed in was, ze kon schieten en wat vechten. Maar dat alles leek niet voldoende te zijn voor waar ze nu waren. Pure keek tv, dus wist hoe je water moest maken, al wist ze dat niet meer precies. Dit zorgde er niet voor dat haar stemming er beter door werd. Ze volgde de groep maar, diep in gedachte.

Uruha:

Een probleem, hun waren boven. Maar in plaats van dat de deuken horizontaal waren, hadden deze verticalen strepen die erin gedeukt waren. Hij probeerde het, een sprong te maken, maar het lukte niet. Zacht vloekte hij in zijn moedertaal en zocht om zich heen. Misschien als hij op volle krachten was, dat het hem was gelukt met een aanloop, maar niet nu. Er leek niet echt iets te zijn waar hij zich zo een twee drie mee naar boven wist te krijgen.
"Klim op het dak." Riep hij hen en rende zelf een ander gebouw in om een stoel of iets anders te vinden. Een trap was nog het beste, die konden ze om schoppen. Een stoel, ook goed.... Hij pakte de eerste die hij vond en rende weer naar buiten. Maar het was al drukker geworden met zombies en Uruha liep achteruit terug het huis in en na enkele deuren had hij de garage gevonden. Daar stond van alles, een hark, schop en een kettingzaag.... Dat was slecht, maar ergens leek het hem wel eens gaaf om te doen. Hij pakte de schop en de hark in zijn ene hand, terwijl hij de kettingzaag in de andere nam. Hij opende de deur en gooide als eerste de hark en de schop naar buiten, maar toen hij de kettingzaag aan probeerde te zetten, lukte dat niet. Hij gooide het ding tegen een zombie aan, die wat kreunde en Uruha pakte de schop toch maar weer op en moest samen met de stoel richting de container komen. Het ging af en toe wat stuntelig en het duurde in het hoofd van Uruha eeuwen en soms had hij het idee dat hij het zou begeven. Maar het lukte hem en uitgeput zette hij de stoel neer om op de container te krabbelen en daar op het koude metaal te vallen. Zijn ademhaling was versneld en hij was vies, overal zat bloed en vieligheid. Daar bleef hij dan ook liggen, Uruha had de meeste zombies niet eens echt gedood maar er enkel voor gezorgd dat hij erdoor kon. Hij had niet eens de puf om te gaan kijken waar de andere waren, waarom was ook ook zo dom geweest om hen te helpen?

[Katje]

Rue
Het was afgrijselijk geweest toen ze de wond had ontdekt. Ze had haar moeder verloren, wist haar vader niet meer te vinden, en dit was al dag drie in haar eentje. Haar maag rammelde, ze voelde zich niet heel erg lekker en moest vluchten voor de zombies die overal leken te zitten. Voor een tienjarig meisje was het een beetje.. te veel van het goede. Haar hazelnootbruine ogen stonden lodderig, ze begon dingen te zien en te horen die er helemaal niet waren, en al met al, de teddybeer 'Meneer Noodles' die ze met zich mee sleepte, moest vastgebonden worden met haar riem, want anders verloor ze hem nog. Haar lappen dekentje was ze al kwijt. De honger was eigenlijk niet eens zo'n ramp, de eenzaamheid deed het hem. In haar linkerbroekzak had ze nog een reepje voedsel zitten. In haar rechterbroekzak, het geweer... De zombie vanuit haar linkerhoek had ze niet gezien. Een gilletje en toen ze op de grond viel, bedekte ze haar gezicht haast vanzelf, met haar gewonde linkerarm. De zombie leek stil te staan, te twijfelen, maar haalde niet uit. Ze keek het ondode ding verbijster aan, aarzelde niet maar pakte het pistool. Op het hoofd. Hij was dichtbij.. ze kon hem raken. Ze schoot, voelde hoe het lijk op haar viel, en bleef toen voor verlaten liggen. Tranen rolden over haar smoezelige wangen, haar teddybeer was smoezelig en vies.. haar kleding zat onder het bloed en haar ribben staken uit. Rue was niet wie ze ooit geweest was.
Ze hoorde iets of iemand bewegen, maar het bekende gekreun van de zombies was er niet bij.
"Help," smeekte ze zachtjes, terwijl haar stem brak. "Help me dan toch."

