Huehue.
Do you want to kill Harry so badly now? Becuz I want to kill him. ;l
Inspirational things
-
killerGirl1425
- verslaafd aan dit forum
- Berichten: 1599
- Lid geworden op: 06 dec 2012, 18:36
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
HEDWIG ;___;
@Eileen; No. I wanna show something spikey up Dumbledore's ass. He shouldn't have been so fucking cryptical all the time, with his fucking riddles, trying to be fucking mysterious.
@Eileen; No. I wanna show something spikey up Dumbledore's ass. He shouldn't have been so fucking cryptical all the time, with his fucking riddles, trying to be fucking mysterious.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Nieuwe tekening
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Zomaar een klein stukje tekst:
Het gevecht was over voor het begon. De wezens van het duister waren met teveel. Veel te veel. Ivey vocht door, koppig en vol woede en adrenaline. Haar hele lijf was bedekt met kogelwerend materiaal; als de kogels haar huid zouden raken, waren de mensen om haar heen verloren.
Ze bewoog en moeizaam mee. Ze vuurde en vuurde. Een rode waas voor haar ogen.
Stof. Hitte. Zweet. Bloed. Kogels. Kreten van pijn. Hel op aarde. Ivey stormde verder naar voren, de rangen van de vijand heen. En daar maakte ze haar fout.
Een ruk van een hand maakte een deel van haar beplating los. Ze week geschrokken naar achteren, haar ogen groot en haar gezicht vol ongeloof.
Kogels raakten haar. En bleven haar raken. Ze trok zich terug, naar de gelederen van haar vrienden, maar het was te laat; haar kracht trad in werking. Naast haar wankelde Carice.
"CARICE!" schreeuwde Ivey. Ze vuurde nog verbetener naar de vijand. Weer raakte een tiende kogel haar. "BYRON, NEE!"
De normaal zo laconieke Ivey wankelde. Haar ogen groot van shock. Ze keek om en zag September aan komen rennen. Wat deed hij-
"Nee, ga terug!" schreeuwde Ivey. Ze rende naar hem toe, trok hem met zich mee, weg bij het slagveld. Niet nog meer van haar kameraden zouden door haar omkomen.
Ze renden, tussen huizen door, September te verward om te reageren, Ivey in paniek.
Eindelijk hielden ze stil. September rukte zich los.
"Ben je gek geworden? Ik moet de rest helpen!" snauwde hij. Ivey schudde haar hoofd. Tot zijn verbijstering zag September de tranen over haar wangen rollen.
"Nee.. Nee September.."
Tegen haar woorden in begon hij echter weer te rennen. Terug, terug naar waar zijn vrienden waren gevallen.
Te laat. Hij was te laat. De legioenen van de onderwereld waren al weg. Het slagveld was een grote, stoffige puinhoop. September hapte naar adem. Hij zag een aparte haarkleur liggen.
"Abby!" riep hij geschrokken uit en hij rende naar haar toe. "Abby nee, zeg iets!" Hij tikte zacht tegen haar wang. Ze opende iets haar ogen. Godzijdank ze leefde nog. September legde een hand op haar voorhoofd en riep zijn kracht op. Even voelde hij hoe de energie uit zijn lijf werd gezogen, maar toen hield het ineens op. Hij trok aarzelend zijn hand terug. Dat was snel- of toch niet. Ze lag nu doodstil. Had hij iets- nee dat kon niet. Was het dan al te laat geweest? Nee.. Septembers ademhaling versnelde en hij voelde een bittere pijn in zijn hart. Hij stond op toen hij nog een bekende figuur zag liggen.
"Byron.. Byron zeg me dat jij nog leeft. BYRON!" Hij schudde de jongen heen en weer. Ijskoud. Bebloed en ijskoud. Met tranen in zijn ogen die zijn zicht vertroebelden kwam hij wankelend overeind.
"Carice..?" Hij stommelde op het stil liggende meisje af. "Nee.. Jij ook al..?" Hij drukte zijn hand tegen haar voorhoofd, maar zijn kracht reageerde niet.
"Nee.." een zwakke fluistering. Hij herhaalde het. Luid, dit keer. En schreeuw. Maar het verlichte de pijn niet.
Ivey haastte zich terug, richting het slagveld. De stilte voorspelde weinig goeds.
