Let's kill tonight

[Kotaro]

Uruha:
Hij had een wat ongemakkelijke blik in zijn ogen toen het meisje zijn voorhoofd wat schoon veegde. Maar hij liet het toe, het meisje deed verder niks. Dus om haar nu meteen botweg af te kappen, ze was al zo ver gekoemen en ergens had hij er wat bewondering voor. Ze leefde nog en zat niet in een hoekje, zoals het andere meisje had gedaan. Zij was zeker een stuk jonger geweest, wat in gedachte verzonken hoorde hij vaag de woorden van het meisje.
"Alles oké?" Hij knikte enkel en naar haar en was blij dat ze bij hem kwam zitten. Of in ieder geval, niet bang van hem leek te zijn. Dit terwijl hij er niet op zijn best uit zag in deze toestand. Zijn ademhaling was rustiger geworden, al voelde zijn lichaam nog steeds wat vermoeid aan.
"Ik kan jullie ook helpen," deze opmerking van het meisje toverde toch wel een grijns op zijn gezicht, geweldig hoe het meisje dat zei. Hij keek naar haar en ze klopte op haar geweer. Ze kon zombies doorschieten? Het viel hem reuze mee dat het meisje zo praatte en dus eigenlijk al veel volwassener over kwam als het andere meisje. Dit kleine meisje probeerde zichzelf werkelijk te redden en kroop niet in een hoekje weg. Hij knikte enkel, toen ze nog eens zei dat ze haar nodig hadden boog hij een stukje naar haar toe.
"Zal ik je eens wat verklappen?" Hij zei het eigenlijk gewoon hardop, het was ook niet zo dat hij het als geheim wilde zeggen.
"Je bent al beter bezig als haar." Zei hij met een een glimlach tegen het meisje. "Zij kan nog niet schieten, misschien dat als we veilig zijn, jij het haar kan leren." Het was eigenlijk krom gezegd dat ze dus eigenlijk welkom was in de groep. Hij kon het meisje niet achter laten en om meteen te zeggen, natuurlijk mag je bij ons komen, was ook niet echt zijn ding. Hij keek naar de zombies, ze moesten uit het zich zijn, zodat ze niet meer de aandacht zouden wekken van de zombies.
"Zal ik je het dak op helpen?" Vroeg hij en stond langzaam op. Wat duizelig van het rennen, maar het ging al beter. Ze moesten zo hoog proberen te komen als dat het zou lukken. Hij maakte weer een kommetje van zijn handen.
"Probeer op mijn schouders te gaan staan." Zei hij rustig, ze snapte verder de bedoeling wel in zijn ogen.

[Katje]

Rue
“Ik ben Zoë trouwens.” Rue glimlachte dankbaar naar haar, duidelijk dat ze haar dus al leek te vertrouwen. Nou ja, ze had bewust haar eigen naam nog niet verteld. Dat kwam later wel.
"Zal ik je eens wat verklappen?" Ze keek hem vragend aan met haar grote, reebruine ogen. Zoë, die daar iets verderop stond, leek haar een vriendelijk iemand en voor zover ze nu kon oordelen, leek iedereen wel vriendelijk te zijn.
"Je bent al beter bezig als haar. Zij kan nog niet schieten, misschien dat als we veilig zijn, jij het haar kan leren." Rue knikte, trots dat haar dat gevraagd werd. Dat kon niet zo heel moeilijk zijn, besloot ze. Ze keek weer naar Zoë en glimlachte opnieuw. Hopelijk zou Zoë dat ook goed vinden. De man waar ze naast was gaan zitten, had zijn naam nog niet genoemd. Toch had Rue nog geen behoefte om zijn naam te vragen en ze kwam overeind.
"Je moet vechten," zei ze zachtjes, haar ogen schitterden van het vocht wat erop lag. "Als je niet vecht maar besluit te vluchten, kom je nergens." In haar ogen stond de pijn te lezen. De dingen die ze had moeten doorzoeken, de lijken die ze had gevonden, baby-zombies. De gruwel. De beelden die ze nooit meer uit haar kop zou krijgen. En belangrijkste van alles, haar wond. Die zou ze nooit, maar dan ook nooit meer weg krijgen. Ze mocht de wond niet laten zien. Ze mocht geen ogenblik van zwakte tonen. Zwakte, echt uit den boze. Ze keek weer kort naar het Zoë figuur en vroeg zich af of Zoë wel zwakte had getoond. Of Zoë huilend in een hoekje was gekropen en niet terug had gevochten. Rue had al een paar weken gevochten, en al een paar dagen alleen. Een drietal dagen had ze niemand meer gezien, een week geleden was ze haar dierbaren verloren. Maar na twee dagen voelde ze dat de groep zat te wachten tot ze dood ging. Ze wilden haar niet eens meenemen bij een stroopjacht. Ze was gevlucht in het korte ogenblik dat ze haar niet in de gaten hadden gehouden. Rue was tot zoveel meer in staat. Ze had uiteindelijk een dag in een huis doorgebracht, in een badkuip, want ze durfde het huis niet verder te doorzoeken. En toen ze de volgende dag dat alsnog had gedaan, had ze de baby-zombie ontdekt. Een klein meisje van een paar maanden. Haar roze, snoezige jurkje doordrongen van de zombiegeur. Daar had ze haar wond van gekregen. Haar korte moment van roekeloosheid. Ze had het arme ding in haar armen genomen, geknuffeld, gedacht dat zo'n onschuldig ding geen kwaad in de zin kon hebben. Maar toen had het haar tanden al in Rue's vlees geboord... Naïef als de pest, ze schaamde zich zo erg.
"Zal ik je het dak op helpen?" Rue keek naar de man, keek daarna naar het dak, schatte de afstand in en bedacht dat ze dat nóóit alleen zou afkunnen. Dus knikte ze.
"Graag," antwoordde ze, terwijl ze haar beer weer goed vastknoopte en haar geweer goed opborg. Ze controleerde of alles vast zat, maakte haar schouders los, haalde met een vinger het sprieterige bruine haar uit haar mond en keek de man toen aan die nu was opgestaan. Hij maakte een kommetje van zijn hand waar ze met haar voet moest in staan. Dit moest wel lukken.
"Uh, okay." Ze ging voor hem staan, klom via zijn handen omhoog, bleef aarzelend staan, liet haar handen toen op zijn schouders rusten, zette een voet op zijn schouder, verplaatste haar handen naar zijn hoofd, zwierde haar andere been ook omhoog en in een soort gehurkte stand stond ze op zijn schouders.
"Handen?" vroeg ze, terwijl ze zichzelf omhoog probeerde te drukken. Toen ze zijn handen voelde, even als steun, rechtte ze zichzelf, probeerde zover mogelijk aan het dak te reiken, trok zichzelf omhoog en kwam op haar buik terecht op het dak. Gauw krabbelde ze overeind en stak haar handje uit naar beneden.
"Kan ik helpen?" vroeg ze toen.