[Piddle]

Scott

Hij glimlachte even naar Zoe toen ze ook op de vuilnisbak stond en keek toen onzeker naar Uruha, die er moeite mee leek te hebben. Hij beet even aarzelend op zijn lip. Hij had geen buitengewoon gespierd figuur, dus Uruha zo even optrekken zou hem niet snel lukken.
De man riep dat ze op het dak moesten klimmen. Scott keek over zijn schouder. Kak, dat was hoog. Toen keek hij weer naar Uruha. Hij bewoog niet, aarzelend en in tweestrijd.
Hij zag Uruha wegrennen en draaide zich naar het dak, waarna hij diep ademhaalde. Hij wendde zich tot Zoe.
"Nog een opstapje nodig?" vroeg hij haar, enigszins onhandig, onder het mom van; ladies first. Hij wierp een blik over zijn schouder. Naderende zombies. Beter schoot Uruha op, dacht hij nerveus.
Scott wist dat hij draalde en op moest schieten, maar hij stond in tweestrijd. Echter, toen dook Uruha weer op, die zich hun kant op vocht. Een klein zuchtje van opluchting ontsnapte Scott.
Zonder eigenlijk te weten wat Zoe had gezegd, als ze al geantwoord had, hij wist het niet, maakte hij een kommetje van zijn handen om haar te helpen. Hij zag Uruha op de container klimmen, maar deze leek hem en Zoe niet eens meer op te merken.
"Dude, gaat het?" vroeg Scott voorzichtig.


Ivey

Onder het lopen hield ze zowel de groep als de omgeving scherp in de gaten; ze wilde nergens door verrast worden. Hoewel Ivey zelden dingen echt serieus nam, of ze moesten al betrekking hebben op iemand om wie ze gaf, dan was het anders, was ze toch grimmiger geworden van dit alles. Het was haar ook aan te zien; viezige huid, hier en daar gescheurde kleding..
Haar blik viel op Pure, die diep in gedachten verzonken leek en ze overwoog te vragen of het ging, maar ze deed het niet; ten eerste had iedereen wel eens wat tijd voor zichzelf nodig en ten tweede sprak het voor zich dat er iets was; een fucking zombie overdosis.
De supermarkt leek grotendeels verlaten, maar toch was Ivey behoorlijk op haar hoede; je kon niet weten wat daar zoal zat. Zombies, mensen die hun eten niet zomaar zouden delen, je kon alles aantreffen.
Alert maar zelfverzekerd stapte ze over de drempel, haar revolver in de aanslag. Een check had opgeleverd dat ze nog welgeteld twee kogels over had. Dus dat ding was voorlopig nog heel even van nut.

[Katje]

Rue
Het geluid van mensen ontging haar niet. Werkelijk pratende mensen. Ze hield direct haar mond dicht, duwde met al haar kracht het lijk van zich af en jammerde zachtjes toen ze een zombie tegenkwam. Ze verschool zich achter een container. De geluiden leken van een hoger gelegen plek af te komen. Haar ogen speurden de omgeving nauwlettend af, om er vervolgens achter te komen dat er een hele groep mensen ergens stonden. Daar moest zij dus ook zien te komen! Tot haar geluk kwam ze in haar zoektocht naar iets bruikbaars, een brandtrap tegen. Ze glimlachte trillerig, keek om zich heen, voelde hoe het bloed weer begon te stromen en holde met haar geweer in de aanslag naar de trap toe. Een zombie bewoog haar richting op, maar kwam niet verder in de buurt. Het eeuwige gekreun leek vast te zitten en Rue had het gevoel dat het iets met die mensen te maken had. Gauw en behendig klauterde ze de ladder op, om toen twijfelend te wachten. Ze zag de mensen, ze was nog nooit zo dichtbij geweest. Maar.. het waren allemaal oudere jongens.. mannen al. Zouden ze haar er wel bij willen hebben? Zouden ze een jong ding zoals Rue er echt bij willen hebben en het in orde vinden? Straks ontdekte ze haar wond nog.. de eeuwige wond die zo nu en dan een eigen leven leek te lijden.
"Dude, gaat het?" Een zielig piepje kwam over haar lippen, waarmee ze haar aanwezigheid wel moest hebben verraden. Ze had het geweer vast en hield haar vinger angstvallig dicht tegen de trigger aan. Haar krachten waren op. Hoewel ze nog zelfverzekerd en absoluut niet angstig wou overkomen, stromen de tranen over haar wangen, puur omdat ze zo godseblij was met mensen. Ze was eenzaam, de angst om dood te gaan was aanwezig en behalve de teddybeer had ze niemand meer.
"Doe me niets!" zei ze zachtjes, terwijl haar handen beefden en het geweer vrolijk mee trilde. Het was geen gezicht, een tienjarig purkje met een geweer in haar handen. "Ik.. alsjeblieft..." Ze liet haar pistool zakken, borg het op, kon het schokken van haar lichaam niet meer tegenhouden. "Help," mompelde ze zachtjes. "Ik.. heb al in geen dagen meer levenden gezien..." Ze wou het niet letterlijk vragen, maar hij leek in de lucht te hangen. Mocht ze zich please aansluiten? Ze keek de mensen allemaal angstig en onderzoekend aan, zich afvragend of er iemand tussen zou zitten die haar met open armen zou verwelkomen en haar zou willen helpen. Toen ging er een rilling door haar lijfje en hoestte ze flink. Die zombies beneden leken opeens geen zorg meer. Haar lichaam was geïnfecteerd en het was nu nog maar een kwestie van tijd.