En toen was ze er. Slechts een ander iemand bewoog nog. September. Naast het lichaam van iemand die ze zo gauw niet herkende. Zijn schouders schokten heftig en Ivey slikte. Hoe had het zo mis kunnen gaan? Was het haar schuld? Bijna iedereen van hun kant was weg. Trillerig haalde ze adem en deed ze een paar stappen in Septembers richting. Hij keek op. Zijn blik was beschudligend. Zij had hem niet laten gaan, immers. Maar wat had ze dan gemoeten? Hem maar gewoon ook afgeschoten laten worden?
Toen veranderde zijn blik; zijn ogen werden groot. Ivey fronste, maar werd toen opgeschrokken door een vreselijke pijn in haar rug. Ook haar ogen werden groot. Het mes werd teruggetrokken en de onbekende vluchtte.
Ze hoestte, voelde zich zwakker worden. September kwam naar haar toe gerend, knielde naar haar neer, drukte zijn hand op de wond, maar ze wist dat hij te laat zou zijn; hij had de kracht niet meer om dit te genezen.
Ze hoorde zijn stem. Hij schreeuwde, schreeuwde dat ze het vol moest houden, dat ze het zou redden, dat ze hem niet in de steek mocht laten, dat hij haar wel zou genezen.
"Kom op Ivey," kreunde hij wanhopig. "Geef nou niet op.."
Hij kon niet meer. Hij was volledig uitgeput. Maar de wond was amper genezen. Ze bloedde nog steeds als een rund. Haar ademhaling verzwakte. Nee.. Nee zo mocht het niet aflopen.
"Ivey!" hij trok haar tegen zich aan. "Alsjeblieft.. laat me nou niet in de steek!"
Was dit het dan? De plek die hij in het leven gevonden had? Dat hele gelul van ertoe doen? Hij had niet eens van de mensen met wie hij elke dag samen was kunnen redden. Niet een van hen terug kunnen halen.
Hij keek Ivey aan. Ze leek nog iets te willen zeggen, maar het was op dat moment dat het laatste beetje leven uit haar lichte ogen verdween en ze zwaar en levenloos in Septembers armen lag.
En hij schreeuwde. Hij schreeuwde, hopende dat het de pijn in zijn hart weg zou nemen. Hete tranen liepen vrijelijk over zijn van ellende vertrokken gelaat en het voelde alsof hij fysiek gewond was door de pijn van verlies. Een pijn die hij nooit eerder zo verscheurend en vernietigend gevoeld had
In het tegenlicht van de ondergaande zon stond een eenzaam silhouet middenin het slagveld. Omringd door degenen om wie hij was gaan geven, aan wie hij zich soms had geërgerd, met wie hij had gelachen, getraind, gevochten, gepraat, gegeten, gedronken, gedanst, gesport. Met wie hij samen een leven had gedeeld. De mensen op de basis waren zijn familie; ze waren in zijn ogen meer dan vrienden alleen.
En nu was alleen hij over. Alleen hij. Besmeurd met vuil, bloed en zweet, verloren en moederziel alleen. Waarom hij? Waarom niet Abigail, of Byron, of Carice, of Ivey?
Hij viel op zijn knieën. Zijn gezicht rustte in zijn handen en opnieuw schokten zijn schouders. Vandaag was de dag dat het laatste beetje van September's positiviteit was gestorven, samen met de talloze mensen om hem heen. De vijand zou oprukken, overnemen wat ze over wilden nemen, vernietigen wat ze wilden vernietigen. En wat voor verschil had hij gemaakt? Niets. Hij had geen fuck toegevoegd.
Hij kneep zijn ogen stijf dicht, maar de tranen bleven komen. Hij boog zijn hoofd nog verder en sperde zijn ogen weer wijdopen. Niets leek de pijn nog te kunnen verminderen. Het zout van zijn tranen deed pijn aan zijn ogen en verwoed knipperde hij, maar het ging niet weg.
Hij drukte zijn handpalmen tegen de stoffige aarde. Zijn tranen drupten ertussenin, donkere vlekjes op het gelige zand.
Nu voelde hij zich eigenlijk vooral uitgeput. Vermoeidheid, pijn en verdriet. Was er nog meer over in zijn leven?
think nothing of it, really
Het gevecht was over voor het begon. De wezens van het duister waren met teveel. Veel te veel. Ivey vocht door, koppig en vol woede en adrenaline. Haar hele lijf was bedekt met kogelwerend materiaal; als de kogels haar huid zouden raken, waren de mensen om haar heen verloren.