[Piddle]

Scott keek toe hoe het meisje op het dak geholpen werd en klom er zelf vervolgens ook op. Hij glimlachte even naar haar.
"Ik ben Scott," stelde ook hij zich voor. Hij nam haar op en had met haar te doen; zo klein nog. Hij schaamde zich even voor zijn eigen angst en wendde een moment lang zijn blik af.
Geloof me, jullie hebben me nodig.. die woorden spookten door Scott's hoofd en hij had nog meer medelijden met het kleine wezentje.
"Dus, we hebben er een teamgenoot bij," zei hij, een beetje onhandig pogend optimistisch te klinken. Niet dat hij het erg vond, in een situatie als deze was het voor hem gewoon moeilijk zelfverzekerd te klinken. Meestal eigenlijk. Toch zat er een soort vrolijkheid in zijn stem; zon klein meisje had makkelijk dood kunnen zijn, dat ze dat niet was maakte hem op een aparte manier opgelucht.
Toen zag hij dat Uruha er nog niet was en hij boog zich naar de rand.
"Need help?" vroeg hij, Rue's voorbeeld volgens.


kutstuk. sorry.

[Katje]

Rue
Een andere jongen die Rue al had zien staan maar nog niet had gesproken, klom ook het gebouw op.
"Ik ben Scott," zei hij. "Hoi Scott," antwoordde Rue vrolijk, terwijl ze met een brede glimlach naar hem keek. Scott zag er uit als een kind in grotemensenlichaam, vond Rue. Niet dat daar iets mis mee was, in deze rare tijden was het niet heel gek dat je een klein kind werd. Maar je moest groot blijven, je groot gedragen, want anders pakte de zombies je. Dat herinnerde haar eraan dat ze veel te lang haar had. Ze moest echt nodig een elastiekje of een touwtje hebben om het samen te binden in een vlecht en dan vervolgens in een knot. Ze wou echt niet haar lange haren afknippen, dat zou veel te veel pijn doen.
"Dus, we hebben er een teamgenoot bij." Rue klapte even blij in haar handen toen Scott dat zei. Dat hij dat zo verwoordde bracht heel veel emoties teweeg bij het meisje, wat eigenlijk al te veel gezien had. Tranen sprongen in haar ogen en even werd ze overmand door het besef dat ze nu echt niet meer alleen was.
"Sorry," zei ze zachtjes, terwijl ze haar tranen wegveegde en even stug op haar tanden beet. "Veel gebeurd.." Ze zuchtte even bibberig, duwde het onaangename, huilerige gevoel weg en toverde weer een glimlachje op haar gezicht.
Scott ging naast haar zitten en stak ook zijn hand uit. Even bekeek Rue de jongen, waar ze steeds vrolijker van werd. Hoe hij automatisch haar accepteerde, haar voorbeeld volgde en gewoon.. waardeerde wie ze was. het was onbeschrijfelijk. En het was ook echt niet de bedoeling dat ze tranen in haar ogen kreeg van blijdschap, maar het meisje was op, was toe aan een lange, veiligere nachtrust. Emoties waren een goede manier om je te breken van alles wat je had.