[Kotaro]

Uruha:

Waarom had hij dan ook zo stom gedaan om met hen mee te gaan? Hij had gewoon alleen moeten gaan. Hij hoorde wat de jongen vroeg en vanuit zijn ooghoek keek hij even en daarna weer naar de grond.
Hij hief zijn vinger op, als teken dat hij iets wilde gaan zeggen. Het was moeilijk om zijn gedachte erbij te houden en ergens voelde hij zich duizelig. Maar dat ging hij niet laten merken, het ging dadelijk wel goed komen.
"Super." Zei hij tussen het hijgen door en van een geluidje schrok hij op. Maar dat was nog niet het ergste, het meisje wat er stond zorgde ervoor dat zijn ogen groter werden. Een kind! Ja, tegen volwassene kon hij wel bot zijn, maar tegen een kind? Hij wist dat het niet goed was, dat het versloomde.
"We doen je niks." Nog steeds was het niet makkelijk om te praten, maar hij duwde zichzelf nu in een zittende houding. Hij wreef even over zijn voorhoofd heen, het zweet was vermengd met wat bloed en hij haatte het. Hij probeerde zichzelf schoon te houden, maar dat was enkele minuten geleden mis gegaan. Hij dacht na, wat moesten ze met het kind, hij moest toegeven dat ze er niet al te best uit zag en ze echt hulp nodig had. Dat moesten ze haar wel geven, zij kon er als kind niks aan doen. Hij zuchtte tegen zichzelf, hij haatte het dat hij zwak was op momenten zoals deze. Haar bij de zombies gooien was een stuk makkelijker geweest en dan hadden hun tijd om weg te komen. Maar hoe bot hij soms ook was, een kind zoiets aan doen was te gemeen, zelfs voor Uruha. Maar hijzelf wist ook niet goed wat te doen. Hij was al een stukje rustiger geworden.
"Kom even zitten." Hij klopte langs zich op de container. Hij had geen idee hoe het meisje zou reageren, misschien vond ze hem eng of rende ze dadelijk zelf de zombies in. Maar hij kon het proberen.
"We kunnen je misschien wel helpen." Sprak hij rustig, ze had het tot dusver al overleefd. Dat hield in dat ze sterk was, hij wilde haar best helpen.

[Strepenzebra]

- Ik ga zo reageren, had even gezeik met laptop die opeens sloom ging doen dus ben nu met tienmiljoen programma's een poging aan het doen hem te redden. xD Maar ga nu typen.
Als Openoffice meewerkt, tenminste. -

[Kotaro]

Pure:

Ze moest haar gedachte weer op orde krijgen! Ze was nooit echt een negatieve denker geweest, dus ze vroeg zich af waarom ze nu wel zo dacht. Ja het was rot, maar nu dacht ze dat iedereen dood was. Dan moest het wel meevallen toch? Ze rechtte haar hoofd weer, al kon ze de gedachte niet geheel afsluiten. Toch zag ze er iets fitter uit, eten, dat moesten ze vinden. Haar zinnen op iets anders zetten, dat was al een goede instelling. Haar kisten raakte de vloer en alert keek ze om zich heen, maar ze hoorde niks. Ze streek met haar hand door de roze plukken en zuchtte zacht. Ze moest een kappers zaak vinden. Als ze uitgroei kreeg, was het helemaal feest. Ze wist dat er al een beetje uitgroei was, dat ging veel te snel. Ze zuchtte, waarom dacht ze daaraan! Ze was te ijdel, had altijd make-up op en als ze eens met een andere gang gingen vechten, moest ze er altijd goed uit zien. Het kon toch wel eens voor afleiding zorgen, vooral de domme dikzakken waren vaak geamuseerd door haar uiterlijk. Ook al zag ze er dan wat vreemd uit.
Haar maag begon te knorren, alsof het wist dat er dichtbij eten was. Het was niet zo dat het zachtjes was, maar ze hoopte dat niemand het had gehoord. Maar het was geen zekerheid, Ivey had het makkelijk kunnen horen namelijk.

[Katje]

Rue
"We doen je niks." Een bloedende man sprak tegen Rue en ze beefde. De man zag er niet echt uit alsof hij ook maar iets zou doen, puur omdat hij er gewond uitzag. Dat was misschien de enige reden dat ze.. oké... ze moest niet al te kritisch zijn, ze was namelijk alleen op deze wereld en als ze niemand had dan zou ze deze shitstorm nooit overleven. Haar grote ogen keken vertwijfeld naar de man, maar ze bleef wel staan. Hoewel ze naar achteren wou lopen, liep ze nieuwsgierig naar voren. Ze legde haar smalle handje op zijn voorhoofd, terwijl ze zachtjes en bezorgd vroeg of het wel met hem ging.
"Alles oké?" vroeg ze, terwijl haar hazelnootbruine ogen zich in de zijne boorden. Rue had al tijden niemand meer gezien, en niemand meer gehad om te praten, en geef nou zelf toe, je zorgen maken om anderen is een stuk makkelijker dan je zorgen maken om jezelf. Ze veegde wat viezigheid weg met haar smoezelige mouw en keek hem angstig, toch vriendelijk, aan.
"Kom even zitten." Rue twijfelde even en vleide zich toen naast de vreemde man neer. Hij klonk vriendelijk en als hij haar kwaad zou willen doen, had hij daar nu alle kans al toe gehad. Uitgeput ging ze zitten, terwijl ze probeerde wakker en alert te blijven.
"We kunnen je misschien wel helpen." Een glimlach brak door op haar smalle gezichtje. "Ik kan jullie ook helpen," sprak ze, terwijl ze even op haar geweer klopte. "Echt waar.. ik kan jullie ook helpen... Ik kan zombies doodschieten." Ze was niet trots op haar eigen kunnen en pijn klonk dan ook door in haar stem. Ze keek even achterom, waarbij haar lange bruine haren meezwiepten. Er was nog een vrouw! Toch niet allemaal mannen. Rue keek de vrouw even een klein momentje zwijgend aan, terwijl ze probeerde te pijlen hoe ze was. Misschien wouden ze haar niet hebben. Dan moest ze ze ervan overtuigen dat ze Rue nodig hadden! Ze balde haar vuisten.
"Geloof me, jullie hebben me nodig," sprak ze, terwijl angst in haar stem doorklonk. Het klonk niet machtig en het was zeker niet indrukwekkend, maar ze zei het omdat ze hoopte dat het indrukwekkend klonk. Ze durfde gewoon niet eerlijk te zeggen dat ze deze mensen nodig had, hoewel ze ze niet eens kende. Het was raar om te zeggen tegen mensen die je niet kende, dat je ze nodig had, vond Rue.

[Strepenzebra]