Ze bewoog en moeizaam mee. Ze vuurde en vuurde. Een rode waas voor haar ogen.
Stof. Hitte. Zweet. Bloed. Kogels. Kreten van pijn. Hel op aarde. Ivey stormde verder naar voren, de rangen van de vijand heen. En daar maakte ze haar fout.
Een ruk van een hand maakte een deel van haar beplating los. Ze week geschrokken naar achteren, haar ogen groot en haar gezicht vol ongeloof.
Kogels raakten haar. En bleven haar raken. Ze trok zich terug, naar de gelederen van haar vrienden, maar het was te laat; haar kracht trad in werking. Naast haar wankelde Carice.
"CARICE!" schreeuwde Ivey. Ze vuurde nog verbetener naar de vijand. Weer raakte een tiende kogel haar. "BYRON, NEE!"
De normaal zo laconieke Ivey wankelde. Haar ogen groot van shock. Ze keek om en zag September aan komen rennen. Wat deed hij-
"Nee, ga terug!" schreeuwde Ivey. Ze rende naar hem toe, trok hem met zich mee, weg bij het slagveld. Niet nog meer van haar kameraden zouden door haar omkomen.
Ze renden, tussen huizen door, September te verward om te reageren, Ivey in paniek.
Eindelijk hielden ze stil. September rukte zich los.
"Ben je gek geworden? Ik moet de rest helpen!" snauwde hij. Ivey schudde haar hoofd. Tot zijn verbijstering zag September de tranen over haar wangen rollen.
"Nee.. Nee September.."
Tegen haar woorden in begon hij echter weer te rennen. Terug, terug naar waar zijn vrienden waren gevallen.
Te laat. Hij was te laat. De legioenen van de onderwereld waren al weg. Het slagveld was een grote, stoffige puinhoop. September hapte naar adem. Hij zag een aparte haarkleur liggen.
"Abby!" riep hij geschrokken uit en hij rende naar haar toe. "Abby nee, zeg iets!" Hij tikte zacht tegen haar wang. Ze opende iets haar ogen. Godzijdank ze leefde nog. September legde een hand op haar voorhoofd en riep zijn kracht op. Even voelde hij hoe de energie uit zijn lijf werd gezogen, maar toen hield het ineens op. Hij trok aarzelend zijn hand terug. Dat was snel- of toch niet. Ze lag nu doodstil. Had hij iets- nee dat kon niet. Was het dan al te laat geweest? Nee.. Septembers ademhaling versnelde en hij voelde een bittere pijn in zijn hart. Hij stond op toen hij nog een bekende figuur zag liggen.
"Byron.. Byron zeg me dat jij nog leeft. BYRON!" Hij schudde de jongen heen en weer. Ijskoud. Bebloed en ijskoud. Met tranen in zijn ogen die zijn zicht vertroebelden kwam hij wankelend overeind.
"Carice..?" Hij stommelde op het stil liggende meisje af. "Nee.. Jij ook al..?" Hij drukte zijn hand tegen haar voorhoofd, maar zijn kracht reageerde niet.
"Nee.." een zwakke fluistering. Hij herhaalde het. Luid, dit keer. En schreeuw. Maar het verlichte de pijn niet.
Ivey haastte zich terug, richting het slagveld. De stilte voorspelde weinig goeds.
En toen was ze er. Slechts een ander iemand bewoog nog. September. Naast het lichaam van iemand die ze zo gauw niet herkende. Zijn schouders schokten heftig en Ivey slikte. Hoe had het zo mis kunnen gaan? Was het haar schuld? Bijna iedereen van hun kant was weg. Trillerig haalde ze adem en deed ze een paar stappen in Septembers richting. Hij keek op. Zijn blik was beschudligend. Zij had hem niet laten gaan, immers. Maar wat had ze dan gemoeten? Hem maar gewoon ook afgeschoten laten worden?
Toen veranderde zijn blik; zijn ogen werden groot. Ivey fronste, maar werd toen opgeschrokken door een vreselijke pijn in haar rug. Ook haar ogen werden groot. Het mes werd teruggetrokken en de onbekende vluchtte.
Ze hoestte, voelde zich zwakker worden. September kwam naar haar toe gerend, knielde naar haar neer, drukte zijn hand op de wond, maar ze wist dat hij te laat zou zijn; hij had de kracht niet meer om dit te genezen.