Zoë

Zoë probeerde de paniek te onderdrukken die opkwam toen de oudere man niet zo soepel de container op klom als ze had verwacht. Een glimlachende Scott hielp ook niet echt. Straks zouden ze haar zeker weten verstoten of voor de zombies gooien omdat ze nutteloos was of zo. Nerveus keek ze om zich heen, was er niet ergens een opstapje voor hem, om te gebruiken?
“Klim op het dak,” riep laatstgenoemde. Wat?! En hem daar achterlaten? Dat konden ze niet maken! Hoezeer Zoë hem ook haatte, ze zou hem niet aan die zombies overlaten. Bovendien was ze kansloos in haar eentje. Ook Scott leek in tweestrijd te zijn.
De man rende weg en ze zuchtte. Wel, er zat niets anders op. “Nog een opstapje nodig?” vroeg Scott en ze knikte, aarzelend. Ze wist echt niet wat ze nu moest doen.
Godzijdank kwam de man er weer aan en opgelucht keek ze Scott aan. Ze zou echt niet weten wat ze moest doen zonder die vent, aangezien hij duidelijk de leider was en Scott er niet echt uitzag als een leidertype.
Hij maakte een kommetje en voorzichtig zette ze haar voet erin. Shit, dit was hoog. Met enige moeite wist ze zichzelf aan de rand vast te grijpen, gleed even bijna weg maar trok zichzelf met behulp van haar voeten op. Licht hijgend rolde ze, half zittend, half liggend, het dak op en wachtte op de rest. Er leek echter iets fout te zijn en bezorgd keek ze over de rand.
“Dude, gaat het?” Scott keek naar de man, die er op zijn zachts gezegd vermoeid uitzag. Overal zat bloed en vuil. Zij zag er nog best oké uit, op haar geschaafde handen, door dat klimmen, en wat viezigheid na. “Super,” was het antwoord en ze betwijfelde of hij de waarheid sprak maar ging er niet tegen in.
Er klonk een zacht gepiep, Zoë keek op om een klein meisje te zien. Jezus, ze zag er niet uit! Ze hield een pistool vast met haar vinger in de buurt van de trigger, en tranen liepen over haar wangen. Het deed Zoë denken aan die kindjes in Afrika; alleen was dat ver van huis en nu ze een alternatieve versie ervan zag, kwam het veel harder aan. Dat kind had beter dood kunnen zijn maar aan de andere kant; hoe kon iemand het over zijn hart verkrijgen een kind neer te schieten? Zij zou dat niet kunnen, zelfs niet als ze wist hoe ze met een pistool om moest gaan en in deze situatie. Ze hoopte maar dat die oudere man niet zo koelbloedig was dat hij het ging doen.
“Doe me niets!” Oh God, Zoe wilde zo graag naar het meisje toerennen en haar een knuffel geven, haar beschermen. Maar ze kon zichzelf niet eens beschermen...
Omdat ze moe werd van de houding waar ze in stond, schoof ze naar de rand van het dak toe en ging daar zitten, waardoor het kind ook haar kon zien.
“Help... Ik... heb al in geen dagen meer levenden gezien...” Zoë wist waar dit naartoe ging leiden, naar de vraag of ze zich bij hen kon aansluiten. Zíj vond het niet erg maar ze wist niet of de rest het ook goed vond. De man leek er echter beter uit te zien dan een paar minuten geleden.
“Kom even zitten.” Hij klopte naast zich op de container. Ze hoopte dat het meisje hem niet eng of zo zou vinden... ze wilde dat kind gewoon veilig hebben, haar bemoederen om eindelijk iets nuttigs te kunnen doen... maar ze hield haar mond, bang dat de anderen haar mening maar dom vonden.
“We kunnen je misschien wel helpen,” Zoë liet haar adem ontsnappen, die ze onbewust in had gehouden door de spanning, hoe de man zou reageren. Alsjeblieft, meisje, accepteer het nou! sprak ze in gedachten tegen het kind, ook al hielp het geen ene fuck omdat ze niet telepatisch aangelegd was.
Het meisje leek niet al te bang zijn.
“Alles oké?”
Ze ging naast de man zitten en glimlachte toen hij zei dat ze haar konden helpen.
“Ik kan jullie ook helpen,” antwoordde ze, terwijl ze op haar geweer klopte, “echt waar, ik kan jullie ook helpen... ik kan zombies doodschieten.” Ze leek er niet heel trots op te zijn, dat snapte Zoë wel. Een meisje van tien hoorde dat niet te kunnen.
Plotseling keek het meisje om, recht in Zoë's gezicht. Die glimlachte vermoeid, voor zover dat nog ging met al die stress.
“Geloof me, jullie hebben me nodig.” Ze probeerde dapper te klinken maar er klonk duidelijk angst door in haar stem en totaal niet overtuigend.
“Maak je geen zorgen, natuurlijk helpen we je. Toch Scott en euh... ik weet je naam niet?” zei ze bijna meteen, en keek naar de man. “Ik ben Zoë trouwens.” Dat kind moest zo snel mogelijk bij die zombies vandaan, waarvan er steeds meer kwamen.

- Flutje, inspiloos, sorry. -