Ze hoorde zijn stem. Hij schreeuwde, schreeuwde dat ze het vol moest houden, dat ze het zou redden, dat ze hem niet in de steek mocht laten, dat hij haar wel zou genezen.
"Kom op Ivey," kreunde hij wanhopig. "Geef nou niet op.."
Hij kon niet meer. Hij was volledig uitgeput. Maar de wond was amper genezen. Ze bloedde nog steeds als een rund. Haar ademhaling verzwakte. Nee.. Nee zo mocht het niet aflopen.
"Ivey!" hij trok haar tegen zich aan. "Alsjeblieft.. laat me nou niet in de steek!"
Was dit het dan? De plek die hij in het leven gevonden had? Dat hele gelul van ertoe doen? Hij had niet eens van de mensen met wie hij elke dag samen was kunnen redden. Niet een van hen terug kunnen halen.
Hij keek Ivey aan. Ze leek nog iets te willen zeggen, maar het was op dat moment dat het laatste beetje leven uit haar lichte ogen verdween en ze zwaar en levenloos in Septembers armen lag.
En hij schreeuwde. Hij schreeuwde, hopende dat het de pijn in zijn hart weg zou nemen. Hete tranen liepen vrijelijk over zijn van ellende vertrokken gelaat en het voelde alsof hij fysiek gewond was door de pijn van verlies. Een pijn die hij nooit eerder zo verscheurend en vernietigend gevoeld had
In het tegenlicht van de ondergaande zon stond een eenzaam silhouet middenin het slagveld. Omringd door degenen om wie hij was gaan geven, aan wie hij zich soms had geërgerd, met wie hij had gelachen, getraind, gevochten, gepraat, gegeten, gedronken, gedanst, gesport. Met wie hij samen een leven had gedeeld. De mensen op de basis waren zijn familie; ze waren in zijn ogen meer dan vrienden alleen.
En nu was alleen hij over. Alleen hij. Besmeurd met vuil, bloed en zweet, verloren en moederziel alleen. Waarom hij? Waarom niet Abigail, of Byron, of Carice, of Ivey?
Hij viel op zijn knieën. Zijn gezicht rustte in zijn handen en opnieuw schokten zijn schouders. Vandaag was de dag dat het laatste beetje van September's positiviteit was gestorven, samen met de talloze mensen om hem heen. De vijand zou oprukken, overnemen wat ze over wilden nemen, vernietigen wat ze wilden vernietigen. En wat voor verschil had hij gemaakt? Niets. Hij had geen fuck toegevoegd.
Hij kneep zijn ogen stijf dicht, maar de tranen bleven komen. Hij boog zijn hoofd nog verder en sperde zijn ogen weer wijdopen. Niets leek de pijn nog te kunnen verminderen. Het zout van zijn tranen deed pijn aan zijn ogen en verwoed knipperde hij, maar het ging niet weg.
Hij drukte zijn handpalmen tegen de stoffige aarde. Zijn tranen drupten ertussenin, donkere vlekjes op het gelige zand.
Nu voelde hij zich eigenlijk vooral uitgeput. Vermoeidheid, pijn en verdriet. Was er nog meer over in zijn leven?
think nothing of it, really
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Lol, Arthur heb ik er niet eens in vermoord geloof ik xD Hij had geluk dat hij later kwam
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
So
Fucking
Tired
Of
People
Bitching
Folks both on a couple of sites I'm on and in real life need to stop being little fuckwads and stop acting like little fucking victims.
Ik ben godverdomme geen klaagbaak; als je iets te zeiken hebt wat je makkelijk op kan lossen als je eens een beetje een fatsoenlijke instelling aanneemt, ga je maar fijn een oplossing zoeken of val je een ander er maar even mee lastig.
Fucking
Tired
Of
People
Bitching
Folks both on a couple of sites I'm on and in real life need to stop being little fuckwads and stop acting like little fucking victims.
Ik ben godverdomme geen klaagbaak; als je iets te zeiken hebt wat je makkelijk op kan lossen als je eens een beetje een fatsoenlijke instelling aanneemt, ga je maar fijn een oplossing zoeken of val je een ander er maar even mee lastig.
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/
-
Piddle
- Moderator
- Berichten: 1129
- Lid geworden op: 27 mar 2013, 16:43
Behalve voor jou Eileen <3 I'll always be your porn-distributor
"I can hardly talk with him with your music being so awfully loud!"
"That is to make you shut your cakehole while we're listening to my music."
http://yoloswek.boards.net/